Όσο κι αν αυτός ο τόπος με πληγώνει…
Χμ…για την ακρίβεια όχι τόσο ο τόπος ως ιστορία και γεωγραφική περιοχή όπου κατοικούμε.
Γιατί αυτός είναι εξαίρετης ομορφιάς.
Τόσης που δεν βαστούμε να αντικρίσουμε,
δεν ξέρουμε και πώς να την διαχειριστούμε…
Όσο το έμψυχο υλικό,
των ανθρώπων οι οποίοι διαμένουν σ΄ αυτόν.
Που κάποιοι αδίκως ονομάζονται
με ψυχή (έμ–ψυχη) ζωντανοί, δηλαδή,
αφού περιορίσανε τους λόγους που υπάρχουν στους εξής ένα:
εξυπηρέτηση με κάθε μέσο και τρόπο μιας άκρατης, υλιστικής μεγαλομανίας όπου
η παραφροσύνη του καταναλωτισμού και της ματαιοδοξίας εκδίωξαν όλες τις αισθήσεις .
Τυχοδιώκτες της καρέκλας, υποκριτές, πανούργοι κι υστερόβουλοι εξουσιαστές…
Κατεργάρηδες, απαίδευτοι αγύρτες… Θρασύδειλοι κι αναξιοπρεπείς κομπαστές της
ιδιοτελούς και μεροληπτικής ανευθυνότητάς τους,
έχουν καθίσει στο σβέρκο μας αμέτρητα τώρα χρόνια,
όσα ίσως, και το Ελληνικό κράτος,
λυμαίνονται τον τόπο και τους ανθρώπους του,
που έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης αφού
πιστεύουν κι ακολουθούν ανίκανους να
εκφράσουν στο ελάχιστο τα όνειρά τους,
που τα ευτελίσανε, σε ένα μικροπρεπή ραγιαδισμό της
καταπτοημένης, άτολμης βολής τους,
μαλθακοί του καναπέ κι αδιάφοροι για ό,τι συμβαίνει γύρω,
αρνητές, όλοι, της ζωής αφού αυτή
έχει να κάνει με ενέργεια
που περικλείει ψυχή ,
το πολυτιμότερον της ύπαρξης,
προϋπόθεση της ανδρείας,
του ακατάβλητου σθένους
για την αντιμετώπιση μικρών ή μεγαλύτερων εμποδίων,
της αναζωογόνησης τους θάρρους κι έμπνευσης
σε πράξεις που υψώνουν, βαθαίνουν, ευρύνουν, μεγαλώνουν, ελευθερώνουν,
προχωρούν εν τέλει το ανθρώπινο είδος σε μια εξέλιξη όπου
όλοι χρειάζεται να νοιάζονται όλους.
Χωρίς ανίκανους πολιτικούς,
κομματικούς υποτελείς των διαδρόμων
με πλαστικές σημαίες και λάβαρα,
επαγγελματίες συνδικαλιστές των προνομίων,
χαρτογιακάδες ράθυμους κι ανάξιους
κατεστημένους γραφειοκράτες της σπατάλης,
υποδουλωμένους στον φόβο,
μεμψίμοιρους κι εξαρτημένους υποστηρικτές της λησμονιάς.
Όμως εμείς είμαστε εδώ.
Και θα είμαστε πάντα εδώ.
Έχουμε μνήμη κι είναι τα μάτια της ψυχής μας ανοικτά.
Μας πάνε πολύ πίσω.
Σε ανθρώπους και γεγονότα που τιμούν την ζωή,
μας κάνουν περήφανους κι εξυψώνουν τον αυτοσεβασμό.
Αφουγκραζόμαστε στοχαζόμενοι
έννοιες, νοήματα κι ουσία… Αλήθεια …
Τα όνειρά μας…
Τόσες φορές διαψευσμένα, προδομένα, καταπατημένα.
Αλλά ως πότε;
Μας κοιμίζουν με ψέματα,
παραπλανούν με τεχνάσματα,
καταστέλλουν με δόλιους εκφοβισμούς,
απομονώνοντας κι αποδυναμώνοντας ενέργεια και βούληση, διασπώντας και διχάζοντας ομόνοια και σύμπνοια,
ακυρώνοντας αρμονική συμβίωση.
Ήρθε ο καιρός λοιπόν να σταματήσουν όλα αυτά…
Με κλάμα και τραγούδι να αγγίξουμε ο ένας τον άλλο
κουβεντιάζοντας γι΄αυτά που μας ενώνουν.
Να ξαναβρούμε
το χαμόγελο, τις ελπίδες, τα όνειρά μας και
δίνοντας τα χέρια να φωνάξουμε :
Φτάνει! Έως εδώ κι όχι πιο πέρα!
Θέλουμε να ορίζουμε την ζωή μας
μέσα από ξεκάθαρες διαδικασίες
συμμετοχής και δημοκρατίας που ελευθερώνει.
Με ίσες ευκαιρίες
που αναδεικνύουν προτερήματα κι αξιοποιούν ικανότητες.
Δικαιοσύνη που διαπλάθει.
Καλλιέργεια της καλαισθησίας κι αισθητικής
που προάγουν το Ωραίον.
Μέσα μας και γύρω μας.
«Κάλλος ψυχής αρετή πάσα».
Εμπιστεύσου αυτό που υπάρχει μέσα.
Ξεδίπλωσε, πρόβαλε, προέκτεινέ το.
Κατάδειξε με σαφήνεια ότι
Ποτέ πια…
«…Λαέ μην σφίξεις άλλο το ζωνάρι
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι
οι αγώνες που ΄χεις κάνει δεν ΄φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.
Λαέ μην σφίξεις άλλο το ζωνάρι
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή
του σκλάβου που του μένει να χαθεί…»
(Το τελευταίο είναι απόσπασμα από το θεατρικό έργο
«Το Μεγάλο μας Τσίρκο»
Σενάριο-στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Τραγούδι: Νίκος Ξυλούρης – Τζένη Καρέζη)
ν.μ.
