Η προσωπική ιστορία της Θεοδότας Ρουσκοπούλου που έδωσε μάχη ενάντια στον καρκίνο του μαστού
Ο καρκίνος του μαστού είναι ο πιο συχνός καρκίνος στις γυναίκες παγκοσμίως, που όμως όταν ανιχνευθεί και αντιμετωπιστεί εγκαίρως μπορεί να είναι ιάσιμος. Η Θεοδότα Ρουσκοπούλου μας εξιστορεί την προσωπική της ιστορία όταν ο καρκίνος του μαστού χτύπησε τη δική της πόρτα και επηρέασε τη ζωή της.
Η προσωπική ιστορία της Θεοδότας Ρουσκοπούλου που έδωσε μάχη ενάντια στον καρκίνο του μαστού
Όλα άρχισαν στα 34 μετά από μια άτυχη εγκυμοσύνη, όταν άρχισα να ψηλαφίζω κάτι στον αριστερό μου μαστό. Φυσικά, δε μου περνούσε από το μυαλό ότι μπορεί να είναι κάτι κακό, αλλά βαθιά μέσα μου κάτι με απασχολούσε. Έτσι ξεκίνησαν οι υπέρηχοι, οι οποίοι δεν έδειχναν κάτι ιδιαίτερο οπότε αυτό με ηρέμησε για λίγο… Το μυαλό μου, όμως, και το χέρι μου πάλι εκεί, στο ίδιο σημείο, συνέχιζα να ψάχνω, μου είχε γίνει εμμονή! Πήγα στο γυναικολόγο μου, ο οποίος μου έλεγε «Άστο, δεν είναι τίποτα! Μικρό κορίτσι είσαι! Έτσι είναι ο καρκίνος νομίζεις!» Στη συνέχεια πήγα σε μαστολόγο- χειρουργό, ο οποίος με υπογραφή και σφραγίδα με διαβεβαίωσε ότι δεν έχω τίποτα, δεν μου είπε καν να κάνω μία μαστογραφία, ήμουν λέει μικρή… Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος και ήρθε πάλι η ώρα να κάνω τον καθιερωμένο υπέρηχο. Αυτό το οποίο έπιανα τόσο καιρό στο στήθος μου, το χαρακτήρισαν ινοαδένωμα και μου είπαν να το προσέξω. Έτσι κι εγώ πήγα στον κουμπάρο μου, που είναι γενικός χειρουργός με ειδίκευση στο μαστό. «Από τις εικόνες δε φαίνεται κάτι σοβαρό, αλλά για να ηρεμήσεις θες να πάμε να το βγάλουμε;» μου είπε. Δεν ήξερα ότι υπήρχε κ αυτή η εναλλακτική… Ναι! Θέλω αύριο κιόλας, να ησυχάσω, του απάντησα. «Το βράδυ θα είμαστε πίσω και θα πίνουμε μπύρες», μου είπε, «δεν θα πονέσεις, μη φοβάσαι!».
Η ώρα της διάγνωσης
Μπήκα, λοιπόν, στο χειρουργείο. Όταν ξύπνησα καθόταν δίπλα μου και με δάκρυα στα μάτια μου είπε «Θεοδότα, η ταχεία βιοψία έδειξε ότι είναι καρκίνος». Μέσα μου το ήξερα, το ένιωθα. Αφού συνήλθα από τη νάρκωση, με πήγαν στο δωμάτιό μου, ήταν όλοι εκεί. Ο άντρας μου, η μητέρα μου, ο πατέρας μου, η αδελφή μου. Έφτασαν με ταχύτητα φωτός, με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, αφού έμαθαν τα κακά νέα. Εγώ ήμουν πιο ήρεμη από ποτέ, ίσως να έφταιγε η νάρκωση, ίσως που δε φανταζόμουν τί θα ακολουθούσε..
Την επόμενη μέρα το πρωί, μπήκα πάλι στο χειρουργείο για να κάνω μαστεκτομή. Αυτό θεώρησε ο κουμπάρος μου, πως είναι το σωστό. «Αυτό θα έκανα και στη μάνα μου!» μου είπε. Σε τρεις μέρες βγήκαν και τα αποτελέσματα της βιοψίας. “Στάδιο 1” Οι λεμφαδένες δεν είχαν πειραχτεί, ήταν σε αρχικό στάδιο. Δόξα το Θεό, κλαίγαμε με τη μαμά μου αγκαλιασμένες. Το στήθος μου θα το φτιάξω και θα είμαι μια χαρά!
Χημειοθεραπείες & παρενέργειες…
Μετά από σύσκεψη της ομάδας των ογκολόγων της κλινικής, μου ανακοινώθηκε ότι θα έπρεπε να υποβληθώ σε θεραπείες επειδή ήμουν μικρή σε ηλικία και ο καρκίνος ήταν επιθετικός, καθώς και για προληπτικούς λόγους. ΣΟΚ!!! Δηλαδή;; τους ρώτησα.. «Χημειοθεραπείες. Οκτώ κύκλοι. Κάθε είκοσι μία μέρες θα έρχεσαι εδώ για θεραπεία και μετά για άλλα πέντε χρόνια θα συνεχίσεις με ορμονοθεραπεία, δηλαδή ένα χάπι κάθε μέρα.» που σημαίνει υποχρεωτική εμμηνόπαυση. Αμέσως, τους ρώτησα εάν θα μου πέσουν τα μαλλιά και η απάντησή τους ήταν «Όλα.» Δεν κρατήθηκα… Δεν μπορούσα να το φανταστώ. Εγώ που λάτρευα τα μαλλιά μου! Που τα έκοβα ένα πόντο και αγχωνόμουν! Εγώ που θεωρούσα ότι η εικόνα είναι το παν! Την επόμενη μέρα πήγα και τα κούρεψα. Δεν άντεχα την προσμονή, ήθελα να τελειώσει η διαδικασία γρήγορα. Έκανα ένα κοντό, μοντέρνο κούρεμα που ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα μου πήγαινε τόσο πολύ! Μετά από λίγες μέρες πήγα με την αδερφή μου να διαλέξω περούκα. Ένοιωθα σαν καρναβάλι. Και που την πήρα, δεν πίστευα ότι θα τη βάλω εγώ.
Κάπως έτσι, έφτασε η πρώτη χημειοθεραπεία. Αγωνία, κλάμα. Ήξερα ότι στη δεύτερη δεν θα έχω μαλλιά. Κάθε μέρα τα τραβούσα και δεν έβγαινε τρίχα! Έλεγα πως ίσως σε μένα δε θα πέσουν. Μέχρι που έφτασε η μέρα, όπου ότι τραβούσα μου έμενε στο χέρι.
Τότε, με συνοπτικές διαδικασίες, έβαλα ένα βράδυ τον άντρα μου, να μου τα ξυρίσει. Πήρα βαθιά ανάσα και είπα στον εαυτό μου «Υπομονή! Πες πως είσαι ηθοποιός και παίζεις ένα ρόλο…» Και έτσι ήταν. Έτσι ένιωθα. Εγώ η ανυπόμονη, έκανα και υπομονή και καλά το ρόλο μου έπαιξα.
Μετρούσα μέρες και νύχτες και μετά από τόσα γέλια, κλάματα, προσευχές γνωστών κι αγνώστων, φίλων και μη, ύστερα από πολύ πόνο, αδυναμία και κούραση, έφτασε η τελευταία χημειοθεραπεία.
Πραγματικά, θα μου μείνει αξέχαστη. Συγκίνηση και γέλια με τους γιατρούς μου και τις νοσοκόμες και βέβαια τους ανθρώπους που ήταν πάντα στο πλάι μου από την αρχή μέχρι και το τέλος, σε κάθε θεραπεία, τον άντρα μου και την αδελφή μου.
Η ζωή μετά τον καρκίνο του μαστού
Τώρα πια, έχω κάνει την αποκατάσταση του στήθους μου και είμαι πολύ χαρούμενη. Έχω το μπούστο που ονειρευόμουν! Έπειτα από όλα αυτά, χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στη μητέρα μου, γιατί ξέρω πως για ένα χρόνο δεν ζούσε, όσο άνετη κι αν ήθελε να δείχνει μπροστά μου. Ευχαριστώ, μέσα από την καρδιά μου το γιατρό και κουμπάρο μου καθώς και τον ογκολόγο μου, που ήταν πάντα εκεί για να μου απαντάει σε κάθε φοβία. Ένα ευχαριστώ και στους φίλους μου που ήταν δίπλα μου και παρέμειναν στο πλευρό μου, χωρίς να φοβούνται μήπως ¨”κολλήσουν”.
Τέλος, θα ήθελα να τονίσω ότι πρέπει να ακούμε το ένστικτό μας γιατί μόνο εμείς γνωρίζουμε το σώμα μας καλύτερα από τον κάθε γιατρό, να κάνουμε κάθε χρόνο μαστογραφία και υπέρηχο σε νεότερη ηλικία γιατί έχουν αλλάξει πλέον τα δεδομένα και πάντα να παίρνουμε μία δεύτερη γνώμη. Θέλω να αφιερώσω την ιστορία μου αυτή στον υπέροχο πατέρα μου, που έχασα μέσα σε τρεις μήνες από καρκίνο του πνεύμονα, πριν καλά καλά τελειώσω εγώ με την περιπέτειά μου. Μου λείπει και πάντα θα μου λείπει. Το ξέρω, όμως, ότι είναι δίπλα μου όπως τότε!
