Περάσανε 49 χρόνια.
Το θυμάμαι πολύ έντονα εκείνο το πρωινό της αποφράδας ημέρας της 20 Ιουλίου του 1974. Ήμουν πολύ μικρός, όμως οι εικόνες και τα συναισθήματα είχαν χαραχτεί πολύ βαθιά στην μνήμη μου και την ψυχή μου.
Η εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο επέφερε γενική επιστράτευση σε όλη την Ελλάδα.
Ο πατέρας μου τότε ήταν 39 χρονών , παρ’ ολίγο 40. Τα νέα της επιστράτευσης έφτασαν αστραπιαία.
Η καμπάνα της εκκλησίας του χωριού χτυπούσε επίμονα.
Η μάννα μου έκλαιγε και ταυτόχρονα ετοίμαζε τα πράγματα του πατέρα μου σε έναν σάκο για να πάρει μαζί του. Εμείς με τον μεγαλύτερο αδερφό μου ρωτούσαμε που θα πάει ο μπαμπάς και η μάννα, μας έλεγε ότι θα πάει στον στρατό γιατί τον χρειάζεται η Ελλάδα μας. Ο μικρότερος αδερφός μου ήταν τριών χρονών και δεν μπορούσε να καταλάβει.
Τη μάνα μου την είχε κυριεύσει ένας φόβος και μία ανασφάλεια, παρά ταύτα δεν λύγισε . Ήξερε πολύ καλά ότι τα τρία παιδιά της , όλα αγόρια έπρεπε να μας στηρίξει και να μας φροντίσει. Μπορεί να κύλησαν κάποια δάκρυα, αλλά στάθηκε δίπλα μας βράχος όπως άλλωστε κάνει μέχρι σήμερα.
Οι έντονες σκηνές που έμειναν βαθιά χαραγμένες στην μνήμη μου και στην ψυχή μου ήταν η ώρα του αποχωρισμού με τον πατέρα.
Η ώρα κόντευε για να φύγει και μία απόλυτη ησυχία επικρατούσε μέσα στο σπίτι , ακόμη και ο μικρός μου αδερφός που ήταν μωρό είχε σωπάσει. Έτοιμος πια να αναχωρήσει για το κέντρο επιστράτευσης στο Κωσταράζι μας αγκάλιασε όλους μαζί με τον μικρό στην αγκαλιά του και η μάννα να μας εμψυχώνει , δεν μπορέσαμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυα μας. Μείναμε αγκαλιασμένοι για πέντε λεπτά περίπου. Αναπόφευκτα, από το μυαλό μας περνούσε η σκέψη ότι μπορεί και να μην τον ξαναδούμε…
Ο πατέρας μου ήταν δυνατός και αποφασισμένος. Δε λύγισε ούτε ένα δευτερόλεπτο παρά μας έλεγε ότι θα νικήσουμε και θα γυρίσω …..και να μην στεναχωριόμαστε….
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ…
Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος
