Αυτές τις μέρες υπάρχει μαυρίλα παντού, στη χώρα μας, στα νησιά μας, στη δουλειά μας. Μα εγώ θέλω να μιλήσω για κάτι πολύ ωραίο και πολύ αισιόδοξο και θετικό για όλους εμάς που έχουμε παιδιά με όποιον τροπο (γονείς,θείοι,νονοί κτλ). Βρίσκομαι σε ένα 3ημερο φεστιβάλ μουσικής που συνδυάζει παραδοσιακό,ροκ , εναλλακτικό και έντεχνο. Είναι χιλιάαααααδες νέοι, ηλικίας ως επί το πλείστον 18-28.
Αυτοί οι νέοι που όλοι τους κατηγορούν? Αι γεια σου, αυτούς που τους λένε τεμπέληδες, ζαμανφουτίστες παρτάκηδες, που έχουν εξοκείλει;
Από αυτούς τους νέους λοιπόν βλέπω να μαζεύουν τα σκουπίδια τους, να περιμένουν με υπομονή για την τουαλέτα, να βοηθούν τους διπλανούς που δεν ξέρουν να στήσουν σκηνή, να ρωτούν αν μπορούν να παίξουν κιθάρα ώρες κοινής ησυχίας ( μα αφού για αυτό ήρθαμε, για τη μουσική, παίχτε δίχως αύριο), να κάνουν παρέες και να τραγουδούν, να μοιράζονται το ίδιο τραπέζι, να δίνουν τη καρέκλα τους (σε Μαθουσάλες σαν και μένα) να κολυμπούν στο ποτάμι χωρίς να ενοχλούν κανέναν από τους γύρω τους.
Κυρίως όμως να διψάνε για παραδοσιακό τραγούδι (έχοντας μια εμπειρία ακόμα που πριν από λίγες μέρες ήμουν σε συναυλία της Ζαμάνη). Να το χορεύουν και να τραγουδούν, εκείνα τα παιδιά με τα τατουάζ, τα σκουλαρίκια, τα πολύχρωμα μαλλιά και όλα αυτά που ενοχλούν τους μεγάλους. Διψούν για παράδοση!
Ένα συγκρότημα οι ΚΟΥΠΕΣ λοιπόν με ένα κλαρίνο και μια τσαμπούνα ξεσήκωσαν δεκάδες που ήταν κοντά και πολλούς ακόμα που ήταν μέσα στο ποτάμι και σε άλλα σημεία. Και έγιναν ένα.
Λοιπόν για αυτά τα παιδιά και για το μέλλον μας πρέπει να κάνουμε περισσότερα.
Να τους δώσουμε καλύτερο μέλλον.
Να τα έχουμε πολύ ψηλά.
Είναι τα παιδιά μας…
Από το Facebook της Bourani Kalliopi
1 λεπτό ανάγνωση
