Αχ, έρωτας ήταν,
οι δυο τους μαγεμένοι από της καρδιάς τα πάθη.
Η άρνηση από τη μια,
και η αναμονή από την άλλη,
έκαναν αβάσταχτο τον χρόνο.
Αχ, έρωτας ήταν,
οι δυό τους αντάμωναν στα όνειρά τους·
κρατούσαν παρηγοριά χωρίς μιλιά,
τα χάδια ήταν πάντα ζεστά,
και όλα αυτά χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Όσο και να τρέξει κανείς μακριά από τον έρωτα,
πάλι μπροστά θα τον βρει –
η κινούμενη καθημερινότητα εκείνο θα σου θυμίζει,
και ο χτύπος του θα είναι δυνατός –
δυνατός, γιατί ήδη είναι αργά.
Αχ, έρωτας ήταν,
και όταν θα ξανανταμώσουν,
τότε θα αφεθούν και οι δυό.
του Φίλιππου Αρσάκη
