Μια μόλις εβδομάδα μετά από το δεύτερο χειρουργείο ολικής μαστεκτομής στο οποίο υποβλήθηκε η Σόνια Τσεκίνι, συγκλόνισε με την ομιλία της στην ιατρική διημερίδα για τον καρκίνο, που πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο ΟΝΟΜΑ στη Θεσσαλονίκη. Η ομιλία της έκλεισε την πρώτη μέρα της εκδήλωσης και είχε τίτλο “Κληρονομικός καρκίνος και άσκηση – Εμπειρία ζωής”
Ο αθλητισμός ήταν πάντα η μεγάλη αγάπη της ζωής μου. Για να μπορέσω να ανταποκριθώ στους αγώνες, φρόντιζα πάντα να ακολουθώ έναν αθλητικό τρόπο ζωής με υγιεινή διατροφή, άσκηση και καθόλου καταχρήσεις. Το σώμα μου πάντα ήταν γερό, αρρώσταινα ελάχιστα και τίποτα δεν προμήνυε την περιπέτεια που θα αντιμετώπιζα με τον καρκίνο.
Το 2018 εμφανίστηκαν κάποια μικρά εξογκώματα στο σώμα μου, αλλά οι γιατροί με καθησύχασαν, γιατί θεώρησαν πως είναι από την προπόνηση. Στην πορεία είδα ότι ο οργανισμός μου είχε αρχίσει να πέφτει κάπως, όπως έδειχναν και οι χρόνοι μου στην προπόνηση, ενώ τα εξογκώματα άρχισαν να μεγαλώνουν. Στη διάρκεια της καραντίνας η κατάσταση χειροτέρευσε.
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης καραντίνας έκλεισα ραντεβού με τον γυναικολόγο μου στην Καστοριά. Στο στήθος και στην περιοχή της μασχάλης υπήρχε σχηματισμένο ογκίδιο. Ο γιατρός μου, μόλις τα είδε γύρισε έντρομος και μου είπε: «Καλά κορίτσι μου, γιατί το άφησες; Φαίνεται με γυμνό μάτι ότι είναι κακοήθεια».
Όταν είδε τις εξετάσεις, έκπληκτος, μου είπε: ‘Ακόμη ζεις εσύ;’. Του λέω ‘τι είναι αυτά που λες γιατρέ; Έχω να πάω και 15 χιλιόμετρα με το ποδήλατο για να γυρίσω σπίτι’, και μου απαντάει: ‘Αυτό σε ενδιαφέρει εσένα, ή η ζωή σου;’. Στον γυρισμό, πάνω στο ποδήλατο, έκλαιγα σε όλη τη διαδρομή.
Ετοιμάσαμε αμέσως βαλίτσες και φτάνουμε στη Θεσσαλονίκη σε καθεστώς καραντίνας και απαγόρευσης κυκλοφορίας από τις 9 το βράδυ. Όλοι οι γιατροί μας έλεγαν ότι πρόκειται για έναν πολύ προχωρημένο καρκίνο και υπήρχαν μεγάλες πιθανότητες να κάνει μετάσταση. Ένας από αυτούς μάλιστα μου είπε ότι έχω μόνο τρεις μήνες ζωής! Οι θεραπείες που μας πρότειναν ήταν αντικρουόμενες. Άλλοι έκαναν λόγο για χειρουργείο, άλλοι για χημειοθεραπείες.
Τελικά, χάρη σε έναν γιατρό στην Καστοριά βρέθηκα στο «Θεαγένειο» νοσοκομείο. Οι γιατροί και όλο το προσωπικό με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή με χαμόγελο και μου έδιναν δύναμη.
Ξεκίνησα κατευθείαν χημειοθεραπείες, μία φορά κάθε δύο εβδομάδες, χωρίς όμως να σταματήσω να γυμνάζομαι. Ακόμη και μέσα στο Θεαγένειο έτρεχα 5-6 χιλιόμετρα την ημέρα στις βεράντες του νοσοκομείου. Μέσα από το τρέξιμο έπαιρνα δύναμη. Θυμάμαι να κοιμάμαι στο αυτοκίνητο και να ζητάω από τον σύζυγό μου Γιώργο να με πάει στο γήπεδο για να τρέξω. Ακόμα και όταν ο αιματοκρίτης μου έπεσε στο 26 και δεν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, μόλις ο Γιώργος με πήγαινε στο γήπεδο, έβρισκα δύναμη και έτρεχα. Και έκανα και καλούς χρόνους. Σκεφτείτε ότι έκανα τα 5 χιλιόμετρα σε 20 λεπτά. Ακόμα και πριν μπω στο χειρουργείο για τη μαστεκτομή, βγήκα στο μπαλκόνι και έτρεξα 6 χιλιόμετρα. Και εγώ ένιωσα απέραντη χαρά που κατάφερα να μεταδώσω τον ενθουσιασμό μου και τη δίψα για ζωή και σε άλλες ασθενείς, ακόμα και σε αυτές με κατάθλιψη.
Μπήκα στο χειρουργείο στις 21 Αυγούστου. Η επέμβαση κράτησε πέντε ώρες και όταν ξύπνησα έκλαιγα από τη χαρά μου που ήμουν ζωντανή!
Εμένα όμως το μυαλό μου ήταν και πάλι στην προπόνηση. Αν και ζαλιζόμουν, ανεβοκατέβαινα τις σκάλες του οκταώροφου νοσοκομείου, με τις μπουκάλες στα χέρια, για να γυμναστώ! Και μετά το χειρουργείο, ενώ όλοι πίστευαν ότι δεν θα μπορέσω να σηκωθώ, όχι μόνο σηκώθηκα, αλλά πήγαινα από δωμάτιο σε δωμάτιο και έλεγα «Είμαστε καλά, ελάτε σηκωθείτε». Ένιωθα χαρά και έδινα χαρά. Ακόμα και οι γιατροί το έλεγαν ότι ένιωθαν χαρά μαζί μας.
Μετά από 3 μήνες κι ενώ συνεχίζω τις ακτινοθεραπείες στο Θεαγένειο, παίρνω μέρος στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας και τερματίζω τέταρτη. Η αγάπη του κόσμου μου δίνει μεγάλη δύναμη και μετά από 1 εβδομάδα κερδίζω τον Μαραθώνιο «Μ. Αλέξανδρος στη Θεσσαλονίκη». Η συγκίνηση στον τερματισμό ήταν μοναδική. Σ’ αυτή τη διοργάνωση μαζί με τις φίλες μου που έδωσαν κι αυτές σκληρή μάχη με τον καρκίνο του μαστού, αναρτήσαμε ένα πανό για να στείλουμε μήνυμα και σε άλλες γυναίκες με το ίδιο πρόβλημα, ώστε να μην το βάζουν κάτω.
Τώρα, 1 χρόνο μετά , έπειτα από πολλούς αγώνες και 2 ακόμη χειρουργεία , ένα στο ισχύο μετά από τραυματισμό και άλλη μια μαστεκτομή πριν μόλις μια εβδομάδα, κοιτάζω το μέλλον πάλι με αισιοδοξία και δύναμη.
Στην οικογένειά μας , είχαμε ιστορικό καρκίνου. Η μητέρα μου έφυγε από τη ζωή πολύ μικρή. Αυτό που κατάλαβα, είναι, ότι ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις. Μπορεί να έρθει απρόσκλητος σε όλους μας, πόσο μάλλον αν υπάρχει κληρονομικότητα. Γι αυτό, η καλύτερη θεραπεία είναι η πρόληψη. Η γνώση δίνει δύναμη και η πρόληψη ζωή.
Όλα αυτά τα χρόνια , μετά το αρχικό σοκ ,ο καρκίνος δεν κατάφερε ούτε μια στιγμή να με λυγίσει και να με αναγκάσει να λιποψυχήσω. Η αγάπη του συζύγου μου και των παιδιών μου μου έδιναν απίστευτη δύναμη για να παλέψω και να βγω νικήτρια. Δεν σταμάτησα στιγμή να αθλούμαι και να ζω όπως ζούσα και πριν , δεν τον φοβήθηκα τον καρκίνο , δεν του επέτρεψα να με τρομάξει. Κι αυτό το μήνυμα έχω να στείλω σε όσους και όσες δίνουν τη δική τους μάχη. Να μη χάσουν ποτέ το χαμόγελό τους και το πάθος τους για τη ζωή. Στο τέλος θα κερδίσουν το στοίχημα και θα βγουν νικητές.
Φωτογραφίες: Στρατούλα Κοκκαλένιου
