Η αδερφή μου από τον (κάποτε ωραίο) Bόλο, επειδή απέχει από τα σόσιαλ μίντια με παρακάλεσε να ευχαριστήσω εκ βάθους καρδίας τους πυροσβέστες από την Καστοριά που τρέχουν νύχτα μέρα στο Βόλο να αντλήσουν νερά και λάσπες από τα υπόγεια -πισίνες. Ακούραστοι, με χαμόγελο και συγκινητική προθυμία, αυτό να γράψεις, με διέταξε.
“Το απόγευμα τους συναντήσαμε στο δρόμο απελπισμένοι γιατί το υπόγειο του εξοχικού μας στα Κάτω Λεχώνια είχε γεμίσει νερό με πετρέλαιο από την δεξαμενή που δεν άντεξε. Πήραμε την Πυροσβεστική αλλά όλοι την Πυροσβεστική έπαιρναν τρελαμένοι, οπότε δεν ελπίζαμε.
Τότε μας λυπήθηκε η καλή μας τύχη και πέσαμε πάνω σ΄αυτά τα παιδιά. Τους είπαμε τι έγινε και τι φοβόμασταν ότι μπορούσε να γίνει, το σημείωσαν πρόθυμα και το βράδυ κατά τις 10 που βρήκαν μια χαραμάδα χρόνου μας πήραν και πήγαμε στα Λεχώνια.
Άντλησαν για ώρες ολόκληρες νερό-λάσπη- πετρέλαιο. Είχε πάει τόσο αργά και έμοιαζαν τόσο εξαντλημένοι που τους προσκαλέσαμε να κοιμηθούν στο σπίτι για να πάρουν δυνάμεις. Όμως όχι, δεν είναι ώρα για ύπνο, έχουμε διαταγή να είμαστε στο δρόμο και να εξυπηρετούμε όποιον έχει ανάγκη, είπαν και έφυγαν χωρίς ούτε μια στιγμή να χάσουν το χαμόγελό τους.”
Ευχαριστούμε παιδιά από την Καστοριά.
Ευχαριστούμε και όλους εσάς τους πυροσβέστες και τους εθελοντές που δεν συναντήσαμε αλλά σίγουρα είστε εκεί έξω για να μας κρατήσετε ζωντανούς ψυχικά και κυριολεκτικά.
Λένα Διβάνη
ΥΓ το υπόγειο αυτό είναι στην Αγριά δίπλα από ρεπορτάζ της Καθημερινής. Η αδερφή μου δεν φωτογράφισε αλλά αν φωτογράφιζε αυτό θα βλέπατε συν πετρέλαιο. Όλα κάπως έτσι είναι.
1 λεπτό ανάγνωση
