Πριν από αρκετά χρόνια, μια παρέα 40χρονων φιλενάδων, σε επικοινωνία που είχαν, προβληματίστηκαν πολύ πού θα έπρεπε να συναντηθούν για δείπνο. Θέλανε να περάσουν ωραία.
Μετά από αρκετές διαφωνίες συμφωνήθηκε να πάνε σε ένα εστιατόριο κοντά στη θάλασσα, γιατί οι σερβιτόροι εκεί φορούσαν στενά παντελόνια και ωραία κορμοστασιά.
10 χρόνια μετά, στα 50 της χρόνια, η ομάδα των γυναικών συζήτησε για άλλη μια φορά πού πρέπει να συναντηθούν για δείπνο. Συμφώνησαν τελικά να βρεθούν στο ίδιο εστιατόριο με θέα τη θάλασσα, γιατί το φαγητό εκεί ήταν πολύ καλό και το κρασί εξαιρετικό.
10 χρόνια μετά, στα 60 της χρόνια, η ομάδα συζήτησε για άλλη μια φορά πού πρέπει να συναντηθούν για δείπνο. Κατέληξαν, μετά από αλλεπάλληλες συζητήσεις που είχαν τηλεφωνικά, να συναντηθούν στο γνωστό εστιατόριο με θέα τη θάλασσα, γιατί μπορούσαν να φάνε εκεί με ηρεμία. Ολόγυρα επικρατούσε ησυχία ενώ το εστιατόριο προσέφερε όμορφη θέα στη θάλασσα.
10 χρόνια μετά, στα 70 τους χρόνια, τα μέλη της ομάδας επικοινώνησαν για άλλη μια φορά για να συμφωνήσουν πού πρέπει να συναντηθούν για δείπνο. Κατέληξαν και πάλι πως πρέπει να συναντηθούν στο εστιατόριο με θέα τη θάλασσα, γιατί το κατάστημα ήταν εύκολα προσβάσιμο σε άτομα που υποχρεωτικά έπρεπε να κινηθούν με αναπηρικό καροτσάκι ενώ διέθετε και ασανσέρ.
10 χρόνια μετά, στα 80 τους χρόνια, τα μέλη της ομάδας επικοινώνησαν για άλλη μια φορά για να συμφωνήσουν πού πρέπει να συναντηθούν για δείπνο. Τελικά συμφωνήθηκε να συναντηθούν στο εστιατόριο με θέα τη θάλασσα γιατί δεν είχαν ξαναπάει εκεί.
Υ.Γ. Ζήσε τη στιγμή, απόλαυσε τη μέχρι το μεδούλι, δεν θα ξαναέρθει.
