Όταν φεύγουν αγαπημένα πρόσωπα από την ζωή μας δεν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε. Ένα από αυτά ήταν για μένα ο Κώστας Πλούσιος. Αυτό που μου εντυπωσίαζε πάντα σε αυτόν ήταν η δίψα για ζωή και για δημιουργία. Ήταν ένας χείμαρρος συναισθημάτων, που με γνώμονα πάντα το ήθος σε συνέπαιρνε μαζί του. Είχε το χάρισμα να έχει πάθος σε ότι έκανε. Πάθος στις σχέσεις με τους άλλους, πάθος στην γυμναστική, πάθος στην φωτογραφία, πάθος στην διατροφή και προπαντός πάθος στην στιγμή που ζούσε, δηλαδή ήταν ερωτευμένος με την ίδια την ζωή. Ήταν μαχητής σκληρός και ταυτοχρόνως μια ψυχή ευαίσθητη, ήταν αθλητής και ταυτοχρόνως καλλιτέχνης. Ήταν ερωτευμένος με την ζωή και αυτό φαινόταν με το πόσο απολάμβανε την καθημερινότητα στις μικρές χαρές της. Παρατηρούσε τον κόσμο έκθαμβος με το φρέσκο βλέμμα ενός μικρού παιδιού και ενθουσιαζόταν με πολλά και μικρά πράγματα που πρόδιδαν την ευαισθησία του. Ήταν εξαιρετικός γυμναστής και φωτογράφος. Αλλά προπαντός για μένα ήταν ένας ανήσυχος άνθρωπος που ήθελε να βελτιώνεται και να προχωρά σε ότι έκανε. Αντλούσε το πάθος του από την αστείρευτη περιέργεια για την κατανόηση της ουσίας των πραγμάτων. Αυτό ήταν ο Κώστας. Τον ενδιέφερε η ουσία των πραγμάτων χωρίς το περιτύλιγμα.
Καλό ταξίδι φίλε, είμαι σίγουρος ότι κάπου θα ξανασυναντηθούμε…
Αλέξανδρος Βρεττάκος
Καστοριά: Έφυγε από τη ζωή ο εκπαιδευτικός Κώστας Πλούσιος
