Είναι φορές, που γίνομαι νησί…
Φταίνε οι παλίρροιες, ήσυχες, ύπουλες, μου σκορπίζουν τις λέξεις.
Τις ψάχνω, να τις απλώσω στον ήλιο να στεγνώσουν.
Η θάλασσα αδιάφορη για τ’απλωμενα μου υφάδια.
“Βιάζομαι”, λέει,”πρέπει να πάω να ετοιμάσω το δείπνο του ήλιου”.
Κ.Ν.
