Δεν είναι κι εύκολο το χρέος αυτού του μήνα.
Για σκέψου να είσαι μιας εποχής ουραγός
να πρέπει να βρεις σεντούκι ν’ αποθηκεύσεις
νωπές φθινοπωρινές ψευδαισθήσεις
κι ανάμεσά τους να τρυπώσεις κρυφά χρώμα
κι άρωμα από αποξηραμένα κλωνάρια μέντας.
Να σηκώνεσαι ακροπατώντας κάθε υγρό χάραμα
για να μαζέψεις ξύλα στεγνά από βουνά
απάτητης προσμονής με μοναδική συντροφιά
έναν κατάκοπο γυμνό αντίλαλο
κι ύστερα να κοπούν σιωπηλά για να πυρώσουν
-αυτοί που μετά από σένα θα’ ρθουν-
του χρόνου τη μαντεμένια σόμπα που εσύ
εξόριστος πια θα μπορείς μόνο να ονειρεύεσαι
το κόκκινο της το χρώμα.
Κι αν κάτι μοιάζει λειψή ανταμοιβή γι’ αυτό
το παράπονο που κρύβεις βαθιά στην ψυχή
είναι που κανείς δεν σου λέει να βιαστείς όταν
πριν ξαπλώσεις να κοιμηθείς αργά τη νύχτα
βγάζεις απρόσεκτα και πετάς χωρίς να μετράς
ένα κάθε φορά από τα τριάντα σου ρούχα.
