To 1998 που μπήκα στη Νομική, το έτος μου ήταν χωρισμένο σε μόλις 3 τμήματα. Αν θυμάμαι καλά είχαμε μπει περίπου 500 άτομα. Σε αυτά προστέθηκαν οι μεταγραφές από τη Νομική Κομοτηνής, όπως η αφεντιά μου, και επειδή τα μαθήματα στην ουσία δεν χωρίζονταν σε χειμερινά και εαρινά, αφού μαθήματα του χειμερινού εξαμήνου διδάσκονταν και το εαρινό κλπ, τα παρακολουθούσαν και φοιτητές μεγαλύτερων ετών.
Κοντολογίς στα υποχρεωτικά μαθήματα στις αίθουσες γινόταν το αδιαχώρητο. Τα έδρανα φυσικά δεν έφταναν και καθόμασταν στους δύο διαδρόμους, στα περβάζια των παραθύρων, όπου τους χειμερινούς μήνες που έκανε κρύο βάζαμε τα μπουφάν μας στα παράθυρα και ακουμπούσαμε πάνω, και τέλος αρκετοί όρθιοι πίσω από την τελευταία σειρά των καθισμάτων, ευτυχώς όχι στο ένα πόδι. Αυτά το μακρινό 1998. Μέχρι το 2003 που αποφοίτησα η κατάσταση δεν άλλαξε φυσικά.
Η μόνη πραγματικά μεγάλη αίθουσα που έχει η Νομική είναι το μεγάλο αμφιθέατρο Δ. Ευρυγένης. Ούτε το μικρό δεν φτάνει να καλύψει τον αριθμό των φοιτητών. Και μιλάμε στην ουσία για φοιτητές δύο σχολών της Νομικής και του Οικονομικού. Και δεν γνωρίζω σε ποιες αίθουσες κάνουν μάθημα οι φοιτητές της σχολής των Πολιτικών Επιστημών που επίσης συστεγάζεται στο ίδιο κτίριο.
Θέλω απλά να πω ότι η πτώση του φοιτητή από το παράθυρο του τρίτου ορόφου, σε μια αίθουσα που επικρατεί το αδιαχώρητο, είναι ένα τραγικό γεγονός που ωστόσο ήταν κάπως προδιαγεγραμμένο. Κάποια στιγμή ατύχημα θα συνέβαινε.
Και θα ξανασυμβεί όσο οι δαπάνες για την παιδεία καταγράφουν ιστορικά χαμηλά, όσο τα Πανεπιστήμια υποχρηματοδοτούνται, όσο δεν λαμβάνεται μέριμνα για νέες αίθουσες, προσλήψεις καθηγητών και σπάσιμο των τμημάτων σε ολιγομελή, όσο το κράτος θέτει ως προτεραιότητα την καταστολή.
Ασφαλώς και το Α.Π.Θ. αντιμετωπίζει θέματα ασφάλειας, ασφαλώς και πρέπει να δούμε ξανά την ορθή λειτουργία του πανεπιστημιακού ασύλου. Λέω την ορθή λειτουργία, όχι την κατάργησή του. Ωστόσο χρησιμοποιώντας ένα γνωστό σύνθημα-τσιτάτο, θα επαναλάβω ότι με ΜΑΤ και βία δεν γίνεται Παιδεία. Το Πανεπιστήμιο είναι χώρος ακαδημαϊκής ελευθερίας, έρευνας, διδασκαλίας, εν συντομία φάρος γνώσης. Και δεν γίνεται από την μια οι φοιτητές να στριμώχνονται σε μικρές κακόμοιρες αίθουσες με κίνδυνο της ζωής τους και από την άλλη, να τρώνε ξύλο στους ελεύθερους χώρους του Πανεπιστημίου, από ένα μάτσο απαίδευτους αστυνομικούς που εν μία νυκτί βαπτίστηκαν σώμα πανεπιστημιακής αστυνομίας, στο όνομα μιας δήθεν ασφάλειας, την ίδια στιγμή που έξω από τα Πανεπιστήμια αλωνίζουν κάθε λογής εγκληματίες.
Και όχι, δεν φταίει το στέκι στο Βιολογικό, ούτε το Πανεπιστημιακό άσυλο για το χάλι του Α.Π.Θ.
Η υποχρηματοδότηση φταίει. Και οι προτεραιότητες που αυτή η Κυβέρνηση έχει θέσει.
Ξανθίππη Μουράτη

ΑΠΘ: Φοιτητής Νομικής βρέθηκε στο κενό αφού έπεσε από τον τρίτο όροφο (ΦΩΤΟ)