Ζητώντας συγνώμη από τον συγγραφέα καθώς δεν θυμάμαι πλέον το σύγγραμμα, ούτε το όνομά του, ανακαλώ από τη μνήμη μία λυπηρή διαπίστωσή του, με αφορμή όσα διαδραματίζονται ξανά στην πολιτική σκηνή, τόσο κεντρικά όσο και τοπικά, αυτοδιοικητικά.
Το αξιακό σύστημα μίας κοινωνίας θεμελιώνεται από τη μεσαία τάξη καθώς για τις χαμηλότερες αποτελεί σχεδόν πάντα βραχνά στον ανελέητο αγώνα της επιβίωσης, ενώ για τις ελίτ αποτελεί απλά επιλογή.
Με ποιον λοιπόν θα έπρεπε να θυμώνει κανείς; Έχουν νόημα οι συμψηφισμοί που επιχειρούνται μέσω της διαπίστωσης ότι η συναλλαγή έχει πολλά μέρη; Ακόμη και η σκοπιά που επιλέγεται από τον καθένα μας προκειμένου να συγκροτήσει μία επιχειρηματολογία επ’αυτού είναι και αυτή ζήτημα κατά βάση αξιακό.
Τα εκλογικά αποτελέσματα καθορίζονται δυστυχώς όχι από τη συμπάγεια του αξιακού συστήματος του εκλογικού σώματος αλλά από τη μέση αντιληπτική του ικανότητα, την ποιότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος και βέβαια τη συγκυρία.
Στις “καλές” εποχές της μεταπολιτευτικής μας ευδαιμονίας, αποεπενδύσαμε εκπαιδευτικά, υστερήσαμε αντιλητπικά και προχωρήσαμε αμέριμνοι μέσα στη θύελλα της κρίσης. Σήμερα λοιπόν έχουμε ελίτ οι οποίες μπορούν να προσβλέπουν στα εύκολα κέρδη του μεσσιανισμού, ενόσω εμείς παρακαλούμε για passes καλών υπουργών και πεντάμηνες συμβάσεις καλών αυτοδιοικητικών.
Συνομιλώ με ορισμένους εξαιρετικούς υποψηφίους οι οποίοι διαπιστώνουν συντετριμμένοι ότι η ιεράρχηση των συλλογικών μας προτεραιοτήτων για την οποία δικαίως αγωνιούν, δεν γίνεται δυστυχώς να αφορά τους καιρούς που μας έτυχαν.
Πώς θα βγει ο χειμώνας, πώς θα πληρωθεί ο επόμενος λογαριασμός; Ποιος σε ακούει εσένα τώρα… Θα πάμε ψηλαφητά μέχρι το επόμενο σταυροδρόμι του σκοτεινού λαβυρίνθου. Αν βγούμε, βλέπουμε.
Η κατεργαριά ως ελπίδα. Αυτό ζούμε, με αυτό το κριτήριο ψηφίζουμε.
Από το Facebook του Γιώργου Πάνου
