Μία γυναίκα μπαίνει στον ανελκυστήρα του σπιτιού της, αμέσως μετά το τηλεφώνημα που δέχτηκε ότι διαγνώστηκε με καρκίνο. Αισθάνεται το ασανσέρ υπνωτισμένο, να κατεβαίνει αμίλητο και αθόρυβο. Στον ίδιο ανελκυστήρα έμπαινε πριν τη διάγνωση, στην ανέμελη ζωή της, φορτωμένη με ψώνια, για να ετοιμάσει τραπέζια για φίλους. Σε λίγο θα μετοικήσει οριστικά στο χωριό της, όπου δεν υπάρχουν καθόλου ανελκυστήρες.
Ο «Ανελκυστήρας» είναι μία από τις περίπου πενήντα αυτοτελείς ιστορίες, που περιλαμβάνονται στο ομώνυμο βιβλίο της Μαρίας Καμπάνταη, μιας ψυχολόγου από τη Δράμα, η οποία «έκλεισε» μέσα σε τριακόσιες σελίδες περιπτώσεις ανθρώπων που επισκέπτονται το γραφείο της στο Γενικό Νοσοκομείο της πόλης της. «Ανελκυστήρας είναι και η ίδια η ζωή. ‘Αλλοτε μας ανεβάζει και άλλοτε μας κατεβάζει απότομα στο υπόγειο. ‘Αλλοτε φοβόμαστε να τη ζήσουμε και πηγαίνουμε από τις σκάλες και άλλοτε βιαζόμαστε να τη ζήσουμε και χάνουμε το κέρδος της ανάβασης των σκαλοπατιών», λέει η κ. Καμπάνταη, εξηγώντας ότι και η ίδια κάνει ανέλκυση των χαμένων -ή ξεχασμένων- δυνάμεων των ανθρώπων που έχει απέναντί της, στη μονάδα υγείας που υπηρετεί εδώ και εικοσιπέντε χρόνια.
Ένα άλλο πρόσωπο που από τον καναπέ του ιατρείου της κ. Καμπάνταη έγινε πρωταγωνιστής σε ιστορία του βιβλίου της, είναι μία γυναίκα με πολλαπλούς ρόλους. Εργαζόμενη, νοικοκυρά, σύζυγος και μητέρα, η οποία δέχεται αδιαμαρτύρητα όλη την πίεση που υφίσταται, χωρίς να την εκφράζει με λόγια. Σύμφωνα με τους ειδικούς όμως, «όταν δε μιλάει το στόμα, μιλάει το σώμα» και ό,τι έχει στην ψυχή της σωματοποιείται. Με αφορμή το σύμπτωμά της όμως, αναλογίζεται τι λάθος έχει κάνει και παίρνει την απόφαση να αλλάξει τη ζωή της.
Σε μία άλλη σελίδα, γνωρίζουμε ένα ερωτευμένο ζευγάρι, που αν και μετρά εννέα μήνες σχέσης, δεν έχει περάσει καμία ολόκληρη βραδιά μαζί. Η γυναίκα το θέλει, ο άντρας όμως ως …ροκάς, σύμφωνα με τα στερεότυπα που έχουν οι φίλοι του και ο ίδιος, φοβάται ότι αν το κάνει θα είναι δεσμευμένος. Τελικά όμως, σκέφτεται ότι είναι πολύ …ροκ να ξεπερνάς φόβους σου δοκιμάζοντάς τους και αφήνει την οδοντόβουρτσά του στο μπάνιο της φίλης του, για να τον περιμένει το πρωί που θα ξυπνήσει εκεί…
Η Μαρία Καμπάνταη ξεκίνησε να γράφει μετά τη συμμετοχή της σε έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό. Από τότε ανακάλυψε ότι η συγγραφή τη βοηθούσε πάρα πολύ στο να εκτονώνει και τα δικά της συναισθήματα, ύστερα απ’ όλα αυτά που εισέπραττε κατά τη διάρκεια των πολλών και διαφορετικών συνεδριών που έκανε καθημερινά. «Όλες οι ιστορίες είναι αληθινές, εμπνευσμένες από εξιστορήσεις και ξεκινάνε με ένα στιγμιότυπο, κάπως κινηματογραφικό, γύρω από το οποίο πλέκεται ένα σενάριο για τους ρόλους που καθημερινά δοκιμάζουν τις αντοχές και τις δυνάμεις μας», δηλώνει στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού/Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο FM 104,9». Όπως εξηγεί, το βιβλίο είναι χωρισμένο σε θεματικές ενότητες, που έχουν να κάνουν με απλά καθημερινά θέματα, όπως η φθορά των σχέσεων, ο φόβος της δέσμευσης, ο γάμος και η συμβίωση ή η σχέση των παιδιών με τους γονείς τους, αλλά και πιο δύσκολα ζητήματα, όπως η διαχείριση μιας σοβαρής νόσου ή της απώλειας.
Η Μαρία Καμπάνταη πιστεύει ακράδαντα ότι αξίζει να δοκιμάσουμε να απαλλαγούμε από τα βαρίδια και τους φόβους που μας κρατούν πίσω και να γευτούμε ολοκληρωτικά τη ζωή. Στο βιβλίο της χρησιμοποιεί παρομοιώσεις με ευρηματικό τρόπο, για να μπορέσει να ταυτιστεί ο αναγνώστης, ο οποίος, σε κάθε περίπτωση, μπορεί να δώσει τη δική του συνέχεια, ανακαλύπτοντας την κρυμμένη διάδραση.
Ο «Ανελκυστήρας» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός.
ΑΠΕ
