Πολλοί θα ισχυριστούν ότι έτσι είναι η ζωή, με τη χαρά πλάι στον πόνο, με το αστείο δίπλα στο σοβαρό, με τα σημαντικά και τ’ ασήμαντα να αποσπούν εξίσου την προσοχή μας.
Θα το ισχυριστούν και θα ‘χουν δίκιο, ωστόσο σήμερα νιώθω πλέον ότι η αναπαραγωγή αυτής της ακαταστασίας και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενέχει μία υποτίμηση, ότι προσβάλει τη ζωή που υποτίθεται ότι αντανακλά, αφού στα μέσα αυτά διατηρούμε την επιλογή να θέτουμε όρια.
Σήμερα, πλάι στην είδηση του θανάτου ενός νέου ανθρώπου στο φάσμα του αυτισμού, είδα και τόσα μα τόσα άλλα post, σκέψεις, στιγμές χαράς, χιούμορ, ειδήσεις και πάει λέγοντας.
Έχω την επιλογή να καθαρίσω το σκηνικό αυτής της ημέρας από τον θόρυβο του επουσιώδους για να σεβαστώ το ουσιαστικό και να το τιμήσω. Και αφού κάνω την αρχή με αυτήν τη διαπίστωση σήμερα, δεν έχω καμία δικαιολογία να μη τη γενικεύσω και για κάθε μελλοντική ημέρα.
Εις το επανιδείν λοιπόν, εκτός social. Στη ζωή χωρίς σκηνικά.
Καλό ταξίδι Χρήστο.
Εσένα θα ρωτώ πλέον στις προσευχές μου για τη θέλησή Του.
Από το Facebook του Γιώργου Πάνου
