Με αφορμή αυτή εδώ την πεντακάθαρη κι εξωφρενικά καταμπλέ λιμνάρα, θα λύσουμε σήμερα μια αιώνια απορία : ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΛΙΜΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΓΛΥΚΟ ΝΕΡΟ ΕΝΩ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΛΛΕΣ (ΛΙΓΕΣ) ΕΧΟΥΝ ΑΛΜΥΡΟ;;
Αρχικά, αυτή εδώ είναι η λίμνη Κρέιτερ (Crater Lake – Λίμνη Κρατήρας) η βαθύτερη λίμνη στις ΗΠΑ (και 9η βαθύτερη στον κόσμο!). Βρίσκεται στο Όρεγκον, την πρώτη πολιτεία που συναντάς αν πας βόρεια από την πολιτεία της Καλιφόρνια.
Τα νερά της είναι ΚΑΤΑΓΛΥΚΑ κι έχει το εξής ΜΟΝΑΔΙΚΟ χαρακτηριστικό : Ενώ οι περισσότερες λίμνες δημιουργούνται απο νερό ποταμών, η λίμνη αυτή είναι στην ουσία ο κρατήρας ενός ηφαιστείου που εξερράγη κοντά 8.000 χρόνια πριν και γέμισε από τη βροχή!
Και επειδή δεν έχει ποτάμια και ρυάκια να κυλάνε σε αυτή, το νερό είναι απίστευτα καθαρό καθώς δεν κουβαλάει χώματα και ορυκτά κι άλλα πράγματα που συνήθως “φέρνουν” μαζί τους τα ποτάμια όταν το νερό τους καταλήγει σε μια λίμνη!
ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΛΙΜΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΓΛΥΚΟ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΛΜΥΡΟ;
Έχουμε τη θάλασσα που -μη βλέπετε που τη χωρίζουμε σε ωκεανούς- στην ουσία είναι ένα *ενιαίο* υδάτινο σώμα που γίνεται ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΛΜΥΡΟ όσο περνάει ο καιρός. Ο λόγος;;; Ο κύκλος του νερού που λειτουργεί κάπως έτσι :
Εξατμίζεται νερό απο τη θάλασσα και γίνεται συννεφάκια – το νερό στα σύννεφα δεν είναι αλμυρό – αυτό που εξατμίζεται απο τη θάλασσα και κουβαλάνε τα σύννεφα είναι καθαρό νεράκι! Δεν εξατμίζονται μαζί και τα άλατα της θάλασσας, μένουν πίσω!!
Αυτά τα σύννεφα ταξιδεύουν και εν τέλει πέφτουν σε μορφή βροχής. Αυτό το νερό είναι “γλυκό” αλλά για να είμαστε ακριβείς είναι κι ένα τσικ όξινο.
Με τη βροχή λοιπόν, αρχίζει να ρέει στις χαράδρες των βουνών και πηγαίνει προς τα κάτω, δημιουργώντας ποτάμια. Τα ποτάμια λέμε ότι έχουν γλυκό νερό, αλλά όσο ένα ποτάμι προχωράει το νερό του γίνεται λίιιιγο αλμυρό καθώς στο πέρασμά του ΔΙΑΒΡΩΝΕΙ το έδαφος και παίρνει μαζί του άλατα και χώματα κλπ – κι εκεί αρχίζει το αλμυρό μας κοκτέηλ!!!
Αυτό το νερό απο τα ποτάμια λοιπόν, κουβαλάει μαζί του νέα “αλμυρά” στοιχεία απο το ταξίδι του και καταλήγει κυρίως στη θάλασσα (ή και σε λιμνούλες) και αυτή η διαδικασία γίνεται ξανά και ξανά και ξανά!!
👀 Άρα τα ποτάμια ξεκινούν “γλυκά” και καταλήγουν λίγο αλμυρούτσικα στη θάλασσα η οποία γίνεται όλο και πιο αλμυρή, καθώς σε κάθε εξάτμιση φεύγει “καθαρό” νερό και μένει πίσω το αλάτι!! Αυτή η διαδικασία γίνεται συνέχεια εδώ και πααααρα πολλά χρόνια!
Εκτός αυτού, η θάλασσα αλμυραίνει κι απο τις υποθαλάσσιες εκρήξεις ηφαιστείων που απελευθερώνουν διάφορα στοιχεία απο το υπέδαφος στα νερά της!
Η υπόθεση με τις λίμνες είναι παρόμοια, καθώς κι εκεί γίνεται αυτό με την εξάτμιση που “κοσκινίζει” το καθαρό νερό κι αφήνει πίσω τα άλατα κι αντίστοιχα αυτό με τα ποτάμια που το φρεσκοαλατισμένο νεράκι τους καταλήγει εκεί.
Απλώς οι λίμνες είναι πολύ πιο νέες απο τον μέγα ωκεανό κι αυτή η διαδικασία δεν έχει προλάβει να γίνει εξίσου πολλές φορές!!! Γι’αυτό συνήθως οι αλμυρές λίμνες είναι οι κι οι πιο αρχαίες (δηλαδή αυτός ο κύκλος “κοσκινίσματος” έχει προλάβει να γίνει πολλές πολλές παραπάνω φορές!)
Οι λίμνες τύπου Κρέιτερ (εικονιζόμενη) δεν έχουν ποτάμια που να καταλήγουν εκεί και το νερό τους ανανεώνεται απευθείας απο τη βροχή και γι’αυτό είναι ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ κι έχει αυτό το (πως το είπα στην αρχή;;) “εξωφρενικά καταμπλέ” χρώμα.
Από τη σελίδα στο Facebook: Η γεωγραφία είναι πολύ κουλ
