Διαβάσαμε μεταξύ άλλων, ότι η Βουλή των Ελλήνων αναλαμβάνει την «υιοθεσία» του αγέννητου παιδιού του άτυχου χειριστή στη μοιραία επιχείρηση κατάσβεσης. Είναι λέει μια πρακτική που εφαρμόζεται από τα χρόνια της προεδρίας του Κακλαμάνη για τα παιδιά των άτυχων ιπταμένων.
Ευαίσθητη και πολύ ανθρωποκεντρική η πράξη αυτή, αλλά συγχωρήστε μου και ολίγον παραπλανητική! Ποιος διαθέτει τα χρήματα για να μεγαλώσει και να σπουδάσει αυτό το παιδί; Μα ο ελληνικός λαός φυσικά, με όλες τις στερήσεις και πιέσεις που υφίσταται ειδικότερα την τελευταία δεκαετία. Μεταξύ άλλων λοιπόν, ο ελληνικός λαός συντηρεί και τη Βουλή των Ελλήνων. Γιατί άραγε να δημιουργείται η ψευδεντύπωση ότι η ευαισθησία των 300 είναι αυτή που προσφέρει αρωγή στην οικογένεια και όχι ο ελληνικός λαός; Κι αν πρέπει έτσι να γίνεται, γιατί θα πρέπει να αναλαμβάνει πάντα αυτή την ανέξοδη φροντίδα η Βουλή και όχι η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, για παράδειγμα ή η Δ.Ο.Υ. Καστοριάς;
Ας μας πει το οικονομικό τμήμα της Βουλής τι ποσοστό από τις αμοιβές των βουλευτών και των λοιπών εργαζομένων περικόπτεται για να αναλαμβάνει τέτοιες αγαθοεργές πράξεις; Τίποτα, φυσικά, γιατί αν για κάθε χορηγία αφαιρείτο αναλογικά από τις αμοιβές των βουλευτών ένα ποσό, θα έπρεπε σήμερα να επινοήσουμε ένα νέο ΕΚΑΣ υπέρ ενίσχυσης των πτωχών πλην τίμιων εθνοπατέρων.
Καλώς να εφαρμόζονται τέτοιες πρακτικές, αλλά να είμαστε λίγο πιο σεμνοί και να προσέχουμε πώς διατυπώνουμε την ευαισθησία μας. Κι ένα ερώτημα: Αν θα συνέβαινε κάτι αντίστοιχο σε κάποιον που θα μάχονταν με τη μάνικα να σώσει ένα σπίτι, γιατί η Βουλή δε θα έπρεπε να συγκινηθεί από το δράμα του πυροσβέστη ξηράς, ώστε να προβεί σε ανάλογες ενέργειες; Κατηγοριοποιούνται τα συναισθήματα;
Αντώνης Παπαδόπουλος
