Τα τελευταία χρόνια δεν είναι λίγες οι φορές που έχω αγανακτήσει περιμένοντας σε μια ουρά. Αν εξαιρέσουμε το διάστημα του κορονοϊού, οι ουρές στην τράπεζα, στο σούπερ μάρκετ, στο φαρμακείο, στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, είναι καθημερινό φαινόμενο.
Όλοι περιμένουμε κάπου σε μια ουρά. Γίνονται καυγάδες και συνήθως ξεσπάμε στους εξουθενωμένους υπαλλήλους. Την προηγούμενη εβδομάδα, σε υποκατάστημα μεγάλης τράπεζας σε μικρή γειτονιά, η ατμόσφαιρα ήταν ασφυκτική και τεταμένη. Πολλοί άνθρωποι περίμεναν για ταμείο. Από τα τρία ταμεία του γκισέ λειτουργούσε μόνο το ένα. Γιατί όταν υπάρχει πολύς κόσμος δεν ανοίγουν περισσότερα ταμεία; Γιατί έτσι. Ο ταμίας δούλευε γρήγορα, έκανε υπολογισμούς, απαντούσε στο τηλέφωνο, τον διέκοπταν με παράλληλες εργασίες συνάδελφοι που έρχονταν από τα γραφεία στο βάθος. Φορούσε διπλή μάσκα αλλά από τα μάτια του «έβγαινε» υπερένταση και κούραση.
Σε κάποια στιγμή ακούστηκε με ευγενική αλλά όχι σταθερή φωνή να λέει:…
Η συνεχεια στο ertnews.gr
