Βυθισμένοι στις ανάγκες της καθημερινότητας και πιεσμένοι από τον εφιάλτη της ανεργίας, χιλιάδες εργαζόμενοι στην Ελλάδα βρίσκονται αντιμέτωποι με αγχώδεις, πιεστικές και κωμικοτραγικές εμπειρίες του εργασιακού μεσαίωνα που ήρθε για να μείνει. Η ζωή τους είναι ταυτόσημη με το στρες, και το ερώτημα “γιατί οι εργοδότες έχουν βάλει σκοπό να μας βασανίζουν;” ακούγεται πλέον συχνά, όταν μία ακόμη δύσκολη βάρδια -επιτέλους- φτάνει στο τέλος της.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΧΑΪΝΑ
«TYN γιατί η οικονομική διευθύντριά μου, μου είπε αυτολεξεί: Κανονικά θα έπρεπε να σε κάνω να κλαις. Εγώ έχω σπουδάσει ψυχολογία, πέρα από οικονομικά, και το ξέρω πως οι μέθοδοί μου δεν είναι προοδευτικές, αλλά μόνο έτσι μαθαίνετε και δεν κάνετε λάθη. Να κλαις με μαύρο δάκρυ κάθε φορά που κάνεις ένα λάθος. Θέλω να βλέπω ζωντανό στο πρόσωπό σου αυτό το σπάσιμο. Να με βλέπεις και να τρέμεις, ώστε να γίνεις καλύτερη στη δουλειά σου».
Αυτή είναι μία από τις χιλιάδες σοκαριστικές ιστορίες που έχουν αναρτηθεί από εργαζόμενους κάθε κλάδου, στην ιδιωτική ομάδα “Thank you, Next (για εργοδότες)” που δημιουργήθηκε στο Facebook το 2020. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το τραγούδι της Ariana Grande, και στην περιγραφή το γκρουπ αναφέρεται ως “ένα ημερολόγιο για όλα τα δράματα που ζούμε στη (πρώην) δουλειά μας…”. Έπειτα από σχεδόν τρία χρόνια, τα μέλη ξεπερνούν τις 65.000, κι ο καθένας μπορεί να διαβάσει μία ιστορία ενός εργαζομένου, ή να μοιραστεί την δική του, είτε επώνυμα, είτε ανώνυμα.
«Μας απαγόρευε να πίνουμε νερό στη βάρδια»
Καμία έκπληξη δεν προκαλεί, πως τα περισσότερα τραγικά περιστατικά έχουν συμβεί στον χώρο της εστίασης και του τουρισμού. Σύμφωνα με ανάρτηση στην ομάδα, 22χρονη σερβιτόρα θυμάται με πόνο όσα βίωσε όταν δούλεψε σε πολυτελές ξενοδοχείο στις Σποράδες, λέγοντας χαρακτηριστικά πως ήταν ό,τι χειρότερο έχει ζήσει. «Δούλευα 11 ώρες την ημέρα, όλες τις ημέρες της εβδομάδας, χωρίς ρεπό. Ο μισθός μου; 750 ευρώ το μήνα! Ο μετρ του εστιατορίου; Μας απαγόρευσε να πίνουμε νερό στη βάρδια. Κάθε μέρα ήθελε να είμαστε ακόμα πιο ταχείς, και μας απαγόρευε να μιλάμε μεταξύ μας ακόμη και αν ήταν για δουλειά! Δεν άφηνε να κρατάμε τα tips. Δεν μας άφηνε να πάμε μισή ώρα να φάμε το φαγητό που έδιναν, το οποίο ήταν ότι απέμενε από το πρωινό και το μεσημεριανό στην κουζίνα».
«Έβγαλε μαχαίρι…»
Σε άλλη ανώνυμη ανάρτηση, μία καθαρίστρια μοιράζεται τον δικό της Γολγοθά που βίωσε όταν εργαζόταν σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. «Είχα πολύ μεγάλη ανάγκη για δουλειά» γράφει, ξεκινώντας να εξιστορεί το μαρτύριο που διήρκησε για δύο συνεχόμενες σεζόν. «Τα ένσημα ήταν άγνωστη λέξη για αυτόν. Όταν το ανέφερα, κόντεψα να φάω ξύλο. Πέρα από καθαρίστρια, ήθελε να κάνω και την υπηρέτρια στο σπίτι του, όπως επίσης, είχε βγάλει κάρτες με τον αριθμό μου, και οι πελάτες με έπαιρναν ανά πάσα ώρα και στιγμή. Ήθελε να ασχολούμαι συνέχεια με τα δωμάτια». Όταν η ίδια είπε στον εργοδότη της πως δεν θα ξαναπάει στη δουλειά, εκείνος, έγινε έξαλλος και της απάντησε “δεν έχεις να πας πουθενά”. «Μου έβγαλε μέχρι και μαχαίρι και με είπε ανισόρροπη, όπως και να μην μιλάω πολύ γιατί έχει ανθρώπους που θα με κάνουν μαύρη στο ξύλο».
Κατάστημα εστίασης στην περιοχή των Λαδάδικων, στη Θεσσαλονίκη, αναζητούσε άτομα για σέρβις, μέσω γνωστής ομαδικής στα social media. Ένας νεαρός, ενδιαφερόμενος για την εργασία, έκλεισε ραντεβού, για το οποίο σίγουρα, δεν είχε φανταστεί την εξέλιξή του. «Ήρθε μία γυναίκα, και χωρίς να προηγηθεί καμία κουβέντα, μου είπε να πάω αύριο με τα χαρτιά μου, για να κάνει την πρόσληψη, ώστε να κάνω ένα δοκιμαστικό. Της απάντησα, όπως είναι λογικό, πως δεν μου είπε τον μισθό, όπως ούτε και τα ωράρια εργασίας, ούτε τις μέρες που με χρειάζονται. Η ατάκα, “θα μάθετε τον μισθό σας αφού δουλέψετε” ήταν ιδανική για να με πείσει πως δεν θέλω να συνεργαστώ μαζί τους».
«Δεν με πληρώνει γιατί δεν τον ενημέρωσα ότι θέλω να κάνω παιδί»
Σε μία άλλη ανάρτηση μέλος της ομάδας συγκέντρωσε τις πιο “κλασσικές ατάκες” που έχει ακούσει στον κλάδο της εστίασης, με την “νούμερο 1” να είναι πως οι εργοδότες συνήθως δεν προσλαμβάνουν άτομα που έχουν πτυχίο, γιατί σε 4 μήνες σηκώνονται και φεύγουν, αφού βρίσκουν δουλειά στον τομέα τους. 2) «Με ρώτησε εάν έχω σχέση, και μου είπε πως αν μείνω έγκυος να φύγω επιτόπου, χωρίς να το αναφέρω καν» 3) «Εδώ δεν έχουμε σταθερό ωράριο, έρχεσαι στις 16:00 και φεύγεις όταν κλείσουμε. Δεν θέλω σχόλια για τις υπερωρίες». 4) Θα σε φωνάξω για δοκιμαστικό, αλλά εγώ συνήθως παίρνω άντρες, γιατί δεν είναι ευαίσθητοι και δεν θα μου πουν πως δεν μπορούν να έρθουν για δουλειά λόγω περιόδου».
Δεκάδες παρόμοιες αναρτήσεις αναφέρονται στην απαράδεκτη αντιμετώπιση που είχαν από τον εργοδότη τους, όταν αποφάσισαν να κάνουν οικογένεια. «Εργαζόμουν σε αρτοζαχαροπλαστείο έξι χρόνια. Έμεινα έγκυος και ενημέρωσα τον εργοδότη μου. Λίγες ημέρες αργότερα, χρειάστηκε να πάρω άδεια λόγω προβλημάτων υγείας. Από εκείνη την στιγμή, δεν έχω πληρωθεί και ο λόγος είναι γιατί δεν τον ενημέρωσα ότι θέλω να κάνω παιδί».
Είναι εύκολο να σκεφτεί κανείς, πως η σεξουαλική παρενόχληση σε χώρους εργασίας, δεν αποτελεί πλέον ζήτημα μετά την επιτυχία του κινήματος #MeToo. Ωστόσο, εκατοντάδες γυναίκες, υπό τον φόβο να βρεθούν χωρίς δουλειά, ή ακόμη και να κινδυνεύσουν, παραμένουν σιωπηλές χωρίς να καταγγείλουν το περιστατικό, ελπίζοντας να είναι τυχερές την επόμενη φορά.
«Είναι τόσο πλούσιος, που οι γονείς σου θα σε βρουν σε χαντάκι»
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ανάρτηση μίας γυναίκας, η οποία εργαζόταν σε πεντάστερο ξενοδοχείο ως spa therapist. Εκεί, όπως γράφει, την λιμπίστηκε ένας ηλικιωμένος, πλούσιος, και της ζήτησε έξτρα πληρωμή, ώστε να προβούν σε σεξουαλικές πράξεις. «Όταν αρνήθηκα, σηκώθηκε και με έπιασε από τα χέρια, και με ταρακουνούσε για να με πείσει. Άνοιξα την πόρτα και έφυγα, ειδοποίησα αμέσως τον μάνατζερ και απείλησα με καταγγελία σε βάρος του. Η απάντηση που έλαβα, ήταν πως είναι τόσο πλούσιος ο παππούς, που θα με βρουν οι γονείς μου σε χαντάκι την επόμενη μέρα».
Μία 18χρονη σερβιτόρα, τις ημέρες που είχε ρεπό, βομβαρδιζόταν από μηνύματα στο κινητό της, από το αφεντικό της ηλικίας 42 ετών, του τύπου “ψιτ μωρό τι κάνεις; Έλα να μας δεις”. Όπως γράφει η ίδια, πέραν αυτού, ένας συνομήλικός του, ένα βράδυ εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι έφευγε μόνη της από το μαγαζί, και την περίμενε να σχολάσει. «Με πλησίασε λέγοντας μου να με πάει σπίτι. Αρνήθηκα, και μου είπε “δεν σου αρέσουν οι μεγαλύτεροι άντρες;”. Έχουν περάσει τόσα χρόνια και ακόμη θυμάμαι το αίσθημα της αηδίας που ένιωθα, όπως και το άρρωστο βλέμμα τους, και τον φόβο για τον αν θα γυρίσω ασφαλής στο σπίτι μου».
