Ο Περικλής Ηλιάδης (1892-1981) ήταν βουλευτής, δημοσιογράφος και δάσκαλος που από τη Μικρά Ασία εγκαταστάθηκε στην Καστοριά. Γεννήθηκε στη Σπάρτη (Isparta) της Πισιδίας, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Είχε πατέρα τον διδάσκαλο της Σπάρτης Χαράλαμπο Ηλιάδη. Σπούδασε και ο ίδιος στο Διδασκαλείο της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης, εργάστηκε παράλληλα στην εφημερίδα «Αρμονία» και το 1913 κατέφυγε στην Αθήνα για να αποφύγει την κατάταξη στον τουρκικό στρατό. Διορίστηκε δάσκαλος σε σχολεία των Γρεβενών και της Καστοριάς, κυρίως στο Ισραηλίτικο Σχολείο της πόλης, ενώ ταυτόχρονα ασκούσε ενεργό πολιτικό ρόλο τοπικά στον χώρο της Δεξιάς.
Κατά την έναρξη της Κατοχής ήταν σχολικός επιθεωρητής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στην περιοχή του Νεστορίου, είχε δηλαδή κάποιο αξίωμα που το κατείχε από τη Μεταξική Περίοδο. Το γεγονός αυτό αλληλοσυμπληρούμενο με την σκληρή αντι-ΕΑΜική του υπόσταση ήταν αρκετά για να χαρακτηριστεί ετεροχρονισμένα και δεκαετίες μετά ως συνεργάτης των Ιταλών στα απομνημονεύματα δύο κομμουνιστών ανταρτών του ΣΝΟΦ και του ΔΣΕ, του Στ. Κωτσόπουλου και του Πετρ. Δουβαλίδη. Ο Ηλιάδης τη δεκαετία του ’40 φυλακίστηκε δύο φορές, αρχικά από τους Ιταλούς για αντιστασιακή δράση (1942-43) και έπειτα τους πολιτικούς του αντιπάλους κατά την ΕΑΜοκρατία (1945-46), μαζί με πάνω από 200 άλλους Καστοριανούς.
Το 1945 ίδρυσε την εφημερίδα «Φωνή της Καστοριάς» και την επόμενη χρονιά ψηφίστηκε βουλευτής Καστοριάς με το κεντρώο φιλοβασιλικό Κόμμα Εθνικών Φιλελευθέρων του πρώην βενιζελικού Στυλιανού Γονατά, ο οποίος συνασπίστηκε με τα κόμματα της Δεξιάς ως Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων (Η.Π.Ε). Ο Ηλιάδης συνέχισε να έχει ισχυρή αντικομμουνιστική δράση εντός και εκτός Κοινοβουλίου σε όλη τη διάρκεια του Εμφυλίου και μέχρι το 1950. Ως αντίποινα, μέλη του ΔΣΕ απήγαγαν τη νηπιαγωγό γυναίκα του Ειρήνη και την κόρη του Ανδρομάχη και τις εκτέλεσαν στο Βίτσι. Στις εκλογές του 1951 με το Μέτωπο Εθνικής Αναδημιουργίας του Παν. Κανελλόπουλου, του 1952 ως ανεξάρτητος και του 1958 με το Κόμμα Προοδευτικών του Σπ. Μαρκεζίνη απέτυχε να εκλεγεί. Συνέχισε την έκδοση της εφημερίδας του έως το 1967, οπότε και άλλαξε διεύθυνση. Απεβίωσε πλήρης ημερών στη Θεσσαλονίκη το 1981 και ετάφη στη Νάουσα.
Βιβλιογραφία: εφ. Φωνή της Καστοριάς, φ. 1749 (22.5.1981)· Παπαϊωακείμ Πεσματζόγλου (Χ. Σαπουντζάκης επιμ.), Αναμνήσεις (Από την πατρίδα μου Σπάρτη Μ. Ασίας), Ένωση Σπάρτης Μ. Ασίας, Αθήνα 1990, σ. 265-266· Γ. Γκολομπίας, «Φωνή της Καστοριάς» στο Λ. Δρούλια – Γ. Κουτσοπανάγου (επιμ.), Εγκυκλοπαίδεια του ελληνικού Τύπου, 1784-1974, τ. Δ΄, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Αθήνα 2008, σ. 298-299
Istorika Kastorias
