Εμείς που εργαζόμαστε σε εξωτερικούς χώρους να ξέρετε έχουμε πιο οξυμένες αισθήσεις. Ακούμε καλύτερα τους ήχους που προέρχονται από τον ανθρώπινο παράγοντα αλλά και εκείνους που γεννοβολά η φύση.
Τα μάτια μας μπορούν να διαβάζουν καλύτερα τα σημάδια και γιατί όχι να παρατηρούμε πράγματα που για τους πολλούς περνάνε απαρατήρητα. Δεν ξέρω πώς ή και γιατί, ξέρω μονάχα πως συμβαίνει, πως ακόμα ακόμα και των ανθρώπων τις προθέσεις αλλά και τον χαρακτήρα μπορείς να διαγνώσεις μέσα από τις κινήσεις και τις εκφράσεις τους, καθώς περνούν δίπλα σου ή και λίγο πιο μακριά σου.
Αλλά καμιά φορά τούτο το γνώρισμα δεν αποτελεί πλεονέκτημα. Όμως ας τα πάρουμε από την αρχή. Το έχω ξαναπεί, μου αρέσει πάρα πολύ να βλέπω το γκαζόν στην πόλη μας (και στα χωριά μας) περιποιημένο, δεν είναι μονάχα η καλαισθησία που σε ευχαριστεί, είναι και η ικανοποίηση που νιώθω πως γίνομαι χρήσιμος, πως συμβάλλω και εγώ από τη μεριά μου για να δείχνει ο τόπος μας πιο όμορφος, ίσως αυτό να οφείλεται και στο γεγονός πως βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου πιο χαρούμενος.
Όπως και να το κάνουμε σε όλους αρέσει να περνούν μπρος από τα μάτια τους όμορφες εικόνες.
Κούρευα, λοιπόν, προχθές το, πραγματικά, υπέροχο πάρκο που έχουμε στην ανάπλαση και μια ευφορία με περίζωνε, γιατί γνωρίζω πως ζω σε μια πόλη που έχει πολλές αρετές (για τα προβλήματα δεν είναι της ώρας να μιλήσουμε), μέχρι που έτσι ξαφνικά αυτό το αίσθημα ευαρέσκειας διακόπηκε απότομα από τους Διόσκουρους.
Ποιοι είναι αυτοί; Θα σας εξηγήσω, αλλά πριν αναφερθώ ας σας πω για κάποιους θάμνους που στολίζουν το πάρκο μας και που πολλοί τους ταλαιπωρούν οι συμπολίτες μου. Ποιοι συμπολίτες μου;
Πρώτα από όλα οι πολυκαιρισμένοι! Είναι οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας που βαδίζουν αργά, που κάθε βήμα τους θαρρείς και απαιτεί μεγάλα ψυχικά αποθέματα για να πραγματοποιηθεί. Είναι αυτοί που πλησιάζουν στον θάμνο και κατεβάζουν όμως όπως το παντελόνι για να… (καταλαβαίνετε). Μπορεί το ΚΑΠΗ να είναι μερικές δεκάδες μέτρα παραπέρα αλλά ας πούμε πως δεν προλαβαίνουν να φτάσουν, οπότε βρίσκουν διαφυγή εκεί. Για πρακτικούς, ευνόητους λόγους παραμένουν στο σημείο περισσότερο από όλους τους άλλους;
Ποιοι είναι οι άλλοι; Κάποιοι από αυτούς ανήκουν στην κατηγορία των αποφασιστικών-αποφασισμένων. Είναι πολύπειροι αφού τα βόλια τους σίγουρα έχουν ξανανταμώσει με το φύλλωμα των δύσμοιρων θάμνων. Περνάς δίπλα τους με το τρακτεράκι και αδιαφορούν, ούτε ντροπή ούτε τίποτα. Πληρώνουν φόρους και θεωρούν πως αφοδεύοντας εκτός από την ικανοποίηση της φυσικής τους ανάγκης χτυπάνε και το σύστημα.
Η άλλη κατηγορία είναι αυτή των πρωτάρηδων. Η συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων έχει ένοχη συνείδηση, πλησιάζουν δειλά δειλά (πάντα μονάχοι) τους θάμνους και κοιτώντας δεξιά και αριστερά μήπως τους πάρει κανένα μάτι, προχωρούν στο παρασύνθημα. Απομακρύνονται με κατεβασμένο κεφάλι και με τις ερινύες να τους παίρνουν ξοπίσω (βέβαια την επόμενη φορά θα είναι σίγουρα πιο άνετοι). Αν φυσικά σηκώνανε το κεφάλι λίγο πιο ψηλά, θα βλέπανε τα δημόσια ουρητήρια, απέναντι, στο πάρκινγκ των αυτοκινήτων. Μια άλλη περιβόητη κατηγορία είναι αυτή των υποψιασμένων. Προχωρούν αδιάφορα, καμιά φορά σφυρίζουν, παίζουν με το κινητό τους και γενικά αμέριμνα τυρβάζουν μέχρι να φτάσουν στο σκοπευτήριο. Μετά όλα είναι απλά ιστορία.
Είναι και οι πιτσιρικάδες, που ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έχουν εκλείψει. Το αλκοόλ ρέει μέσα τους και προκαλεί μια σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις, και όταν συμβαίνει αυτό τρεχάτε ποδαράκια μου. Το δικό τους καταφύγιο οι γνωστοί τώρα πια σε όλους θάμνοι. Πώς να μην εξοργίζεσαι λοιπόν όταν ξέρεις πως έχεις δώσει τον καλύτερο σου εαυτό για να τους καλλωπίσεις;
Στα χρόνια που περνούν μαθαίνεις να τιθασεύεις την αγανάκτησή σου και να κάνεις πως δεν βλέπεις, γιατί ξέρεις πως άσκοπο είναι να μπλέξεις σε καβγά (το γνωρίζω από πρώτο χέρι γιατί στο παρελθόν το βίωσα).
Έλα, όμως, που όσο περνάει ο καιρός γινόμαστε μάρτυρες και νέων περιστατικών που κάποια στιγμή πρέπει να στηλιτέψουμε…
Είμαι, λοιπόν στο επίμαχο μέρος και απαντώ δυο τύπους, οι Διόσκουροι που λέγαμε, μεσήλικες, που συνομιλούν μεταξύ τους. Τους βλέπω με πόσο πάθος εκθέτουν τις απόψεις τους και σκέφτομαι: Πρέπει να έχει πολύ ενδιαφέρον η συζήτησή τους, έχουν αφοσιωθεί ολόψυχα σε αυτήν. Αμ δε… καθώς βαδίζουν, ξεκόβουν απότομα από την πορεία τους και πιάνουν από ένα θαμνάκι για να ΄΄εκτονωθούν΄΄. Όχι δεν ξέρω αν συνέχισαν να μιλάνε μεταξύ τους κατά τη διάρκεια της ιεροτελεστικής αυτής πράξης, αλλά μου έκανε μεγάλη αίσθηση που πήγανε στο (μέρος) δυο μαζί. Δεν θα έλεγα και πάλι τίποτα αν δεν έβλεπα λίγη ώρα αργότερα δυο μικρά παιδάκια να παίζουν εκεί κοντά. Τα παρακάλεσα να απομακρυνθούν, λέγοντας τους πως έχουμε ρίξει φάρμακο στους θάμνους για να τους κάνουμε να αναπτυχθούν πιο γρήγορα και δεν κάνει να βρίσκονται κοντά τους οι άνθρωποι μέχρι να περάσουν μερικές μέρες. Με άκουσαν, το ένα μάλιστα μου είπε ΄΄Μάλιστα κύριε΄΄! Παιδιά με αρχές!
Τελικά από κάποιους λείπει αυτό που λέμε στοιχειώδης λογική. Δεν είσαι σκύλος, άνθρωπε, για να σημαδέψεις την περιοχή. Εκεί παίζουν τα παιδιά και τα εγγόνια σου, τι αλήθεια τους διδάσκεις και τους συμβουλεύεις όταν είσαι μαζί τους στο σπίτι;
Υ.Γ. Ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ! Τουλάχιστον να αλλάξουμε εμείς.
