Μέρα 7: Παρέα νεαρών αγοριών (12-13 χρονών) με ακολουθούν με τα ποδήλατά τους για πολύ ώρα. Με βομβαρδίζουν με ερωτήσεις, πλάθουν μεταξύ τους σενάρια για το ποιος είμαι, μπαίνουν μπροστά μου και προσπαθούν να με σταματήσουν και να με κάνουν να αντιδράσω. Επινοούν πειρακτικά τραγούδια για μένα σε πρώτο πρόσωπο. Εγώ συνεχίζω να περπατώ απτόητος.
Καταλήγουμε στο πάρκινγκ του Μεγάρου, τεράστια αλάνα με χαλίκι, κάτω από τον ήλιο. Μεταξύ τους, δείχνοντας τους συνοδούς μου «Κοίτα πόσοι τον ακολουθούν» «Ποιος είσαι ρε φίλε κι έχεις τόσους να σε ακολουθούν; Τι είσαι, άρχοντας;»
Όπως στέκομαι ακίνητος, ένα από τα τρία αγόρια στέκεται απέναντι μου σαν να ορθώνει το ανάστημα του, ή σαν με καλεί να τον αντιμετωπίσω. Το κάνει γελώντας στην αρχή, αλλά όταν αντιλαμβάνεται ότι αποδέχομαι αυτήν την κίνηση, ότι «τον αναγνωρίζω» ή ότι τον αντιμετωπίζω ως ισάξιο, ή ότι εκτιμώ την ευθύτητα και την τόλμη του, είναι καθαρό πως αισθάνεται περηφάνεια.
Ένα ακόμη αγόρι σπεύδει να κάνει το ίδιο. Έχουν κάνει σαφώς μια υπέρβαση. Αντιμετωπίζουν τον φόβο κατάματα. Καλούν τον τρίτο τους φίλο να κάνει το ίδιο, αλλά φοβάται. Κάνω αργά και μικρά βήματα προς το μέρος τους «μην μας πλησιάζεις ρε φιλε είσαι τρομακτικός!» Γελάνε από αγωνία και αμέσως δημιουργούν μια αόρατη πύλη με τα χέρια τους και μου υπαγορεύουν να περάσω από ανάμεσά τους. Το κάνω.
Ενθουσιάζονται. Οι ισορροπίες ανατρέπονται. Πλέον οι δύο τους με παροτρύνουν να κυνηγήσω τον φίλο τους. Δείχνω να το αγνοώ, αλλά σε άσχετη στιγμή κινούμαι προς το μέρος του χωρίς να τρέχω. Αυτός χέζεται γελώντας και το βάζει στα πόδια. Αυτοί ενθουσιάζονται και του φωνάζουν να μην με φοβάται. Αυτό επαναλαμβάνεται μερικές φορές. Με παροτρύνουν να τρέξω αφού μπορώ. Σε ανύποπτο χρόνο τελικά το κάνω. Με σαπορτάρουν σαν μαζορέτες.
Στρέφομαι για αλλού και εκκινώ να φύγω. «Ε! μη μας γυρνάς την πλάτη, έχουμε συνδεθεί συναισθηματικά μαζί σου». Με ρωτάνε αν θέλω να πιάσουν τον φίλο τους για μένα και να μου τον φέρουν. Με αποκαλούν «Αφέντη» και με ρωτάνε τι άλλο θέλω να κάνουν για μένα. Με ακολουθούν με τα ποδήλατα. Με ρωτάνε πού πάω για να με ακολουθήσουν. Ο φίλος τους τους φωνάζει «Ε, αφήστε τον αυτόν ρε». Του απαντούν «δεν μπορούμε, εμείς τώρα έχουμε συνδεθεί συναισθηματικά μαζί του».
Λίγο πιο κάτω, ένας από τους δυο με ξαναπλησιάζει με το ποδήλατο «Αφέντη, εμείς τώρα πρέπει να φύγουμε». Μου προτείνει τη γροθιά του για να τσουγκρίσουμε σε χαιρετισμό. Ανταποκρίνομαι. Πανηγυρίζει και το φωνάζει στον φίλο του. Θέλει κι αυτός. Έρχεται με το ποδήλατο κι ενώ είναι σε κίνηση τσουγκράμε γροθιές. Ενθουσιάζεται. Φωνάζει στο φίλο του ότι και με αυτόν το έκανα. Και οι δύο: «Αφέντη γεια». Τους γνέφω αντίο ενώ απομακρύνομαι.
ΦΩΤΟ: Christos Kyriazidis
Συνοδοί: Anatol Demir, Βασιλική Γραμμένου, Eva Tsakiri, Maria Chasekidou, Nikolaos Nagkoulis, Sofia Tavlaridou
