Είχα κι εγώ έναν πατέρα με όγκο στο κεφάλι. Με εγχειρήσεις, παρακεντήσεις, ακτινοβολίες, χάπια πολύχρωμα, αποθεραπείες, εργοθεραπείες… Αγώνας 4 χρόνων.
Αυτός ο άνθρωπος έμαθε να περπατάει 3 φορές στη ζωή του. Πιάνονταν από τον καναπέ και έδινε το όλο του για να σηκωθεί. Έτρεμε ολόκληρος. Αλλά σηκωνόταν. Έκανε ένα τέταρτο να φτάσει τουαλέτα. Αλλά τα κατάφερνε. Είχε διαψεύσει 3 φορές τα προγνωστικά των ειδικών. Πάλευε. Και εμείς μαζί του.
Θυμάμαι λοιπόν, έναν ελεγκτή- γιατρό που έκανε γύρους στα δωμάτια κι έλεγε ποιος μένει και ποιος πάει να ψοφήσει μόνος του σπίτι. Συγγνώμη αλλά έτσι έμοιαζε.
Είχαμε μαζευτεί όλη η φαμίλια και είχαμε τόση μα τόση αγωνία για την κρίση του κυρίου αυτού. Δικαιούταν άλλο ένα δίμηνο ο πατέρας μου βάσει νόμου. Αλλά ήταν ότι πει αυτός.
Μάθαμε πως θα τον έδιωχνε. Η μάνα μου ωρυόταν κι έκλαιγε. Εγώ έβραζα. Είπα στη μάνα μου πως ότι έγινε έγινε. Την πήγα σπίτι. Εγώ όμως γύρισα. Κι όταν βγήκε από το γραφείο τον άρπαξα από το γιακά. Του ούρλιαζα μες στην μάπα πως κανένας, Κανένας όμως δεν μπορεί να πει σε αυτόν τον άνθρωπο πως κάπου εδώ τελειώνεις. Έναν άνθρωπο που του άνοιξαν το κεφάλι 3 φορές!
Μια χαρά έκατσε το δίμηνο που δικαιούταν.
Εκεί στη ΝουΔου, όλους τούτους που βάζετε στα ψηφοδέλτια τους γνωρίζετε; Τι πρεσβεύουν; Τα μαθηματικά τους βγαίνουν και σε σας;
Να ξέρετε πως πάντα και παντού θα υπάρχει ένας γιος που θα σας κοιτάξει στα μάτια και θα ζητήσει κάτι που θα έπρεπε να είναι δεδομένο.
Ανθρωπιά.
Λευτέρης (Κόμης Χ) Παναγιωτίδης
