Το τελευταίο χρονικό διάστημα λαμβάνει χώρα μία συζήτηση περί της χρήσης του «πλαστικού χρήματος».
Εκφράζονται αντίθετες απόψεις για το αν τελικά πρέπει να χρησιμοποιείται τόσο πολύ, έτσι ώστε να ξεπεράσει το συμβατικό. Υπάρχουν διάφορες πτυχές που μπορούν να μάς οδηγήσουν στο να πάρουμε θέση υπέρ ή κατά του «πλαστικού χρήματος», όπως οι οικονομικοί, οι κοινωνικοί και οι ψυχολογικοί.
Ξεκινώντας από το οικονομολογικό κομμάτι της χρήσης του «πλαστικού χρήματος» θα λέγαμε, ότι ο βασικός λόγος χρήσης είναι ο περιορισμός της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής. Επίσης, η επιθυμία των τραπεζών να διαθέτουν ρευστά διαθέσιμα και να λαμβάνουν τις σχετικές προμήθειες. Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε, ότι με βάση το υπουργείο οικονομικών το τελευταίο διάστημα υπάρχει μεγάλη ποσότητα μετρητών εκτός τραπεζικού συστήματος. Επιπλέον, σκοπός του «πλαστικού χρήματος» – ανεξάρτητα αν επιτυγχάνεται- είναι η ακριβής καταγραφή του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος και ο περιορισμός της λαθρεμπορίας.
Επιπλέον, οι θιασώτες της χρήσης του «πλαστικού χρήματος» μιλάνε για εξυγίανση της οικονομίας, αλλά και του αθέμιτου ανταγωνισμού. Ας σημειωθεί, ότι το ποσοστό της παραοικονομίας στη χώρα μας είναι μη ακριβώς προσδιορισμένο. Σε κάθε περίπτωση όμως υπερβαίνει το 25%.
Ας έρθουμε τώρα στις κοινωνικές προεκτάσεις της χρήσης του «πλαστικού χρήματος», με πρώτη αυτή της μείωσης των εγκληματικών δραστηριοτήτων, όπου το φυσικό χρήμα μπορεί να αποτελέσει λεία για κάποιον, ο οποίος προβαίνει σε εγκληματικές δραστηριότητες. Από την άλλη όμως έχουν αυξηθεί οι ηλεκτρονικές απάτες, ειδικότερα, μέσω κοινωνικής δικτύωσης, όπου υπάρχουν πολλοί επιτήδειοι, αλλά πολύ περισσότεροι αφελείς. Άλλη μία κοινωνική προέκταση της χρήσης του «πλαστικού χρήματος» αποτελεί η δυνατότητα πληρωμής λογαριασμών, οφειλών…χωρίς μετακίνηση, κάτι που για πολλούς είναι ιδανικό. Γενικότερα πάντως όλη αυτή η αλλαγή με το πλαστικό χρήμα έχει αλλάξει ακόμη και τις ίδιες τις κοινωνικές νόρμες.
Ερχόμαστε τώρα στο ψυχολογικό κομμάτι της χρήσης του «πλαστικού χρήματος». Αν κάποιος ρωτήσει έναν ηλικιωμένο την άποψή του, ενδεχομένως, να λάβει ένα μήνυμα ανασφάλειας σε σχέση με το καινούργιο που ίσως, οφείλεται στον τεχνολογικό αναλφαβητισμό ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας.
Άλλη μία πτυχή είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στην τεχνολογία, λόγω της μη εύκολης προσαρμοστικότητας του Έλληνα, και όχι μόνο, στο καινούργιο.
Το 2002 υπήρξε η αλλαγή νομίσματος από την δραχμή στο ευρώ. Υπενθυμίζουμε ότι το 1.00€ το οποίο σήμερα θεωρείται ένα πολύ μικρό ποσό, άξιζε 340,75 δραχμές, το οποίο στις αρχές του μιλένιουμ ήταν ένα σεβαστό ποσό, με άλλα λόγια και κατά μαγικό τρόπο υπερτιμήσαμε το ευρώ και ενδεχομένως να κάναμε κακή χρήση του.
Ο σκοπός του ευρώ ήταν η βελτίωση της καθημερινότητας, κάτι το οποίο μετά από είκοσι χρόνια δεν το βλέπουμε σε μεγάλο βαθμό.
Η χρήση του «πλαστικού χρήματος» κατά τους επιφανείς και όχι οικονομολόγους έχει ως σκοπό την αύξηση της επιχειρηματικότητας και των νέων επενδύσεων κάτι το οποίο βλέπουμε να εξελίσσεται με αργούς ρυθμούς. Μήπως τελικά κάτι κάνουμε λάθος;
