Βλέποντας κάποιος το εξώφυλλο του παραμυθιού, καταλαβαίνει ότι πρόκειται για κάτι ευχάριστο! Κάτι που γαληνεύει την όραση και τον νου. Το χαρούμενο προσωπάκι της μικρής νεράιδας, οι πεταλουδίτσες, η εναλλαγή χαρούμενων και φωτεινών χρωμάτων, η ελπίδα που ζωγραφίζεται από τους ζωντανούς οργανισμούς πάνω στο δέντρο που δεν έχει ακόμη βγάλει φύλλα και το πράσινο της γης στον μπλε φόντο του ουρανού.
Ανοίγοντας το βιβλίο, η πρώτη πληροφορία που συγκρατείς είναι το όνομα της νεράιδας. Και το όνομα αυτής… Φερενίκη! Αυτόματα το μυαλό ανακαλεί το όνομα της δημιουργού… Βερόνικα! Τι κοινό έχουν; Τη νίκη. Τη νίκη σε κάθε μορφή αγώνα. Την επικράτηση του καλού, της ελπίδας, στον αγώνα ενάντια στις δυσκολίες και σε οτιδήποτε
αρνητικό.
Ξαφνική το φτερό της Φερενίκης σπάει!!! Τότε αρχίζει το μαρτύριό της. Όσοι τη ζήλευαν την κοροϊδεύουν. Νιώθει την άρνηση. Αισθάνεται την απομόνωση και την περιθωριοποίηση. Τριγυρίζει μόνη της στο δάσος, διαβαίνοντας τον δικό της Γολγοθά.
Είναι συνταρακτικές η δεύτερη, η τρίτη και η τέταρτη εικόνα, που μας δείχνουν με τον πλέον έντονο τρόπο την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Ακόμα και οι δύο γριες του παραμυθιού, που συμβολίζουν τη σοφία του ανθρώπου, δεν μπορούν να διαχειριστούν το
θυμικό του και βγάζουν όλη την ανθρώπινη κακία πάνω της. Ακόμα και τα ζώα, που συμβολίζουν την αθωότητα, αντιδρούν αρνητικά απέναντί της.
Η Φερενίκη κοιμάται στη βάση ενός δέντρου… Μια χαρακτηριστική σκηνή παραμυθιού, όπου καταλήγει ο ήρωας μετά από έντονη συναισθηματική φόρτιση. Κάτω από το κεφάλι του όμως υπάρχουν οι ρίζες, υπάρχει η ζωή και η ελπίδα ότι κάτι νέο θα γεννηθεί αύριο. Οι εικόνες εναρμονίζονται με την ψυχολογική διάθεση της Φερενίκης. Όλες όμως εκπέμπουν μια αχτίδα ελπίδας. Σε όλο το παραμύθι.
Στο τέλος παρουσιάζεται ο ξυλοκόπος σαν λυτρωτής. Έχει ζήσει μια παρόμοια κατάσταση και γνωρίζει καλά τι περνάει η μικρή νεράιδα. Της προσφέρει τη λύση και τη λύτρωση. Η ζωή γίνεται καλύτερη. Πιο ομαλή. Αποκτάει μια κανονικότητα.
Τελειώνοντας την ανάγνωση του παραμυθιού σου μένει ένα περίεργο συναίσθημα. Αυτό της χαρμολύπης. Λύπη για το ατύχημα κι αυτά που βίωσε η νεράιδα. Χαρά για το γεγονός ότι βρέθηκε η λύση. Επειδή όμως ο άνθρωπος θέλει να κρατάει τα καλά στη μνήμη του, ο τελικός παρονομαστής είναι θετικός.
Να ευχηθώ στο παραμύθι να είναι καλοτάξιδο, στη Βερόνικα να είναι καλά και να
γράψει πολλά ακόμα και στην Ελευθερία να εικονογραφήσει κι άλλα παραμύθια!
