Οι γονείς αποτελούν δύο από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή των παιδιών και η επιρροή τους παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της προσωπικότητας τους. Όλοι οι γονείς κάνουν όνειρα για τα παιδιά τους, θέλουν να τα βλέπουν υγιή, ευτυχισμένα και να διαπρέπουν επαγγελματικά. Όμως πολλές φορές τα όνειρα δημιουργούν προσδοκίες, οι οποίες μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά το παιδί, δηλαδή να έχουν ως στόχο «το κάτι παραπάνω» με αποτέλεσμα να δημιουργείται άγχος και καταπίεση, τα οποία θα τους συνοδεύουν στην μετέπειτα πορεία τους.
Από την εφηβεία στην ενηλικίωση, το παιδί αρχίζει να ονειρεύεται, να βάζει στόχους που θέλει να υλοποιήσει. Όταν τα όνειρα συμβαδίζουν και με τις επιθυμίες των γονέων το παιδί αποκτά αυτοπεποίθηση, για να πετύχει αυτό που θέλει. Δυστυχώς όμως υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις οικογενειών όπου τα όνειρα των γονέων έρχονται σε ρήξη με τα θέλω των παιδιών τους. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα ‘’θα γίνεις αυτό που δεν σπούδασα εγώ στην ηλικία σου’’ ‘’θα φορέσεις αυτά τα ρούχα σήμερα’’ ‘’γιατί δεν είσαι πρώτος στην τάξη ή στο πανεπιστήμιο? Έτσι το παιδί αποκτά χαμηλή αυτοπεποίθηση, καταπίεση και ανασφάλεια. Προσπαθεί να ζήσει μια ζωή βασισμένη στα «θέλω» των άλλων και μεγαλώνοντας το άτομο αρχίζει να γίνεται αντιδραστικό και να έχει απωθημένα τα οποία δεν μπορεί να εκπληρώσει λόγω της χαμηλής του αυτοπεποίθησης. Με πιθανό αποτέλεσμα να παθαίνει κρίσεις πανικού ή να γίνεται καταθλιπτικό.
Είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να αποδέχονται τα παιδιά τους όπως ακριβώς είναι, να μην προσπαθούν να αλλάξουν τις επιθυμίες τους, επειδή οι ίδιοι δεν κατάφεραν να εκπληρώσουν τους δικούς τους στόχους και τα δικά τους όνειρα. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως οι γονείς παύουν να προσπαθούν για την εξέλιξη των παιδιών τους και μέσα από τον σωστό διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων καταφέρνουν καλύτερα αποτελέσματα.
Η όποια προσωπική επιλογή του παιδιού (που μπορεί να είναι αντίθετη με αυτή των γονέων) δεν σημαίνει ότι δεν τρέφει συναισθήματα για τους γονείς του. Ο σεβασμός στα όνειρα του παιδιού δείχνει και εκτίμηση της προσωπικής του αξίας, έχει πίστη στον εαυτό του, αποδοχή από την οικογένεια και ως ενήλικας στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις. Όταν οι γονείς ωθούν τα παιδιά στην εξέλιξη των δυνατοτήτων τους, τότε το παιδί γίνεται ευτυχισμένο και χαρούμενο.
Το κάθε παιδί για να είναι ευτυχισμένο θα πρέπει να κάνει πράγματα που αγαπά και επιθυμεί το ίδιο και όχι να μιμείται και να καταπιέζεται από τα θέλω των γονέων. Αν όλοι οι γονείς στηρίζουν τα παιδιά τους τότε επέρχεται και η ευτυχία στις ζωές των παιδιών, δεδομένου βέβαια ότι θα πρέπει το ίδιο το κράτος να στηρίζει τα παιδιά να ακολουθήσουν τις επιθυμίες τους και όχι να επαφίεται στο αν μια οικογένεια έχει την οικονομική δυνατότητα ή όχι.
Ελισάβετ Βικτώρια Γραμμένου
Απόφοιτη του τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας (Πανεπιστήμιο Αιγαίου) Μυτιλήνη
