Θυμάμαι πάντα το συγχωρεμένο το παππού μου τον Κώστα το Λιώγα με τη κιθάρα στο χέρι να φεύγει για ” πρόβα ” .
Μια πρόβα που κρατούσε ώρες ατελείωτες. 11 και μισή το βράδυ γύριζε σπίτι κι έλεγε ” 10 λεπτά τη μέρα να κάνεις αυτό που αγαπάς , και θα ζήσεις στη ζωή σου καλά ” .
Έλεγα “καλά τόσα χρόνια στη χορωδία δεν βαρέθηκε ? ” Και όταν τους άκουγα όλους μαζί έμενα με το στόμα ανοιχτό …
20 χρόνια μετά ήρθα στη θέση να συμμετέχω σε 2 χορωδίες. Μια έντεχνη και μια λαικορεμπετικη . Με δυο εξαιρετικούς μαέστρους ο καθένας με τη σκοπιά του και τον τρόπο του.
Χθες βράδυ μετά από δύο συναυλίες ,μια με τη μια, και μια με την άλλη , αισθάνομαι αυτό ακριβώς. Ότι ένα σύνολο είναι τελικά καλύτερο από ένα ” εγώ ” .
Ένα “ΕΜΕΙΣ” στέκεται παντού. Ένα “ΕΜΕΙΣ” μπορεί να βγει μπροστά, ή μπορεί κάλλιστα να είναι πίσω από μια εκπληκτική ορχήστρα, από σολο φωνές από μια υψίφωνο. Γιατί ειναι “ΕΜΕΙΣ” . Κι αν το λα μινόρε δεν ” πατάει ” και ακριβώς πότε πότε, πάλι το “ΕΜΕΙΣ” έρχεται να το ” σώσει “.
Γίναμε φίλοι με ανθρώπους όλων των ηλικιών , αλλάξαμε απόψεις , μείναμε σε πρόβες μέχρι τις 11 όπως τότε ο παππούς μου , προσπαθήσαμε , μοχθήσαμε. Κάναμε λάθη. Όλοι μαζί κάναμε λάθη.
Όλοι μαζί όμως κάναμε και την επιτυχία. Το να μοιράζεσαι την επιτυχία είναι ακόμα πιο ευτυχές και από την ίδια την επιτυχία.
Δανείζομαι την πολύ όμορφη ρήση του μαέστρου μας που πρωτοακουσα χθες ” η χορωδία δεν είναι κύτταρο πολιτισμού . Είναι μελίσσι πολιτισμού ”
Ευχαριστώ για αυτήν την ευκαιρία . Το μελίσσι αυτό μας κάνει καλύτερους ανθρώπους .
Συγχαρητήρια σε όλους
