Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ
Στα βράχια της καθημερινής αθλιότητας φυτρώνει μια
αναρχική επιθυμία. Στέκεται
προκλητική στο περιθώριο·
μισόγυμνη–
μ’ ένα διάφανο μπλου τζιν– καπνίζει
τη σχιζοφρένεια της εποχής. Μπροστά στα μάτια των
παιδιών που παίζoυν τους πεσσούς αμέριμνα στις
σκούρες πολιτείες αυνανίζεται. Κάνει γιόγκα,
ακούει rock,
φορές κλαίει όπως ο τελευταίος ρομαντικός που βλέπει
μέσα από Laptop τον αφανισμό της Ατλαντίδος.
ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ
Τα παιδιά με τις Lacoste, τα Marlboro και τα Adidas
βασανίζουν θανάσιμα την ησυχία των αστών. Με
σκληρά ναρκωτικά κόβουν
τις φλέβες της μοναξιάς. Με μηχανές Yamaha
προσπερνούν
τον ίλιγγο της εποχής·
κυνηγούν
ένα πρόσωπο – μια περαστική στιγμή έκστασης.
ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Και όπως είπαμε:
Θα μιλήσεις ως Μεσσίας πειστικά,
φορτισμένα,
επαγωγικά·
για πλάνα,
δυνατότητες,
ανατροπές,
ακόμη και για παροχές
έστω κι αν είναι μύθος
κι αν δεν υπάρχει δυνατότητα εσύ θα πεις,
θα μιλήσεις, πρέ-πει
να μιλήσεις,
να πείσεις,
να συνεγείρεις,
να παρασύρεις, επικαλούμενος τον
μύθο σου,
την ιστορία,
την καταγωγή σου·
και πού ’σαι:
καμία αναστολή. Θα μιλήσεις έχεις δεν έχεις
γνώση
με γλώσσα διπλωματική· ήξεις αφίξεις–,
μην εκπλήσσεσαι και
μην διαμαρτύρεσαι.
Δεν είσαι εδώ για να αφίστασαι,
για να κοιτάς
ευφάνταστα τη δύση, να τραγουδάς,
δίκην αγάλματος,
τον έρωτα γυμνός, ούτε για να κρατάς
ευλαβικά τις αποστάσεις
σαν πιστός.
Καιρός να βγεις, ο κόσμος σε επευφημεί·
λοιπόν, τι περιμένεις;
ΝΕΜΕΣΙΣ
του Μίνου Βολανάκη
Με το τελευταίο τρένο της γραμμής και καθυστέρηση
εποχής
μεσούσης και της παρακμής
κατέφθασε εν μέσω φώτων, ιαχών,
η αειφόρος λήθη. Κόμιζε βέβαια –
ουαί–
και υποψία γέλωτος ειρωνικού
(πού πας, ρε, νεοέλληνα;)
εις τα βαμμένα χείλη
όμως αυτό
κανείς μας δεν το πρόσεξε δοθείσης της σπουδής.
πιστεύαμε πολύ στο θέατρο εμείς.
ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Με τα μάτια στην κλεψύδρα: «μην ακούς», ικέτευε,
«συκοφαντίες», έλεγε στην ενεδρεύουσα
συνείδησή του,
όμως αυτή ανένδοτη αναδιφούσε
(τώρα βρέθηκε;)
τα πεπραγμένα της ζωής του, ώσπου δεν άντεξε
(συνήθως δεν αντέχεται)·
το ήθος είναι ήθος λέγεται
κι αυτός δεν είχε στάλα–
πτώματα είχε απλώς
στον κήπο του σπιτιού του–, οπότε, μόλις
διαπίστωσε:
«Μα τι μου λες, δε βλέπεις, πού καιρός για
τύψεις,
αναιρέσεις,
διαψεύσεις,
υποσχέσεις;
Δεν είσαι εσύ αυτός, μην επιμένεις! Εσύ ’σαι
προσωπείο αλγεινό αυτού του
εαυτού σου», είπε και
απέστρεψε το πρόσωπό της την ώρα,
τη στιγμή που έσβηνε το «μπιτ» και άρχιζε
η ισοηλεκτρική γραμμή του καρδιογραφήματός του.
Ο Δημήτρης Μάνος άγει την καταγωγή του από τον Γράμμο. Έχει γράψει θέατρο, ποίηση, πεζογραφία. Ποιήματά του και το θεατρικό του έργο Έρχομαι τάχυ έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά και ρουμάνικα. Ποιήματά του επίσης έχουν συμπεριληφθεί σε ξένες ανθολογίες νεοελληνικής ποίησης. Λογοτεχνικά, δοκιμιακά, κριτικά και πολιτικά του κείμενα έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε εφημερίδες και περιοδικά (έντυπα και ηλεκτρονικά) του κέντρου και της περιφέρειας. Για το μυθιστόρημά του Τσακισμένοι πελαργοί έχει τιμηθεί με το Α’ βραβείο, βραβείο «Ευποιίας λόγου», από το Ινστιτούτο Βιβλίου και Ανάγνωσης (ΙΝΒΑ).
