Πώς θα ήταν η ζωή μας άραγε χωρίς τους πολέμους, την βία κατά των γυναικών, την παιδική κακοποίηση, την κακοποίηση των ζώων, χωρίς την εγκληματικότητα, ή γενικότερα χωρίς την κακία, το μίσος ή την ζηλοφθονία που επικρατεί ανάμεσα στους ανθρώπους?
Ο κάθε άνθρωπος μεγαλώνοντας διαπλάθει τον δικό του χαρακτήρα, για να γίνει ξεχωριστός στην κοινωνία. Σημαντικός είναι ρόλος της οικογένειας ,ο κάθε γονέας προσπαθεί να εμφυσήσει στα παιδιά του τις κατάλληλες δεξιότητες, ώστε να γίνουν σωστοί άνθρωποι.
Εξίσου σημαντικός είναι και ρόλος του σχολείου καθως παίζει κομβικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο θα διαμορφώσει την προσωπικότητα του ένα παιδί.
Όμως μετά τι γίνεται? Επειδή συσσωρεύονται μια σειρά από προβλήματα ο άνθρωπος αρχίζει να νιώθει αδύναμος να τα αντιμετωπίσει και για αυτόν τον λόγο αρχίζει να γίνεται επιθετικός και εχθρικός? Σίγουρα αυτό δεν δικαιολογεί αυτήν την συμπεριφορά.
Για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι θα πρέπει πρώτα από όλα να αντιληφθούμε ότι είμαστε μέρος της κοινωνίας, άρα όπως ασχολούμαστε με τα προσωπικά μας προβλήματα, να ασχολούμαστε και μ’ αυτά των συνανθρώπων μας, με την έννοια του ενδιαφέροντος και όχι του κουτσομπολιού.
Βασικότερος όμως κρίκος είναι η πολιτεία, η οποία χρειάζεται να παρεμβαίνει τις περισσότερες φορές, να ελέγχει, να προστατεύει τους πολίτες της, ωστε να αισθάνονται ασφαλείς στο κράτος στο οποίο ζουν. Κάτι το οποίο δεν υφίσταται την σημερινή εποχή!
Η πολιτεία οφείλει να έχει σαν πρώτο μέλημα τους πολίτες της και να τους φροντίζει. Ίσως η ζωή μας να ήταν λίγο καλύτερη από ότι τώρα. Ίσως καταφέρναμε με αυτόν τον τρόπο να είμαστε πιο ενωμένοι μεταξύ
μας, ίσως προλαβαίναμε να μην γίνονται λάθη τα οποία πληρώνουμε εμείς οι νέοι. Ίσως.
Άραγε για τον καθένα πώς θα ήταν η ζωή του αν άλλαζε, βελτίωνε πρόσθετε ή αφαιρούσε πράγματα τα οποία θα τον έκαναν καλύτερο άνθρωπο?
Ελισάβετ-Βικτώρια Γραμμένου
Απόφοιτη του τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας (Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Μυτιλήνη)
