“Για τον θάνατο, την “εικόνα”, τη φιλία και την αλήθεια
Πέθανε ο κυρ Τάσος.
Ένας γλυκός και καλός άνθρωπος .
Ήρεμος και χαμογελαστός.
Φίλος χωρίς να βρισκόμαστε πια .
Φίλος οικογενειακός .
Από αυτούς που ήξερες ότι θα “τρέξουν” για εσένα αν χρειαζόταν.
Πέθανε.
Είναι ένας θάνατος που πυροδότησε διάφορες σκέψεις στο μυαλό μου .
Ένας θάνατος που αντί για συλλυπητήρια θα έπρεπε να ακουστούν συγχαρητήρια.
Τέτοια αξία είχε η ζωή του .
Άνθρωπος φωτεινός και απλός που αποδείκνυε ότι δε χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη μόρφωση για να λάμψεις στη ζωή .
Η είδηση της απώλειας του μονοπωλούσε στη σκέψη μου καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας και ειδικά στον περίπατο που σκέφτηκα να του αφιερώσω ανεβαίνοντας στην κορφή.
Μάλλον έψαχνα αφορμή για να ησυχάσω φέρνοντας αντιμέτωπους την “ησυχία” του βουνού με τη φασαρία” του μυαλού μου .
Η απόσταση που είχα διανύσει ήταν ήδη μεγάλη όμως κάθε επόμενο βήμα με έκανε να νιώθω ακόμη καλύτερα.
Κάπου εκεί “ολοζώντανος” πετάχτηκε μπροστά μου ο Αλέκος.
Έτρεχε κι αυτός,ψάχνοντας ποιος ξέρει τι , στα βουνά.
Φίλος παιδικός.
Πόσα και πόσα δεν είχαμε περάσει μαζί.
Ανεβήκαμε μαζί ως το ψηλότερο σημείο και αν και η απόσταση ήταν μικρή είχε ήδη προλάβει να μου πλέξει το εγκώμιο .
Τόσο πολύ μ “αγαπούσε” .
Έλεγε πόσο “σωστό” και ντόμπρο παιδί είμαι κι αλλά τέτοια κοσμητικά που με έκανε να απορώ πραγματικά.
Με άφησε στην κορυφή μόνο μου κι έφυγε καθώς ήθελε να κάνει ένα γρήγορο κατέβασμα.
Μαζί με αυτόν με εγκατέλειψε αμέσως και η “εικόνα ” που είχε ζωγραφίσει για μένα με τα καλά του λόγια.
Δεν ένιωθα ότι αξιζα όλους αυτούς τους τίτλους.
Τουλάχιστον στο βαθμό που πίστευε.
Είχα αδικήσει και είχα κοροϊδέψει άνθρωπο στη ζωή μου .
Είμαι νευρικός και κάποιες φορές θα έπρεπε να φερθώ διαφορετικά.
Να δείχνω αγάπη αντί να λέω εξυπνάδες.
Στη μάνα μου , στους φίλους μου και σε αρκετούς ανθρώπους ακόμη .
Άραγε μια φορά “κακός ” σε κάνει κακό?
Μήπως η μία φορά ανέντιμος σε στιγματίζει για πάντα?
Κάπου εκεί και ενώ ο αγαπημένος μου ήλιος άρχισε να πέφτει ,έκανα ξανά κάτι που μου άρεσε σε πολλά στάδια της ζωής μου .
Θανάτωσα στη σκέψη μου τον εαυτό μου. Θα είχαν αξία τα δάκρυα του Αλέκου που από τους πρώτους θα έκλαιγε?
Αυτά τα πολύχρωμα λουλούδια άραγε είχαν κάποια σχέση με τις γκρίζες περιοχές του χαρακτήρα μου ?
Δάκρυσα κι ο ίδιος με αυτές τις σκέψεις τόσο πολύ που οι πέτρες πάνω στην κορφή είχαν αλλάξει χρώμα.
Μια συνηθισμένη φράση μου ήρθε στο μυαλό…”πολύ αργά για δάκρυα ” καθώς δε μπορείς να αλλάξεις τίποτα από αυτά που έχουν συμβεί.
Άλλη μια φράση από κάποιο βιβλίο “έκλεινε ” τις σκέψεις μου εκείνο το απόγευμα…”ποιος θα κλάψει όταν πεθάνεις ” ?
Μάλλον η μαγική λέξη δεν είναι το “ποιος” αλλά το γιατί.
Γι αυτό που “ήσουν ” ή γι αυτό που νόμιζαν ότι είσαι.
************
Αν μέσα σε όλα αυτά αναρωτιέστε πως συνδέεται ” ο εθελοντισμός σκεφτείτε πως σε αυτή τη μικρή ιστοριουλα η λέξη που κρύβεται είναι το ΘΕΛΩ .
Θέλω να αλλάξω προς το καλύτερο. Θέλω να μην έχω ανάγκη να γράφω για λάθη.
Κι αν για τους ανθρώπους η αλλαγή δεν είναι πάντα εφικτή και σχεδόν ποτέ αυτή που θα θέλαμε, για τον εθελοντισμό τα πράγματα είναι απλά.
Θέλω να κάνω καλό .
