Η χτεσινή εφημερία ήταν ήσυχη…υψηλές θερμοκρασίες στο Λονδίνο, 31-32 βαθμοί και πολύ καλοκαιρινός καιρός.
Κάθισα λοιπόν με τη μάνατζερ και τα λέγαμε…
Μου λέει η Μάριαμ, ευτυχώς που δεν ήσουν εδώ τη Δευτέρα το βράδυ…. Βρήκαμε μια γυναίκα νεκρή στην πίσω έξοδο, πάνω στις σκάλες.
Της λέω, το άκουσα την Τρίτη στο ιατρείο.
Μου απαντά συντετριμμένη, εγώ τη βρήκα….
Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ δυο νύχτες….
Ήταν ναρκομανής, 33 χρόνων, με δυο παιδιά….
Δεν γνωρίζαμε αν τα είχε ήδη πάρει η πρόνοια.
Μπήκε σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης από την ηρωίνη, της έκαναν εισαγωγή στην ψυχιατρική κλινική, στο γωνιακό κτήριο απέναντι μας, αλλά έκανε χρήση ηρωίνης στην τουαλέτα. Την έπιασαν κ αποφάσισαν να τη διώξουν γιατί παραβίασε τους κανονισμούς του προγράμματος αποτοξίνωσης.
Κάποιοι λειτουργοί του συστήματος θεώρησαν σωστό ότι έπρεπε να της δώσουν εξιτήριο την Κυριακή στις 10 το βράδυ….
Προφανώς δεν είχε που να πάει και κρύφτηκε στην πίσω πόρτα του κτηρίου που στεγαζόμαστε και βρίσκεται στο τέλος του διαδρόμου των ιατρείων και των γραφείων μας. Η πίσω πόρτα οδηγεί σε ένα πάρκινγκ αυτοκινήτων του προσωπικού. Η είσοδος έχει ένα ξύλινο στέγαστρο που καλύπτει την έξοδο και η πόρτα δεν είναι τόσο εμφανής από το πάρκινγκ.
Εκεί έκανε υπερβολική χρήση ηρωίνης και πέθανε μόνη και αβοήθητη…απελπισμένη….
Μόνη της στο σκοτάδι….
Την βρήκαν όμως μια μέρα μετά, το βράδυ, όταν μια γιατρός πήγε να πάρει το αυτοκίνητο της.
Τόσος κόσμος πέρασε από εκεί το πρωί και κατά τη διάρκεια της μέρας και δεν την είδαν. Κανείς δεν σήκωσε το κεφάλι του να δει μια γυναίκα πεθαμένη για ώρες….
Μόνο όταν μαζεύτηκε ένα σμήνος από μύγες και η γιατρός σήκωσε παραξενεμένη το κεφάλι της κ είδε τα πόδια της…όταν την πλησίασε κ φώναξε για βοήθεια ήταν ήδη 20 ώρες πεθαμένη. Αυτό απεφάνθη αργότερα ο ιατροδικαστής.
Έγιναν προσπάθειες ανάνηψης αλλά ήταν ήδη σε νεκρική ακαμψία, αλλά κανείς δεν ήξερε τότε τι είχε συμβεί. Όλοι προσπάθησαν να την επαναφέρουν, εμφανώς σοκαρισμένοι. Έφτασε η αστυνομία, το ανθρωποκτονιών, ο ιατροδικαστής και μετά από 3-4 ώρες μάθαμε τι είχε συμβεί….
Το προσωπικό της ψυχιατρικής θα περάσει ΕΔΕ και τέθηκε σε αργία μέχρι να ολοκληρωθεί η έρευνα και μέχρι να αποσαφηνιστούν οι συνθήκες του θανάτου της.
Αναρωτηθήκαμε με τη Μάριαμ σε τι κόσμο ζούμε, πόση έλλειψη ανθρωπιάς υπάρχει….
Μια νοσηλεύτρια μας πέρασε από την είσοδο το πρωί της Δευτέρας αλλά δεν είδε τίποτε γιατί απλώς κοίταζε το κινητό της όπως είπε..
Όλοι έχουμε κάνει το κινητό μας προέκταση της ζωής μας. Αυτή είναι η αλήθεια….
Ζούμε ανάμεσα σε κόσμο αλλά συνειδητοποιούμε συχνά ότι ουσιαστικά είμαστε μόνοι μας….
Της έδειξα τον πνιγμό του Αντώνη, υπάρχουν τα βίντεο στο YouTube σε πολλές γλώσσες και σε πολλά ειδησεογραφικά site ανά τον κόσμο.
Της εξήγησα τι έγινε και με κοιτούσε σοκαρισμένη.
ΓΙΑΤΙ; Πες μου γιατί, ρωτούσε επίμονα. Γιατί γίναμε έτσι; Τι φταίει;
Της απάντησα με πικρία, ίσως γιατί Δεν μάθαμε ακόμη να είμαστε επί της ουσίας άνθρωποι, δεν αποβάλλαμε την κακία, το φθόνο, τη μισαλλοδοξία….
Δεν σταματάμε να πληγώνουμε ανθρώπους με λόγια άδικα…δεν σταματήσαμε να βάζουμε ταμπέλες και να αποφασίζουμε εμείς για την τύχη και τις δυνατότητες ενός ανθρώπου, λες και είμαστε θεοί! Λες και τα ξέρουμε όλα!
Γιατί ρίχνουμε τις ευθύνες πάντα στους άλλους, γιατί δεν θέλουμε να αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες, να αναλογιστούμε τα λάθη μας…
Όλοι θρηνούμε και πενθούμε για λίγο….
Μέχρι να επιστρέψουμε στην πεζή μας πραγματικότητα και στη ζωή που φτιάξαμε κατά το βούλεσθαι μέσα από τον «υπέροχο» κόσμο της τεχνολογίας, των κινητών, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που μας καταπίνει αδηφάγα!
Τόσο πολύ που δεν σηκώνουμε το κεφάλι να δούμε ένα ταλαίπωρο πλάσμα, μια ψυχή που πέθανε δίπλα μας και μόνο λίγες μύγες μαζεύτηκαν για να τη θρηνήσουν και να την αποχαιρετίσουν…..
Πόσο μόνοι επιλέξαμε να είμαστε τελικά σαν άνθρωποι;
Από το Facebook της ιατρού Κυριακής Σονίδου, προέδρου των Ελλήνων Γιατρών Ηνωμένου Βασιλείου, με καταγωγή από το Καλοχώρι, που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο.
