Η δυσωδία που αφήνουν τα τελευταία περιστατικά και οι πολύκροτες υποθέσεις στη χώρα μας, των τελευταίων μηνών που αφορούν τη κακοποίηση παιδιών και ατόμων με αναπηρία στη χώρα μας σε όλες τις μορφές της έχει “ξαφνιάσει” τη κοινή γνώμη και έχει ευαισθητοποιηθεί για ένα θέμα που παλαιότερα αγνοούσε ή καλύτερα, επέλεγε να αγνοεί, βυθιζόμενη στη σιωπή.
Η παιδική κακοποίηση είναι κάθε πράξη ή σειρά πράξεων ή παράλειψη εκ μέρους ενός γονιού ή άλλου ατόμου που φροντίζει το παιδί, η οποία έχει ως συνέπεια τη βλάβη, το δυναμικό για βλάβη ή απειλή βλάβης ενός παιδιού. Οι βασικές κατηγορίες στις οποίες διακρίνεται η κακοποίηση είναι οι εξής: παραμέληση, σωματική κακοποίηση, ψυχολογική/συναισθηματική κακοποίηση και σεξουαλική κακοποίηση.
Κατά κανόνα, ο ενήλικας είναι ένα άτομο υπεράνω πάσης υποψίας που έχει σχέση φροντίδας ή οικειότητας με το θύμα, και ανήκει στο στενό κύκλο εμπιστοσύνης του ή ακόμη και στο οικογενειακό-κοινωνικό περιβάλλον, είναι οι περιπτώσεις στις οποίες το θύμα και ο θύτης δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, καθώς χαρακτηριστικό είναι ότι στο συντριπτικό ποσοστό των περιπτώσεων οι θύτες είναι συγγενικά πρόσωπα του θύματος.
Οι επιπτώσεις της σεξουαλικής κακοποίησης είναι καταλυτικές για τα ανήλικα θύματα. Άμεσες, βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες, σωματικές ή ψυχολογικές, σημαδεύουν την παιδική ηλικία και ταλανίζουν τα θύματα κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής τους. Κατάθλιψη, άγχος, διατροφικές διαταραχές, χαμηλή αυτοεκτίμηση, σωματοποίηση, διαταραχές ύπνου, αγχώδεις διαταραχές και μετατραυματικό stress, είναι μερικές μόνο από τις συνέπειες στον ψυχισμό των θυμάτων.
Όταν όλα αυτά τα τραύματα και τις πληγές τα δημιουργούν οι ίδιοι οι γονείς στα παιδιά τότε πραγματικά θα πρέπει να καταλάβουμε πως η κοινωνία μας νοσεί. Ζούμε σε έναν κόσμο αρρωστημένων συναισθημάτων και άγριων ενστίκτων που γίνονται αποτρόπαιες πράξεις με ανεπανόρθωτες συνέπιες.
Η τρομακτική σκιά της αύξησης των περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών στη χώρα μας δείχνει πια πως δε μιλάμε για μεμονωμένα περιστατικά αλλά για μία μάστιγα που εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς.
Λυπάμαι πραγματικά για όλους όσους χωρίς ηθικούς φραγμούς εκμηδενίζουν με αυτό τον τρόπο την ανθρώπινη ύπαρξη, καταστρέφοντας ψυχές και κορμάκια που δε μπορούν να αντιδράσουν κάνοντας τα να αισθάνονται ενοχές και πως εκείνα φταίνε για ότι τους συμβαίνει, να ζουν με το φόβο και την απειλή και να υπομένουν τη “βουβή μαρτυρική τους τιμωρία” ….
Έχει μπερδευτεί η κοινωνία μας ανάμεσα στα σωστά ή όχι επιλήψιμα πράγματα στο αν θα πρέπει όσοι γνωρίζουν να καταγγέλλουν αυτά τα περιστατικά… Μη ξεχνάτε όμως πως όταν κάποιος γνωρίζει και δεν καταγγέλλει γιατί δε θέλει να μπλέξει ή δεν τον αφορά γίνεται σιωπηλά συνένοχος σε αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις.
Το να είσαι παιδί σημαίνει να πιστεύεις στην αγάπη, να πιστεύεις στο ωραίο, να πιστεύεις στην πίστη και στο θαύμα, σημαίνει να είσαι τόσο μικρός ώστε να μπορούν οι νεράιδες να σου ψιθυρίζουν στ’ αφτί, να μετατρέπεις τις κολοκύθες σε άμαξες, τα ποντίκια σε άλογα, το χαμηλό σε υψηλό και το τίποτα στα πάντα, γιατί το κάθε παιδί έχει τη δική του νεράιδα μέσα στην ψυχή του…”.
Το να είσαι γονιός σημαίνει αγάπη, φροντίδα, ασφάλεια, σημαίνει το επάγγελμα με αμοιβή τα φιλάκια
, τις μύξες, τα δάκρυα και τις αγκαλιές, σημαίνει να είσαι οι νεράιδες των παραμυθιών που βάζουν φτερά στα παιδιά τους για να ισορροπήσουν και να πετάξουν μακριά από την αγκαλιά τους και τα πουπουλένια μεταξωτά μαξιλαράκια που θα ξαποστάσουν τα παιδιά στα δύσκολα….
Και όλα αυτά ξεχνιούνται … πόσο λυπάμαι για τη σήψη που βιώνει η κοινωνία μας ….
Μακάρη οι νεράιδες των παραθυριών κάποτε να μπορέσουν τα υφάνουν απέραντα πέπλα προστασίας με χρυσές και ασημένιες κλωστές που δε θα μπορεί κανένα κακό πνεύμα να τις κόψει και κανένας κακός δράκος να τις κάψει καταστρέφοντας τα όνειρα και τα χαμόγελα των παιδιών που ανοίγουν μια πόρτα απ’ όπου μπαίνουν στο μέλλον….
