Τον πρωτογνωρίσαμε από όσα -εντυπωσιακά αποτύπωνε- στους τοίχους την πόλης μας, και τους μεταμόρφωνε και τους έκανε ενδιαφέροντες.
«Χμ, αυτός δεν είναι ένας τοίχος, κοίτα, κάποιος ζωγράφισε έναν γεράκο με γυαλιά, τι έκανε άραγε τον καλλιτέχνη αυτόν να τον ζωγραφίσει;»
Αργότερα οι τοίχοι της πόλης, γεμίσανε με γυναικεία πρόσωπα, μέσα και έξω από την πόλη, η τέχνη του Πάνου Ζήζου, απλωνότανε και αγκάλιαζε τα μάτια και τις αισθήσεις μας.
Μέναμε παραξενεμένοι να κοιτάζουμε. Ποιο συναίσθημα κυριαρχούσε; Ακόμα και τώρα, (μετά την πρώτη του έκθεση που υλοποιήθηκε στο Αρχοντικό Μπασάρα) δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το τι νοιώθουμε βλέποντας την τέχνη του Ζήζου.
Το μόνο που θα ομολογήσουμε με βεβαιότητα είναι ότι μας αρέσει κατ αρχάς, ότι θαυμάζουμε με ανοιχτή καρδιά αυτό που μας παρουσιάζει ο καλλιτέχνης, ότι του ευχόμαστε με όλη μας την δύναμη καλή συνέχεια,
έμπνευση και ενθουσιασμό και ότι εμείς εδώ, πολύ χαιρόμαστε με όλο αυτό.
Μπράβο Πάνο.
Ντίνα Αγράμπελη 
