Η Ζωγραφιά και ο Ηλίας. Για πολλούς, ένα ακόμη πλήρωμα του ΕΚΑΒ που ανήκει στον ευρύτερο στόλο της Θεσσαλίας. Για λιγότερους, όμως, ένα ανδρόγυνο διασωστών που εδώ και 24 χρόνια μοιράζονται τον κοινό βίο και τα τελευταία 16 χρόνια επιχειρούν μαζί, ως ομάδα, ως ασπίδα ο ένας για τον άλλον. Στη σκιά της τραγωδίας των Τεμπών και του μνημόσυνου που τελέστηκε για τη συμπλήρωση 40 ημερών, αποκαλύπτουν στο ThessToday.gr εικόνες, οι οποίες έως και σήμερα, παραμένουν χαραγμένες στη μνήμη τους.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΣΟΛΝΑΡΑΣ
«Δεν μιλούσε για την τραγωδία του 1999. Καταλαβαίνω γιατί». Με εννιά λέξεις και με χαμηλωμένο τόνο η Ζωγραφιά συνειδητοποιεί τον λόγο για τον οποίον ο σύζυγός της, τόσα χρόνια προσπαθούσε να ξεχάσει την τραγωδία των Τεμπών, με τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ. Τότε οι δυό τους ήταν σπίτι και το τηλέφωνο χτύπησε μόνο για τον Ηλία, ο οποίος εργάζεται ως οδηγός του ΕΚΑΒ πολύ πριν το 1999. Το 2023 όμως, το τηλέφωνο χτύπησε και για τους δύο, ο Ηλίας στο ίδιο πόστο και η Ζωγραφιά ως διασώστρια. «Η εικόνα είναι η ίδια και τότε και τώρα. Ψάχνεις το γιατί και τρελαίνεσαι» λέει ο Ηλίας.
Όπως το παγωμένο ξημέρωμα της 4ης Οκτωβρίου του 1999 έτσι και το ματωμένο βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου του 2023 ο Ηλίας Γκιάτας ήταν οδηγός σε πλήρωμα του ΕΚΑΒ. Η πρώτη εικόνα που συνάντησε και στις δύο περιπτώσεις, μοιραία πανομοιότυπη: Φλόγες, ουρλιαχτά, αγωνία, αλλά και ελπίδα. «Και στα Τέμπη και τώρα δεν μπορώ να ξεχάσω την πρώτη εικόνα. Μια εικόνα την οποία για προσωπικούς λόγους δεν ήθελα να μοιραστώ με τη Ζωγραφιά, ώσπου την αντίκρισε και η ίδια, ως διασώστρια, πλέον. Τριγύρω καμένα, λαμαρίνες διαλυμένες σε χίλια κομμάτια και στη μέση εμείς, προσπαθώντας να ακούσουμε, να βρούμε έναν άνθρωπο ζωντανό», ανέφερε.
Το επιχειρησιακό τους έργο, αναμφίβολα θα μνημονεύεται ως ηρωικό. Ο Ηλίας ως οδηγός ασθενοφόρου -μαζί με τη Ζωγραφιά ήταν το πρώτο πλήρωμα που έφτασαν στον Ευαγγελισμό- γνωρίζει πολύ καλά πως ακόμη και ένα δευτερόλεπτο, μπορεί να κρίνει μια ανθρώπινη ζωή. «Εκείνη τη στιγμή -και όταν πηγαίνεις στο σημείο και όταν επιστρέφεις στο νοσοκομείο- σκέφτεσαι διάφορα: Μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερα; Πώς αλλιώς θα μπορούσα να βοηθήσω;» διερωτάται, με τον ίδιο να συνεχίζει: «Νιώθω διαρκώς το βάρος στη συνείδησή μου. Το μόνο που εύχεσαι είναι να υπάρχουν ζωντανοί. Να ξέρεις ότι αυτός που μεταφέρεις, είναι εν ζωή, ότι θα παλέψουμε για να ζήσει».
«Ήμασταν λίγο πριν την ολοκλήρωση της βάρδιας. Το τηλέφωνο χτυπά και μας ειδοποιούν για περιστατικό στα Τέμπη, κοντά στον κόμβο του Ευαγγελισμού. Δειλά σκέφτηκα τα όσα είχαν συμβεί και στα Τέμπη το 1999 και στο Μακρυχώρι το 2003. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι θα γίνω μάρτυρας νέας τραγωδίας», σημειώνει η Ζωγραφιά Κυριακού, η πρώτη διασώστρια που πάτησε πάνω στις ματωμένες ράγες.
Τις δραματικές εκείνες στιγμές έως ότου φτάσουν στο σημείο, ο σύζυγός της, Ηλίας ανακαλεί στη μνήμη του μια στιγμή από το 1999. Όταν στο ασθενοφόρο χτυπούσε το τηλέφωνο ενός θανόντα από το δυστύχημα. Είναι εξόχως συγκλονιστικό ότι λεπτά αργότερα, η σύζυγός του Ζωγραφιά βίωσε την ίδια ακριβώς εμπειρία. «Μέσα από τις ειδικές προστατευτικές σακούλες ακούμε να χτυπά το τηλέφωνο. Δευτερόλεπτα μετά, ξαναχτυπά. Μας είχαν γνωστοποιήσει ότι μεταφέραμε άτομο χωρίς τις αισθήσεις του, όμως αντιλαμβάνομαι ότι είναι οι γονείς του, δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα, την αγωνία. Δεν άνοιγα τη σακούλα, δεν ήθελα να ξέρω τι μεταφέρω. Είναι δύσκολες καταστάσεις, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με μικρές ηλικίες», σημειώνει.
Διασώστες του ΕΚΑΒ, στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας
Η κ. Κυριακού αντιλαμβάνεται ότι τη στιγμή εκείνη, κάθε δευτερόλεπτο μετράει. Και ότι ποτέ, δεν πρέπει να χάνεται η ελπίδα. «Το πρώτο που σκέφτομαι όταν παραλαμβάνουμε περιστατικά είναι να συμπεριφερθώ στον τραυματία σαν να είναι δικός μου άνθρωπος. Ο στόχος μας είναι να παρέχουμε τα μέγιστα, σε όλους», ανέφερε.
Για την ιστορία, κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων στον τόπο του σιδηροδρομικού δυστυχήματος η Ζωγραφιά και ο Ηλίας μετέφεραν αρχικά τρία άτομα εν ζωή. Μετά, μόνον νεκρούς.
