Πνίξε με!
Σπρώξε με στη θάλασσα.
Ρίξε με στη θάλασσα.
Πάνω από την προπέλα για να μην έχω ελπίδα.
Μη κάνεις καμιά προσπάθεια να με σώσεις.
Ούτε σωσίβιο μη μού ρίξεις.
Θέλω μαζί μου να χαθεί και η όποια ελπίδα σωτηρίας.
Αν και ένστολος, άνθρωπος τής πειθαρχίας, μην υπακούς.
Απλά σπρώξε με … με επαγγελματική ευαισθησία.
Και σε παρακαλώ … μην ειδοποιήσεις κανένα.
Αυτό απαιτεί το πρωτόκολλο ήθους και ανθρωπιάς.
Ρίξε με λοιπόν στη θάλασσα, να πνιγώ … τώρα.
Γιατί;
Διότι … έτσι, για το τίποτα, δεν έχει καμιά σημασία.
Δεν είμαι επιφανής, δεν είμαι χρήσιμος.
Ένας βιοπαλαιστής είμαι, ένας μεροκαματιάρης.
Δηλαδή μια ασήμαντη, μια αμελητέα ποσότητα μάζας.
Για αυτό σού λέω … δεν έχει σημασία.
Απλά σπρώξε με και ρίξε με στη θάλασσα.
Και να βεβαιωθείς ότι θα πνιγώ.
Στο μεταξύ … εσύ μη σταματάς.
Γύρνα την πλάτη σου και συνέχισε το ταξίδι.
Εσύ στην επιφάνεια, στο φως.
Εγώ στο βυθό, στο σκοτάδι.
Κάνε το και εσύ…
Πριν ένα αιώνα το έκαναν οι βάρβαροι στη Σμύρνη.
Σεπτέμβριος και τότε … τού 1922
Πολλοί τότε, συνωστισμός στο λιμάνι … για μια κρουαζιέρα.
Μόνος μου τώρα … προκαλώ αργοπορία, καθυστέρηση.
Τολμούμε, εμείς οι κοινωνικοί ρύποι, να σας ταλαιπωρούμε;
Πρέπει να υποστούμε τις συνέπειες, την τιμωρία.
Συνοπτικά, χωρίς κατηγορητήριο, χωρίς απολογία.
Απλά, σαν στην Αμάσεια και τη Σμύρνη πριν από ένα αιώνα.
Με ένα σπρώξιμο στην αγχόνη, στο πλήθος, στη θάλασσα.
Έτσι λύνουν τις διαφορές τους οι πολιτισμένοι.
Αντρίκεια … με αρετή και τόλμη.
Καλή συνέχεια … στο ταξίδι!
Υ.Γ. Ειλικρινά εύχομαι το βίντεο τού συμβάντος να είναι από κινηματογραφική ταινία… Είναι καταπέλτης για μια κοινωνία αρχών και αξιών.
1 λεπτό ανάγνωση
