Παρακάλεσαν αρκετοί να απλοποιήσω, αν γίνεται, την προηγούμενη δημοσίευση για την διεθνή τραπεζική κρίση, ώστε να γίνει περισσότερο κατανοητή.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η παγκόσμια οικονομία είναι ένα καζίνο, όπου οι παίχτες είναι οι τραπεζίτες (και όχι μόνο). Μία μέρα εισέρχεται στο καζίνο ένας τραπεζίτης ονόματι Silicon Valley, ό οποίος καταθέτει στα ταμεία του καζίνο ένα ομόλογο του αμερικανικού δημοσίου, ως εγγύηση, αξίας 10.000 $ και λαμβάνει μάρκες ισόποσης αξίας. Ο τραπεζίτης παίζει στην συνέχεια κουλοχέριδες, black jack, ρουλέτα, χωρίς κανένας να τον ελέγχει, για το πως και πόσα παίζει ή αν χάνει ή αν κερδίζει.
Τα κέρδη δε που επιτυγχάνει τα λαμβάνει σε μετρητά δολάρια.
Κάποια στιγμή έρχεται ο διευθυντής του Καζίνου και του λέει ότι το ομόλογο που είχε καταθέσει ως εγγύηση η τρέχουσα αξία του μειώθηκε, για πολλούς και διαφόρους λόγους, στα 4000 $. Θα πρέπει να καταθέσει στα ταμεία του καζίνο 6000 $ για να καλύψει την θέση του των 10.000 $. Ο τραπεζίτης εκείνη την στιγμή έχει μάρκες του καζίνου αξίας 5000 $, τα οποία μπορούμε να τα ονομάσουμε κρυπτονομίσματα και 2000$ σε μετρητά, δηλαδή από τις 10.000 $ μπορεί να καλύψει μόνο τις 7.000 $, έχει άνοιγμα 3.000 $. Και οδηγείται στην χρεοκοπία και την πτώχευση.
Μία λύση για να αποφύγει την χρεοκοπία, είναι να φουσκώσει με πλασματική υπεραξία τις μάρκες του καζίνου και να τις πουλήσει στους άλλους παίχτες, εφόσον υπάρχει ρευστότητα στους παίχτες του καζίνο (διεθνής δηλαδή ρευστότητα) όπου η ζήτηση ανεβάζει την αξία που έχουν οι μάρκες του καζίνο. Έτσι φουσκώνουν οι αξίες των κρυπτονομισμάτων αλλά και των άλλων χρηματιστηριακών προϊόντων. Και οι άλλοι παίχτες βρίσκονται σε αδυναμία ρευστότητας, έτσι αναγκάζεται να πουλήσει ο Silicon Valley με μικρότερη αξία απ΄ αυτή του αναφέρονται στις μάρκες. Έτσι ξεφουσκώνουν οι αξίες των χρηματιστηριακών προϊόντων και των κρυπτονομισμάτων.
Οι μάρκες δεν αντιπροσωπεύουν μόνο κρυπτονομίσματα αλλά και άλλα χρηματοοικονομικά προϊόντα τα οποία επηρεάζονται και επηρεάζουν συνολικά την παγκόσμια οικονομία.
Γιατί συνέβη αυτό; Το φαινόμενο οφείλεται στις εξής αιτίες: Η πρώτη είναι ότι ο τραπεζίτης έπαιζε με ξένα χρήματα (τα ομόλογα είναι των πολιτών των ΗΠΑ). Η δεύτερη είναι ότι δεν υπήρχε έλεγχος ούτε από τους μετόχους της τράπεζας Silicon Valley, ούτε από τις ρυθμιστικές αρχές των ΗΠΑ. Επειδή όμως οι μέτοχοι εκλέγουν το Δ.Σ της τράπεζας έχουν γνώση αλλά και υποχρέωση ελέγχου των επιλογών της διοίκησης, επομένως έχουν και την ίδια ευθύνη με τον τζογαδόρο εκπρόσωπο της τράπεζας. Η τρίτη είναι ότι ο τζόγος δεν είναι επιχειρηματική στρατηγική.
Συμπεράσματα:
1. Η απληστία είναι πάθος, δεν είναι φαινόμενο καπιταλιστικό ή κομμουνιστικό, αλλά ψυχολογικό και ηθικό.
2. Ο τζόγος είναι πάθος δεν είναι επιχειρηματική στρατηγική.
3. Καζίνο υπάρχουν αφενός στην καπιταλιστική Αμερική (Λάς Βέγκας) αφετέρου στην κομμουνιστική Κίνα (Μακάο).
4. Ο εποπτικός έλεγχος των κεντρικών τραπεζών προς τις εμπορικές και επενδυτικές τράπεζες δεν είναι περιορισμός της επιχειρηματικής ελευθερίας, αλλά προστασία των δανειστών των τραπεζών (ομολογιούχων, της κοινωνίας αλλά και των καταθετών). Έχουν παντελή ελευθερία να παίζουν τα ίδια κεφάλαια τους (των μετόχων δηλαδή). Όχι τα ξένα. Αν όμως οι καταθέτες και οι ομολογιούχοι συναινούν στην χρήση των κεφαλαίων τους, τότε δεν έχουν το δικαίωμα αποζημίωσης και θα πρέπει να χάνουν τις καταθέσεις και τα ομόλογα μαζί με τους μετόχους. Έχουν συναινέσει στην ανάληψη του ρίσκου (του τζόγου).
5. Οι τράπεζες δεν εφαρμόζουν την εταιρική διακυβέρνηση, ούτε την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη. Το τραγικό είναι ότι κατά τον δανεισμό των επιχειρήσεων επιβάλλουν κριτήρια εταιρικής διακυβέρνησης και κοινωνικής εταιρικής ευθύνης ενώ οι ίδιες δεν τα εφαρμόζουν.
6. Η χρήση ξένων κεφαλαίων (καταθετών και ομολογιούχων εταιρικών η κράτους) για επενδύσεις υψηλού ρίσκου και κρυπτονομισμάτων είναι ΑΠΑΤΗ και ΥΠΕΞΑΙΡΕΣΗ και δεν είναι επιχειρηματική αποτυχία την οποία επικαλούνται οι διοικήσεις των τραπεζών, προκειμένου να απαλλαγούν των ποινικών ευθυνών τους.
7. Η χρήση των κεφαλαίων των μετόχων μπορεί να είναι ελεύθερη και να μην υπόκειται στον ρυθμιστικό έλεγχο των αρχών. Η ευθύνη ανήκει στους μετόχους και μόνο στους μετόχους, κέρδη και ζημίες καταλογίζονται αποκλειστικά σ΄ αυτούς.
8. Η ιδιότυπη σύγχρονη τραπεζική πρακτική όπου τα μεν κέρδη τα καρπούνται το κεφάλαιο, τις δε ζημίες τις μεταφέρουν στην κοινωνία, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν μπορεί να συνεχιστεί στα κέρδη είμαστε καπιταλιστές και στις ζημίες κομμουνιστές.
9. Αποδεικνύεται ότι τα κρυπτονομίσματα επηρεάζουν καθοριστικά την πραγματική οικονομία. Δεν είναι μέσον συναλλαγής αλλά επενδυτικό προϊόν υψηλού ρίσκου. Επομένως τα επίσημα τραπεζικά ιδρύματα πρέπει να απαγορεύεται να τοποθετούν σε τέτοιες επενδύσεις, καταθέσεις και ομόλογα.
10. Αποδεικνύεται ότι η ρευστότητα που δόθηκε μέσω της έκδοσης κρατικών ομολόγων στις τράπεζες, εξ αιτίας του κορονοϊού, αντί να τα δώσουν στους πραγματικούς δικαιούχους, στις επιχειρήσεις, στην πραγματική οικονομία τα διοχέτευσαν στον τζόγο.
Τι πρακτικές εφαρμόζονται σήμερα από τις κεντρικές τράπεζες;
Η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, δεν αναφέρεται στην τύχη των μετοχών της τράπεζας, αν θα μηδενίσει ή όχι την αξία των μετοχών της. Επι πλέον δήλωσε ότι θα καλύψει τις καταθέσεις άνω του ελαχίστου ορίου των 250.000 $. Αυτό είναι λάθος διότι οι καταθέτες άνω του ποσού αυτού είναι αφενός επενδυτές αφετέρου γνώριζαν και επέτρεπαν την χρήση των καταθέσεων τους σε επενδύσεις κρυπτονομισμάτων και υψηλού ρίσκου γενικότερα. Και το κυριότερο δεν ασκεί ποινική δίωξη στο Δ.Σ της τράπεζας, για απάτη και υπεξαίρεση.
Η Κεντρική τράπεζα της Ελβετίας, διασώζει την τράπεζα Credit Swiss αφήνοντας ιδιοκτησιακά δικαιώματα στους μετόχους της τράπεζας που πτώχευσε κατά 25%, ενώ αντίθετα μηδενίζει την αξία των πιστωτών ομολογιούχων. Ήδη ο λογαριασμός στους Ελβετούς ανέρχεται κατά 13.500 € κατά κεφαλή επί πλέον χρέος μόνο από την διάσωση της τράπεζας.
Εν τέλει στέλνουν και πάλι λάθος μηνύματα οι Κεντρικές Τράπεζες. Και το κυριότερο δεν ασκείται ποινική δίωξη στα μέλη των Δ.Σ και κυρίως στους Προέδρους και Διευθύνοντες συμβούλους, θεωρώντας ότι πρόκειται για επιχειρηματική αποτυχία, ενώ είναι απάτη και υπεξαίρεση.
Σημείωση: Κάτι παρόμοιο έγινε και στην Ελλάδα. Με μία διαφορά. Ότι οι τράπεζες ήταν του κράτους. Το κράτος εξέδιδε κρατικά ομόλογα, οι κρατικές τράπεζες τα αγόραζαν και στην συνέχεια οι κυβερνήσεις έκαναν κοινωνική πολιτική, ενώ ουσιαστικά έκαναν κοινωνική τοκογλυφία. Δηλαδή η χρεοκοπία του Ελληνικού κράτους και των Ελληνικών τραπεζών δεν είναι καπιταλιστική αλλά κομμουνιστική. Ισχύει όντως η παγκάλειος δήλωση: “Μαζί τα φάγαμε”. Μόνο που όταν το είπε το πάρτι είχε τελειώσει.
Διεθνής τραπεζική κρίση: Μια διαφορετική ανάλυση από τον Νίκο Ρίζο
