Ο Κωστάκης, ο Νικολάκης, ο Τάκης κι ο Γιωργάκης ήταν τα αγόρια της γειτονιάς μας, τα οποία με το που έφθανε η περίοδος της Απουκράς, πού τους έβρισκες πού τους έψαχνες, το σίγουρο ήτανε πως τριγυρίζανε τα απογεύματα κοντά στην πλαγιά του βουνού κοντά στη θέση Ψαράδικα για να μαζεύουνε τσάκανα για τη μπουμπούνα της Κυριακής.
Μέσα σε ένα δεκαήμερο είχαν ήδη συγκεντρώσει και αποθηκεύσει αρκετά στην παράγκα που βρίσκονταν στον κήπο μας. Αυτά τα αγόρια!! Λές και το είχαν στο αίμα τους. Οι μέρες εκείνες γι’ αυτά ήταν γεμάτες ενέργεια, κινητικότητα και ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον για την φύλαξη των τσάκανων.
Αδίκως οι μανάδες τα φωνάζανε να συμμαζευτούν αλλά εκείνα μέχρι το σούρουπο πηγαινοέρχονταν μεταξύ βουνού και ξυλαποθήκης, αφήνοντας για φρουρό τον «Καραμάνη», έναν σκύλο αδέσποτο, ο οποίος ως απεδείχθη έφερνε σε πέρας την αποστολή του…
Το ίδιο συνέβαινε με άλλα παιδιά σ΄ όλες τις γειτονιές της πόλης και το μεγάλο στοίχημα ανάμεσά τους ήταν κοινό, μην κλέψει η μια ομάδα τα ξύλα της άλλης…
Θυμάμαι τον αδελφό μου που ξυπνούσε μέσα στη νύχτα για να δει από το παράθυρο κάποια ύποπτη κίνηση, καθησύχαζε όμως γιατί ο φύλακας φρουρός βρίσκονταν στη θέση του και πιστός στο καθήκον του.
Το άναμμα της μπουμπούνας μας γίνονταν στη…
Η συνέχεια στο fonikastorias.gr
1 λεπτό ανάγνωση
