Η ζωή μας μοιάζει μ ένα τραίνο που…
“πάει κι όπου βγει…”
Σαν αγκομαχητό μίας ταχείας που ξέρει πως δεν υπάρχει προορισμός…
Ένα θολό τοπίο σε
δύσβατη ατραπό…
Την θέλουμε πίσω,
στα χέρια μας.
Αρνούμαστε να ορίζετε αυτό που δεν σας ανήκει.
Άπαξ η ζωή.
Κι αυτή είναι μόνο δική μας.
Το οφείλουμε…
Στα μάτια που ακόμα περιμένουν…
Στα αναπάντητα
“πάρε με όταν φτάσεις…”
Στα συντρίμμια στοιβαγμένων ονείρων…
Σε όσες αγκαλιές στερηθήκαμε…
Στις κουβέντες που αρνηθήκαμε
να βγάλουμε από μέσα και γίνανε σαράκι να μας τρώει…
Στην χαρά που πνίγηκε στην θλίψη…
Σε όσες χαρές δεν είδανε το φως να μας λυτρώσουν…
Στα παιδιά που περιμένουν τα βήματά τους
με αγωνία…
Στους γονείς που πάντα θα ζητάνε αξιοκρατία.
Στους ανθρώπους που τους πνίγει η αδικία.
Σ’ εμένα που ζητώ ελευθερία.
Σ’ εμένα,
τον καθένα μας,
που θέλει μία άλλη κοινωνία…
Σ’ αυτόν τον ιερό τόπο που εσαεί θα διδάσκει…
Κι εμείς…
Που και πώς στεκόμαστε εμείς;
Ποτέ δεν είναι αργά
να θυμηθούμε,
να μιλήσουμε,
να ονειρευτούμε,
να δώσουμε τα χέρια
για να προχωρήσει παραπέρα η ζωή…
Ελάτε να συναντηθούμε 14:00 το μεσημέρι της Δευτέρας 6/3/2023 μπροστά στην Περιφερειακή ενότητα Καστοριάς σε μία σιωπηρή διαμαρτυρία.
Για όλα όσα χάθηκαν…
Για αυτά που περιμένουμε να ‘ρθουν…
Νικόλας Μερτζανίδης
