Έλα μάνα, κάθισε δίπλα μου. Μην αρχίζεις τώρα πως πρέπει να μαγειρέψεις! Έχεις ώρα γι’ αυτό. Έλα, θα λύσουμε ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Έχουμε και λέμε: Άγγελος… σπουδαίος λυρικός ποιητής μας (1884-1951).-Σικελιανός, βέβαια. Τον αποκάλεσαν φλογερό βάρδο του μυθώδους και του ιστορικού. Κάποια άλλη φορά θα σου πω περισσότερα γι’ αυτόν και τις δελφικές του εορτές. Αν έχεις όρεξη, θα σου διαβάσω και αποσπάσματα από τον «Αλαφροΐσκιωτο».
Πάμε πιο κάτω τώρα. Ρωσικό αντρικό όνομα. Για να δούμε, έξι γράμματα. Ας το για αργότερα… Τρία οριζόντια: γιος του Αίσονα και της Πολυμήδης. -Ε, καλά. Ο Ιάσονας, φυσικά! Ξέρεις, η Πολυμήδη ήταν θεία του Οδυσσέα -αν και αναφέρονται και άλλα ονόματα- και ο Αίσονας ήταν ο νόμιμος βασιλιάς της Ιωλκού. Τον ξέρεις τον Ιάσονα. Εκείνον με την Αργοναυτική Εκστρατεία και το Χρυσόμαλλο Δέρας; Πού τα θυμάμαι; Καλά βρε μάνα, ξεχνάς ότι ο πατέρας μάς διάβαζε κάθε βράδυ, πριν πέσουμε για ύπνο, ιστορίες από την Ελληνική Μυθολογία; Ξεχνάς που η Ελένη γκρίνιαζε και παρακαλούσε να σταματήσει γιατί ήθελε να κοιμηθεί; Εγώ πάλι επέμενα ότι αν δεν μας διάβαζε άλλη μία ιστορία δεν θα έπεφτα για ύπνο… Από τότε μου έμεινε το πάθος για τους μύθους μας. Ναι, εντάξει, και για πολλά άλλα…
Έξι οριζόντια: ξωτικά και αυτές. Το αφήνω κενό για την ώρα. Πόσα γράμματα; Οκτώ. Δίκιο έχεις, μια χαρά ταιριάζει!-Νεράιδες! Πολύ ωραία, κυρία μου. Να θυμηθούμε όμως και τις γοργόνες, οκτώ γράμματα κι αυτές, αλλά εδώ δεν ταιριάζουν∙ αφήνουμε τις νεράιδες για την ώρα. Γοργόνες λοιπόν στη θάλασσα, νύμφες στα ποτάμια, δρυΐδες στα δάση. Ωραίοι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι…
Προχωρούμε. Ντέιβιντ…σκηνοθέτης του κλασσικού έργου «Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι».-Λιν! Η αδυναμία και το πάθος του πατέρα, ήταν. Μας έλεγε ότι πήγαινε επί μία εβδομάδα σινεμά, δύο παραστάσεις κάθε βράδυ, μέχρι που την είχε μάθει απ’ έξω! Μη γελάς, θα φροντίσω να τη βρω σε κόπια και να τη δούμε κάποιο βράδυ.
Η μυθολογία έχει την τιμητική της στους δυνατούς λύτες: εκεί γκρέμισε ο Δίας τους Τιτάνες και τον Κρόνο, όταν τους ανέτρεψε. -Στα Τάρταρα, πού αλλού; Αφού και σήμερα, όταν θέλουμε να μιλήσουμε για την καταστροφή κάποιου, στα Τάρταρα λέμε ότι τον έριξαν. Μάνα, σε παρακαλώ, άσε για αργότερα την προετοιμασία του δείπνου. Άλλωστε, μην ξεχνάς, η Ελένη είπε πως σκοπό είχε να περάσει με τα παιδιά προς το βραδάκι να μας δουν και να τους δούμε. Ας έλθουν πρώτα και μετά μπορείς να ασχοληθείς με τις αλχημείες σου.
Πάμε τώρα στα κάθετα: το βουνό των Κενταύρων. -Το Πήλιο. Τι ωραία που είχαμε περάσει εκείνο το καλοκαίρι στην Τσαγκαράδα! Μόνο που από τις δέκα μέρες, τις οχτώ είχε κύματα βουνά και είχαμε περιοριστεί στα τσαλαβουτήματα στη στεριά, εκεί που δεν μας έφταναν παρά μόνο οι αφροί, συρικτοί και ακίνδυνοι. Μόνο ο άντρας σου αποτολμούσε να ξανοιχτεί και πέρα από τα μυτερά βράχια…
Έγραψε τη «Θεία Κωμωδία» Έτσι σε θέλω, και βέβαια ο Δάντης. Οκτώ κάθετα: αρχαίος οικισμός της Ικαρίας. Αυτό βγήκε από μόνο του:-Νας. Για να ‘μαι ειλικρινής, δεν το ήξερα. Να που μας βγήκε και το ρωσικό, αντρικό όνομα: Ανατόλ. Για φαντάσου! Τον Γάλλο συγγραφέα νομπελίστα, μου θυμίζει, τον Ανατόλ Φρανς. Διάβασα «Το Νησί των Πιγκουίνων» και «Οι Θεοί Διψούν». Ότι ήταν, όμως ρωσικό όνομα, ούτε που το θα το σκεφτόμουν!
Ναι, λίγο ακόμη και τελειώνω: Ένας από το Τρίο Στούτζες. Μο, βγαίνει, αλλά έχω την εντύπωση ότι το όνομά του ήταν Μόε. Έχεις ακούσει για το Τρίο Στούτζες; Κωμικοί ηθοποιοί στην Αμερική, γύρω στα 1950, με πολύ χοντρά αστεία αλλά και φυσικό χιούμορ. Οι Λάρυ, Μόε και Κάρλυ.
Τέλος πάντων. Άκου τώρα: διάφανο αδιάβροχο ακρυλικό υπόστρωμα. Τους αθεόφοβους! Τι πάνε και βρίσκουν… Μου έρχονται στο νου επιστρώματα στα κρεβάτια του νοσοκομείου. Διάφανα, όμως; Ξέρεις τελικά τι είναι; Το αστάρι. Τοίχους βάφουν…
Ένα ακόμη και φεύγεις. Θα αρχίσω κι εγώ να ξαναδιαβάζω την εργασία μου πάνω στην παιδοψυχιατρική. Έχω πολλή δουλειά ακόμη. Λίγη χαλάρωση καλή είναι σίγουρα για όλους μας. Άκου μάνα: …κατά πλάκας… χρόνια νευρολογική αυτοάνοση ασθένεια. Έλα τώρα, δεν σου κάνω πλάκα! Να, εδώ το γράφει. Εννέα γράμματα και τα έξι έχουν ήδη βγει από τις άλλες λέξεις. -Σκλήρυνση.
Αχ! Αυτή η σκλήρυνση είναι που με καθήλωσε στην πολυθρόνα…Το ξέρεις βέβαια, πως δεν πρόκειται να το βάλω κάτω! Και μην ξεχνάς ότι είμαι ήδη γιατρός. Και παρακολουθώ συνεχώς όλες τις ιατρικές έρευνες. Μην βάζεις τώρα τα κλάματα…Να, νομίζω πως έρχονται τα μικρά με την Ελένη. Πηγαίνω να ανοίξω, ή μάλλον, οχούμαι, όπως θα έλεγαν τα σταυρόλεξα, να ανοίξω! Σκούπισε, σε παρακαλώ, τα μάτια σου και άπλωσε το γλυκύτερο χαμόγελο που έχεις για ώρες γιορτινές. Έτσι μπράβο!
