Η απώλεια αγαπημένων προσώπων και κυρίως της μάνας μας δεν φέρει μόνο θλίψη, φέρνει ορφανά. Τα παιδιά ορφανεύουν από τη μάνα. Όλοι σας,όσοι έχετε χάσει την μανούλα σας το ξέρετε.
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι τόσες χιλιάδες μέρες, τόσα πολλά χρόνια (91) κάνουν μια τόσο λίγη ζωή. Ναι σε θέλαμε κι άλλο μανούλα. Και αγωνιστήκαμε γι΄αυτό. Μάρτυρες όλοι που σε αγάπησαν, όλο το χωριό,το Νεστόριο. Αγωνιστήκαμε με την ευλογία και βοήθεια του Θεού, μα και την ιατρική επιστήμη των εκλεκτών γιατρών του Νοσοκομείου μας, κ. Στέφανο Μπαλταγιάννη, κ. Μάριο Τζιάμαλη, κ. Βασιλική Ρώμα. (και τους ευχαριστούμε θερμά , φυσικά και τους άλλους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό).
«Μα η ψυχή δεν έχει χρόνο.., έχει μόνο φτερά… για να πετά και να προστατεύει κάτω απ΄αυτά ότι αξίζει…». Σίγουρα θα συνεχίσεις να μας προστατεύεις όλους μας.
Γιατί ήσουν σημείο αναφοράς όλων μας.
Τα μάτια σου τα φλογερά και τα μεγάλα.Το χαμόγελο σου που μας βεβαίωνε ότι υπάρχουμε. (Θα μισήσω τα μάτια μου αν πια δεν θα καθρεπτίζουν το χαμόγελο σου). Οι εντολές σου και οι φροντίδες σου, το μεράκι για την ζωή. Η φωνή σου. Τα τραγούδια σου, που με αυτά μας νανούριζες και μας μεγάλωσες..κι ας ήτανε θλιμμένα, γιατί τα τραγουδούσες για τ’ αδέλφια σου στην Τσούκα, που ΄χασες, που φύγαν για άλλους τόπους, άλλες πολιτείες στ’ ανατολικά, τότε στον εμφύλιο και δεν επέστρεψαν πίσω ξανά.
Λάτρευες τα λουλούδια, κι είχες έναν από τους ομορφότερους κήπους του χωριού. Και φέτος άνθισε ξανά τόσο πολύχρωμα και τον καμάρωνες από το μπαλκόνι. Με τις μεγάλες μοβ ντάλιες, τα κόκκινα τριαντάφυλλα, τις λευκές χιονούλες και τον βασιλικό, τα κόψαμε και σου στολίσαμε με αυτά, το ακροστόλιο κρεβάτι σου..Να πάρεις μαζί σου τον κήπο σου. Να σε ευωδιάζουν στο στερνό της «ζωής σου ταξείδιον». Εφυγες για εκεί που σε κάλεσε Ο Θεός να βρεις τον μπαμπά μας, όμως αυτός ο κήπος σου να ξέρεις θα μυρίζει για πάντα μαμά, το ανθισμένο αποτύπωμα σου εδώ θα ‘ναι.
Αστέρια μου, καλά μου αστέρια φωτίστε τον δρόμο της, την «μακαρίαν οδόν», οι κύκνοι σκυφτοί παραμέρισαν στη λίμνη για να περάσετε, αγγελούδια μου, να φτάσετε στην γειτονιά σας, τον Παράδεισο, για να αναπαύσει ο Χριστός την ψυχή σου μαζί με τους Αγίου« ένθα ούκ έστι πόνος, ού λύπη, ού στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος».
Και όπως τόσοι φίλοι μας μας εύχονται, να ζήσουμε εμείς να σε θυμόμαστε, ναι δεν θα σε λησμονήσουμε όλοι μας και δυο ακόμη απόντες-παρόντες, η νύφη σου Ελένη και ο εγγονός σου Τάσος, που δεν μπόρεσαν για λόγους που γνώριζες, να είναι σήμερα εδώ, γι΄αυτό τους συγχώρεσες. «Σαν το λουλούδι μαραίνεται και σαν όνειρο φεύγει και διαλύεται κάθε άνθρωπος». Όμως εμείς θα σε θυμόμαστε μανούλα μας, γιατί όπως μας έγραψε στο μήνυμα του ο φίλος μας Νίκος, ο αρχαιολόγος, «ότι θυμάσαι υπάρχει, ότι ξεχνάς πεθαίνει».
Παντελής Καρακάσης 6/10/2022
