Δεν ξεχνώ την έκπληξή μου όταν μετά από αρκετά χρόνια διδασκαλίας διάβασα για πρώτη φορά πως, σε περίπτωση βανδαλισμού σε σχολείο, το κόστος αποκατάστασης δεν το πληρώνει το κράτος, αλλά οι οικογένειες των βανδάλων. Η έκπληξή μου τότε αποδεικνύει ότι αυτό ίσχυε θεωρητικά, αλλά επ’ ουδενί πρακτικά, καθώς κανείς διευθυντής δεν τολμούσε να το εφαρμόσει. Προχωρούσαν έτσι τα παιδιά μας αγνοώντας πως κάθε πράξη έχει το τίμημά της και πιστεύοντας πως στην ελληνική κοινωνία υπάρχει ατιμωρησία, ό,τι κι αν κάνει ένας μαθητής (τουλάχιστον). Χανόταν έτσι η ευκαιρία να διδαχτούν τα παιδιά μας την έννοια της ευθύνης, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα.
Περνούσαν έτσι τα χρόνια με τα παιδιά μας αποπροσανατολισμένα και τους υπεύθυνους ανίκανους να τα θέσουν ενώπιον των ευθυνών τους, χώρια πως η έννοια της αγάπης προς αυτό που Πατρίδα λέγεται δεν υπήρχε.
Άκουσα τις τελευταίες ημέρες δυο φορές την είδηση πως οι γονείς μαθητών που προχώρησαν σε καταστροφές εις βάρος του σχολείου τους καλούνται να τις πληρώσουν. Το χάρηκα, όχι από χαιρεκακία, αλλά από επίγνωση πως ίσως αρχίσει σιγά σιγά η διδαχή της χαμένης έννοιας της ευθύνης κι ίσως τα παιδιά αρχίσουν σιγά σιγά να ξεφεύγουν από τη νοοτροπία της διάλυσης του δημόσιου χώρου, που είχε γίνει ευχάριστο σπορ επί πολλά χρόνια. Το ένα σχολείο βρίσκεται εδώ, στο δικό μας Άργος, το άλλο στη Θεσ/νίκη. Εμείς ευχόμαστε να συνέλθουμε όσο γίνεται νωρίτερα όλοι, για να δυναμώσει η ελπίδα πως ο τόπος μας θα αρχίσει να αφήνει πίσω του τις καταστροφικές συνήθειες που μας χαρακτήριζαν ως τώρα και θα αποκτήσει υγιείς και ωφέλιμες για όλους μας συνήθειες-μακάρι!
Από το Facebook της Σόνιας Ευθυμιάδου
