Διαβάζοντας τα τοπικά ιστολόγια, βλέπεις να ξεπετάγεται μπροστά σου η διαφήμιση με τα ακίνητα του νομού που πλειστηριάζονται μέχρι τέλος του έτους. Τα μέτρησα κι ανατρίχιασα!
Ενενήντα δύο (92) ακίνητα στο σφυρί για φέτος, σε μια περιοχή που αργοπεθαίνει, που έχει τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας, που βρίσκεται σε μια ευαίσθητη συνοριογραμμή, που είναι η πιο απομακρυσμένη από τα μεγάλα αστικά κέντρα και τη θάλασσα, που έχει τους πιο κρύους χειμώνες και συνακόλουθα το ακριβότερο κόστος θέρμανσης, που εδώ και είκοσι χρόνια δε διαθέτει πνευματικό κέντρο, που, που, που… Αυτός ο νομός αντί να σηκώνει γροθιά ή έστω να στρέφει την παλάμη στην εξουσία, σηκώνει πλαστικά σημαιάκια, επιδοκιμάζει, ζητωκραυγάζει, υπόσχεται πίστη αιώνια στους εξουσιαστές του και τους ενθαρρύνει περαιτέρω στην καταστροφή.
Εκείνο που είναι ανατριχιαστικό είναι η διαπόμπευση του υφίσταται ο ιδιοκτήτης που χάνει το σπίτι του. Δε φωτογραφίζουν εκείνον, βέβαια, αλλά το σπιτικό του που πλειστηριάζεται.
Όταν η βαθμολογία του μαθητή που δίνει πανελλαδικές εξετάσεις αποτελεί προσωπικό δεδομένο, και καλώς, δε θα έπρεπε να ισχύει το ίδιο και για τον άτυχο ή τη άτυχη που χάνει το βιος του;
Μακάρι να κάνω λάθος, μακάρι να μην ισχύει τίποτα απ’ αυτά που “θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα!”
Εύχομαι να μην κατάλαβα σωστά. Μακάρι να με υποχρεώσει η πραγματικότητα να ζητήσω “συγγνώμη”!
1 λεπτό ανάγνωση
