Η αναπηρία αποτελεί διεθνώς ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα και συνεχώς επίκαιρα θέματα της κοινωνίας μας και τις περισσότερες φορές με αρνητικό πρόσημο, οι λόγοι και οι αιτίες πολυπληθείς.
Η αρρωστημένη αντίληψη του όρου και της έννοιας της αναπηρίας είναι εμφανής σε κάθε επίπεδο . Όσο και αν σιωπούμε τα καθημερινά γεγονότα που είτε βλέπουν το φως της δημοσιότητας είτε όχι μας πνίγουν και κάνουν αντιληπτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο αλλά και τα τεράστια κενά που υπάρχουν στους κρατικούς μηχανισμούς και στο κράτος δικαίου και κοινωνικής μέριμνας και πρόνοιας.
Στη σύγχρονη εποχή, ο αποκλεισμός και η «ειδική» μεταχείριση που βιώνουν τα άτομα µε αναπηρία, θεωρούνται από τα σοβαρότερα κοινωνικά ζητήματα. Η ύπαρξη του κοινωνικού αποκλεισμού, παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα των ατόμων µε αναπηρίες και στερεί από αυτούς σημαντικό μέρος της αξίας τους, καθώς δεν συµµμετέχουν ενεργά στο σύνολο και σε κάποιες περιπτώσεις στερεί ακόμα και την ίδια τη ζωή τους .
Αφορμή για την αποτύπωση αυτών των σκέψεων είναι το χθεσινό γεγονός που μας συγκλόνισε. Πατέρας δολοφόνησε την κόρη του γιατί δεν άντεχε όπως λέει να την βλέπει να υποφέρει άλλο, κάτι που έχει πολυδιάστατη έννοια γιατί πίσω από αυτό δεν κρύβετε μόνο η παθολογική κατάσταση της κοπέλας που δολοφονήθηκε, συμπεριλαμβάνει όμως και τον κοινωνικό αποκλεισμό, την καθημερινή δυσκολία για την επιβίωση και τη συμπερίληψη του ατόμου στο κοινωνικό σύνολο σε όλα τα επίπεδα, την έλλειψη ψυχολογικής υποστήριξης της ίδιας (εάν την χρειαζόταν) αλλά και του οικογενειακού της περιβάλλοντος.
Ξέρετε δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες αντοχές ούτε σωματικές αλλά κυρίως ψυχικές για να αντιμετωπίσουν ανάλογες καταστάσεις.
Και εδώ διερωτώμαι το κράτος που είναι ; Πόσα ακόμα περιστατικά πρέπει να καταγραφούν στις μαύρες σελίδες της αναπηρίας για να αποφασίσει η κοινωνία μας να λάβει μέτρα υποστήριξης άμεσα ή έμμεσα;
Αλλά προφανώς και δεν ευθύνεται μόνο το κράτος αλλά και όλοι εμείς, γιατί η έλλειψη παιδείας, νοοτροπίας καθώς και η πάταξη των προκαταλήψεων και η αλλαγή στη κουλτούρα μας επί του θέματος είναι πρώτιστος ένα προσωπικό στοίχημα που ο καθένας μας θα πρέπει να κερδίσει για να μπορέσουμε να περάσουμε στο συλλογικό επίπεδο …
Μόνο µε αυτόν τον τρόπο, θα καταστήσει στην ίδια τη κοινωνία και μετέπειτα στο κρατικό μηχανισμό σαφές ότι ενδιαφέρεται για όλα τα µέλη της, απελευθερωμένη από τις ιδιαιτερότητες που τα χαρακτηρίζουν µε στόχο να τα ενσωματώσει και να τα καταστήσει ενεργά. Μια κοινωνία υπεύθυνη και όχι άμοιρη ευθυνών.
Πραγματικά λυπάμαι διότι με την αφορμή τέτοιων περιστατικών έρχεται στο μυαλό μου ένα πρόσφατο γεγονός που αποτυπώνει όλα όσα προαναφέρονται.
Την φράση ενός ανθρώπου που από εχτές ηχεί ασταμάτητα και πάλι στα αυτιά μου : ΄΄ Όλα τα άτομα με αναπηρία θα πρέπει να βρισκόμασταν στον ΚΑΙΑΔΑ γιατί αποτελείτε βαρίδια της κοινωνίας μας. ΄΄.
Αυτή τη κοινωνία θέλουμε μέσα στην οποία θα μεγαλώνουμε τα παιδιά μας ;
Πόσοι τελικά ανάμεσα μας μπορεί να σκέπτονται με αυτόν τον τρόπο ή θεωρούν πως έχουν υπογράψει με κάποιον συμβόλαιο πως δεν θα αντιμετωπίσουν οι ίδιοι ή οι οικείοι τους ποτέ αντίστοιχα προβλήματα (που μακάρι να μην κληθεί ποτέ και κανένας να αντιμετωπίσει αντίστοιχες καταστάσεις ) ;
Προφανώς και δεν ανήκουμε όλοι μας σε αυτή τη κατηγορία στόχος μας όμως θα πρέπει να είναι η εξάλειψη αυτού του τρόπου σκέψεως.
Μπορώ να γράφω για ώρες αλλά θα σταθώ σε ένα τελευταίο για σήμερα , πως τα άτομα με αναπηρία χρόνιες παθήσεις και οι οικογένειες αυτών θρηνούν για άλλη μια φορά τις χαμένες άδικα ψυχές , τους αγώνες για ισόνομη και ισότιμη καθολική διαβίωση , τα όνειρα και τις ελπίδες που παραμένουν σκέψεις στη φαντασία μας και ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας.
Ειρήνη Χρηστάκη
