Κουβαλώ τα κουτάκια μου παντού. Τα παίρνω αγκαζέ, τα βγάζω βόλτα, τα χαϊδεύω, τους φέρομαι τρυφερά και αποφεύγω να τα ματαιώνω όταν βγαίνουν μπρος μου άλλα κουτιά, ξένα. Τα απλώνουμε μαζί με χάρη στα τραπέζια, τα αραδιάζουμε σε ξύλινα παγκάκια πλάι σε μπίρες και τσιγάρα στριφτά, σε μπάρες μαγαζιών λίγων τετραγωνικών – ευτυχίες. Πες, λες!
Σου δίνω το κουτί της αυτοσυντήρησης, της αυτοαξίας, παλεύω με το χαμηλό αυτοσυναίσθημα και πάω να εμπλέξω εαυτό σε συνθήκες καθόλου γινωμένες. Φτιάχνω αθροίσματα από αφαιρέσεις. Όλα για εμάς, όλα για μένα. Εγώ να μπορώ, εγώ να θέλω, εγώ να ξέρω, εγώ να μην είμαι εγωίστρια κι εσύ να πας να καείς. Δώσε μου όρια να συγκρουστούμε, να πούμε για σελφκέαρ, για μπραντς τις Κυριακές και μπανάνα μπρεντ τα πρωινά, να πάρω το κουτί μου να φύγω παρακάτω χορτάτη. Να έχω φάει περιορισμούς και πλαίσια, να μη χωράνε στα κουτιά μου.
Άνοιξε μου ένα από τα δικά σου, πες μου πως χωράω και προσπάθησε να με συμπιέσεις μαζί με τα όλα μου. Να ψάχνουμε κρέπες με νουτέλα τα μεσάνυχτα γιατί ξεχύθηκαν απ’ τα κουτιά μας νιαξίματα που δε μας έδωσε κανείς. Δε χωράω σου λέω, μένουν απ’ έξω τα όνειρά μου. Πάρε τα δικά μου, λες. Να τα κάνω τι; Ανόητε! Ξεχύθηκαν φόβοι και ανασφάλειες, σοκολάτες και υγρά του νου. Και σε βρίσκω να μαγειρεύεις αυταπάτες- εαυτός και πάλι. Έχω κάτι εκλάμψεις, ολικές εκλείψεις και τότε τα ξέρω όλα και βγαίνω απ’τα πυργάκια τα χάρτινα και στέκομαι για λίγο, λέω να! Εδώ μπορώ. Εδώ είμαι. Τώρα! Πάρε το κονσερβοκούτι σου και φύγε από εδώ, να σε χτίσω όπως θέλω και όπως ξέρω, να λέω ψέματα πολλά γιατί τέτοια είμαι. Υπέροχοι μικροί κόσμοι μέσα εκεί. Τα αμπαλάρω και φεύγω, σου λέω. Η παχιά λογοτεχνία μου δίδαξε φυγή ντίβας. Νομορντράμα λέω, δώσε λίγο λες. Θες; Δες!
Δες τι είχα να δώσω. Κουτιά! Και μέσα τους να χωρούν άνθρωποι ολόκληροι και μπανάνα μπρεντ. Άνθρωποι ολόκληροι και καθόλα μη ζωντανοί.
Νεκροί.
Ολ δε λοβ και άλλα τέτοια
