Πάνε χρόνια τώρα πού η ιδέα του συμπαγούς και αδιαίρετου χρόνου, αυτού που μοιάζει με πελώριο συμπαντικό ποτάμι μου φαίνεται ελκυστικότερη από τον κατακερματισμένο σε έτη, μήνες, μέρες, χρόνο της ιστορίας. Όσο και αν είναι επιβεβλημένη αυτή η λογιστική περιοδολόγηση είναι άξιο απορίας πώς περιμένουμε από ένα τέτοιο τεχνούργημα να αναλάβει την βαριά διαδικασία της ασφάλειας και της νοηματοδότησης του βίου μας. Αναμένουμε ο νέος χρόνος να ” φέρει” και να “δώσει” έχοντας, εν πολλοίς, παραιτηθεί από την υπαρκτική υποχρέωση της επινόησης νοήματος. Η καταβύθιση σε έναν ακραίο παλιμπαιδισμό θέλει την αγάπη, την χαρά, την ευτυχία, τη γαλήνη, την ειρήνη… να δωρίζονται ως τελειωμένες καταστάσεις προς βίωση. Οι ποιοτικοί αναβαθμοί και η ιδρυτική διαδικασία των συναισθημάτων που συγκροτούνται μέσω της σχέσης με τον εαυτό μας και τους άλλους αποτελούν πεδία αδιάφορα…
Καλό είναι να επιδιώξουμε μέρες που΄ ναι την παύση αυτής της παρανόησης. Να αναστήσουμε, αν προτιμάτε, το Χριστιανικό “Εγώ ειμί….”,να ιδρύσουμε την, έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτη, χρονικότητα και να γίνουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους η Αλήθεια, η Ειρήνη, η Χαρά και η Αγάπη που προσμένουμε…
Ας είναι το 2023 πλήρες νοήματος για όλους!
