Ένα αληθινό μυθιστόρημα που έγινε σύμβολο του αγώνα της συγγραφέα, ιατρού Ελευθερίας Κρικέλη, για την ευαισθητοποίηση στο θέμα της δωρεάς οργάνων προς μεταμόσχευση. Το βιβλίο έχει λάβει Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 2018. Τα έσοδα από τα συγγραφικά δικαιώματα δίνονται για την ενίσχυση της υποτροφίας «Ιωάννης Κρικέλης» στο MIT.
Απόσπασμα από την παρουσίαση του βιβλίου «Από Αύγουστο… σε Αύγουστο», που είχε γίνει στις 10 Μαΐου 2018, στο Επιμελητήριο Ηρακλείου!
Εγώ θα ήθελα να σας καλωσορίσω επισημαίνοντας αρχικά ένα απόσπασμα από το βιβλίο της συγγραφέως:
“Στην άσκηση της ιατρικής επιστήμης, αυτού του κορυφαίου λειτουργήματος, συνηθίζουμε να λέμε ότι το “απόλυτο” ή το 100% είναι σκληροί και άκαμπτοι μαθηματικοί όροι, χωρίς αισθητική και πλαστικότητα, γι’ αυτό και οι γιατροί δεν τους έχουν σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Η διαπίστωση ενός “αρνητικού απόλυτου” επισφραγίζει την ήττα μας και θέτει τέλος στην ιερή μάχη που δίνουμε ψυχή τε και σώματι για τη ζωή, για την ανατροπή κάθε “αρνητικού απόλυτου”. Η γεύση της ήττας για τον γιατρό δεν είναι μόνο πικρή, είναι εξουθενωτική. Με κάθε ήττα γινόμαστε ασθενέστεροι και κάθε φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι της νιώθουμε την αδυναμία μας, ενώ την επόμενη στιγμή καλούμαστε να είμαστε δυνατοί, σχεδόν άτρωτοι.
Σε τέτοιες στιγμές συναισθηματικής κάμψης, βρίσκουμε πάντοτε καταφύγιο στην ακλόνητη πίστη μας για άντληση δύναμης, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τον αέναο αγώνα μας, θαρρείς κι είναι αλήθεια ότι αυτό που μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς.”
Με αφορμή το παραπάνω θα ήθελα να υποσημειώσω και να σχολιάσω, από την μικρή μου πείρα στους διαδρόμους και στους χώρους, όπου αδιάκοπα δίνονται μάχες για τη Ζωή και την Ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Η Ιατρική, εξ ορισμού, είναι μια επιστήμη οι υπηρέτες της οποίας σχοινοβατούν αγγίζοντας όρια και ακρότατα. Διαχωριστικές γραμμές οι οποίες ορίζουν αντίθετα σύνολα. Μεταξύ ζωής και θανάτου, αυτοθυσίας και εγωισμού, αυτογνωσίας και πλάνης, αυτοπεποίθησης και δειλίας, αυταπάρνησης και συμβιβασμού. Οι εμπλεκόμενοι στην άσκησή της, πολλές φορές καλούνται να βαδίσουν σε δύσβατα μονοπάτια, μερικές φορές αντιμετωπίζοντας ασφυκτικά διλήμματα.
Κάθε άνθρωπος αποτελεί αφενός μια Μοναδικότητα, με ένα πρόσωπο και ένα ολοκληρωμένο αφήγημα και μονοπάτι ζωής. Έχει ένα παρελθόν, τοποθετείται στο χρόνο και έχει μια ταυτότητα.
Καθένας από εμάς, κουβαλώντας μαζί του την κοινή μας μοίρα, ταυτόχρονα αποτελεί μέρος της Ανθρώπινης κοινωνίας, η οποία επεκτείνεται στον χώρο και στον χρόνο. Οι ανεξάρτητες μοναδικότητες του ενός και του άλλου αθροίζονται σχηματίζοντας ένα σύνολο, τα μέρη του οποίου αλληλοσχετίζονται, ετεροπροσδιορίζονται και αλληλοεπηρεάζονται.
Η Ζωή, ίσως, είναι πιότερο ερμηνεύσιμη , όταν προσπαθήσεις να την ορίσεις, ταυτόχρονα ως εξωτερικός και εσωτερικός παρατηρητής. Κρίνοντας την ως μια συνεχή, δυναμική και κυκλική διαδικασία αλληλεπίδρασης πολλών μερών ενταγμένων σε ένα όλον. Και, ίσως, τελικά να νοηματοδοτείται, όταν υπηρετεί σκοπούς που διαφυλάσσουν την αρμονία αυτής της κατασκευής.
Κυρία Κρικέλη, σας ευχαριστούμε για το Παράδειγμά σας για τη Ζωή, αυτήν την ακατάλυτη φορά του Σύμπαντος, όπως την ονόμασε ο Κρητικός Καζαντζάκης…
Χρήστος Τσιτσιπάνης
