Μια ιστορία λένε, ότι πρέπει να σε κερδίσει από την αρχή για να κρατήσει το ενδιαφέρον σου. Όμως το τέλος της ιστορίας είναι αυτό που θα σου αφήσει την γεύση της.
Κάπως έτσι είναι και οι εποχές.
Η χαρούμενη άνοιξη μας κερδίζει με τα φανταχτερά χρώματα και τις προσδοκίες της, αλλά το φθινόπωρο είναι η εποχή που κρίνει αυτές τις προσδοκίες. Το φθινόπωρο είναι η εποχή του αναστοχασμου με τα χρώματα που μας προσγειώνουν. Και αφού οι εποχές μετράνε τον χρόνο του κύκλου της ζωής, έτσι είναι και ανθρώπινη ζωή. Καθυποταγμένη στην περιοδικότητα των εποχών.
Ξεκινά με την Άνοιξη της ζωής, με όνειρα και προσδοκίες. Αναπτύσσεται μέσα στην τυχαιότητα του χρόνου και των περιστάσεων. Καθορίζεται από τις στιγμιαίες αποφάσεις και τον περιορισμό του καταστρεπτικού τυχαίου. Και φτάνει στην γήινη ολοκλήρωση.
Ο θάνατος είναι το φθινόπωρο της ανθρώπινης ζωής. Όχι ο χειμώνας. Ο θάνατος τυλίγει την ζωή όπως οι ομίχλη το τοπίο. Θλιβερός αλλά γεμάτος χρώματα συνάμα. Τα χρώματα που μεστώνουν και δένουν με το ίδιο το χρώμα τη γης. Αυτής της γης που δίνει τα συστατικά της σύνθεσης και υποδέχεται τα συστατικά της αποσύνθεσης, ώστε να θρέψει και πάλι την ζωή. Σε μια νέα χρονική περίοδο. Σε έναν νέο κύκλο εμπειρίας που εμπνέεται και αναπτύσσεται από τα συστατικά της εμπειρίας του προηγούμενου κύκλου.
Το φθινόπωρο, είναι θλίψη και θαλπωρή ταυτόχρονα. Αποπνέει κρύο και ζεστασιά την ίδια στιγμή.
Να αποδέχεστε και να αγαπάτε το φθινόπωρο. Είναι η ώρα της αλήθειας και η ώρα της ελπίδας. Είναι η εποχή του απολογισμού και του συμπεράσματος.
Να φοβάστε μόνο τον χειμώνα. Αυτόν τον χειμώνα που μας κάνει να σταματάμε και να παγώνουμε. Λες και σταμάτησε. Λες και πάγωσε ο χρόνος. Να φοβάστε μην ξεχάσετε τα συμπεράσματα και τις ελπίδες που γεννάει το φθινόπωρο. Γιατί η μονοτονία του λευκού χειμώνα μπορεί να οδηγήσει στη λήθη. Και σε καμιά περίπτωση μην αφήσετε την ζωή την ίδια να ξεχαστεί.
Άλλωστε όπως λέει κι ένα τραγούδι:
“Η αγάπη θέλει μια αγκαλιά
λίγο κρασί κι ένα ζεστό κρεβάτι.
Κι αν θέλεις να θυμάσαι κάτι θυμήσου…
Θυμήσου του φθινοπώρου τα φιλιά…”
(Αφιερωμένο στον Γιάννη Τομόπουλο)
