Στην Καστοριά το χρώμα της μελαγχολίας δεν είναι γκρι. Το γκρίζο που αστράφτει ασημί κάτω από τις αχτίνες του ήλιου είναι η πρώτη ύλη μιας ομορφιάς γεμάτης μυστήριο, σαν αυτή που ύμνησε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στα πλάνα του· είναι το χρώμα του Βυζαντίου, αυτό που αναδεικνύει καλύτερα τις τοιχογραφίες των 80 εκκλησιών μιας πόλης που σε κάθε βήμα της εξιστορεί την αλλοτινή αίγλη της.
Πίσω από τους ναούς, ο ρυθμός του καστοριανού αρχοντικού, συνέχεια των βυζαντινών “δόμων” που ακόμα θα δεις στο Φανάρι, αγναντεύει το νερό.
Πίσω από τα αρχοντικά το ζωντανό μουσείο του Ντολτσό, που σημαίνει γλυκό, αφορμή από μόνο του για την εκδρομή και ικανό να μονοπωλήσει το χρονοδιάγραμμα μιας απόδρασης. Πίσω από το Ντολτσό και παντού, η λίμνη.
Γεμάτη μυστήριο, γεμάτη πουλιά, γεμάτη από μια δική της ποίηση, ανατριχιάζει από την τροχιά ενός “καραβιού”, της επίπεδης τοπικής βάρκας, που ακολουθεί μια παρέα πελεκάνων.
Ο Ιουστινιανός και ο Παύλος Μελάς, η προϊστορία και ο Εμφύλιος, το Βυζάντιο και η αρχαιότητα και ύστερα η νέα, πολύχρωμη ζωή στη Λεωφόρο των Κύκνων. Όλα εδώ, στο πιο συμπυκνωμένο πακέτο βόρειας ελληνικότητας. Με άρωμα από μπούκοβο, ξινολάχανο και γριβάδι στα κάρβουνα.
Όλο το άρθρο και οι προτάσεις της Ελένης Ψυχούλη στο athinorama.gr
