Του είχαν παραχωρήσει οι γονείς το ισόγειο του σπιτιού, μόλις επέστρεψε από τις σπουδές του. Μελέτη της Ιστορίας η ειδικότητά του, και αφού τα κατάφερε να περάσει με την πρώτη τις σχετικές εξετάσεις, διορίστηκε στο Λύκειο της πόλης ως φιλόλογος. Ταυτόχρονα, όλες τις ελεύθερες ώρες του τις αφιέρωνε στον αγαπημένο του τομέα. Ιστορία των Νεότερων Χρόνων. Πάνω σ’ αυτό άλλωστε είχε τελειώσει το μεταπτυχιακό του, μ΄ αυτό θα προχωρούσε και στο διδακτορικό.
Το ισόγειο στέγαζε παλιά το ξυλουργείο του πατέρα. Μία εσωτερική σκάλα στην πρόσοψη οδηγούσε στον επάνω όροφο. Ο κεντρικός δρόμος, γεμάτος κόσμο και αυτοκίνητα, περνούσε μπροστά από το σπίτι. Το πίσω μέρος, που έβγαζε στην αυλή, ήταν το εργαστήριο. Βέβαια, κάθε άλλο παρά πίσω μπορούσε να λογιστεί η έξοδος προς τη λίμνη από το σημείο εκείνο του σπιτιού. Δύσκολα κατάφερε να πείσει τον γονιό ότι θα μετατρεπόταν μια χαρά σε χώρο κατοικίας για τον ίδιο το παλιό εργαστήριο. Ένα τεράστιο παράθυρο μπροστά από τον πάγκο όπου πλάνευε τα ξύλα, μία πόρτα παραδίπλα που οδηγούσε στην αυλή, ήταν οι βασικές τροποποιήσεις για να μεταμορφωθεί σε καθιστικό και γραφείο ταυτόχρονα. Δεν ήταν μόνο για τον καλύτερο φωτισμό. Πολύ περισσότερο για την απόλυτη ησυχία που βασίλευε εκεί. Αυτό τον ξεκούραζε και του έδινε δύναμη να εργάζεται ώρες πολλές, χωρίς να ενοχλείται από θορύβους και φωνές.
Συχνά δεχόταν επισκέψεις από συναδέλφους και φίλους, και όλοι τον καλοτύχιζαν για την απίθανη θέα που απολάμβανε από το άνετο δωμάτιο. Το σπίτι βρισκόταν σε ένα πλάτωμα, ψηλά πάνω στα βράχια, που δέσποζαν σ` εκείνο το σημείο της πόλης. Κάτω χαμηλά πρόβαλε η λίμνη, και στο βάθος ξεχώριζες την κορυφογραμμή του Γράμμου. Οι άλλοι χώροι του ισογείου μετατράπηκαν σε πολύ απλά, αλλά λειτουργικά δωμάτια και μπροστά από το γραφείο η πλακόστρωτη αυλή πρόσφερε με τα ξύλινα καθίσματα φιλόξενη ατμόσφαιρα για ξεκούραση όλο το χρόνο.
Ο Μιχάλης, ο φιλότιμος και φιλόπονος νέος, δεν νοιαζόταν και πολύ για κάτι άλλο πέρα απ` τη δουλειά του στο Λύκειο και τη μελέτη στο σπίτι. Ναι μεν αισθανόταν τυχερός για τη θέα από το γραφείο του, αλλά ποτέ δεν κάθισε να ασχοληθεί ιδιαίτερα με ό,τι διαδραματιζόταν έξω από το παράθυρό του. Δεν τον συγκινούσε ούτε η χλωρίδα ούτε η πανίδα της περιοχής. Η ιστορία ήταν το πάθος του, αυτή τον γέμιζε και με το παραπάνω…
…Τρόμαξε, τινάχτηκε όρθιος, όταν άκουσε εκείνον τον δυνατό χτύπο στο τζάμι. Πέτρα να είχαν πετάξει παιδιά, μάλλον αδύνατον. Μπροστά από την αυλή τους δεν υπήρχε παρά μόνο ο κάθετος γκρεμός που έφτανε μέχρι τον παραλίμνιο δρόμο. Άλλωστε, όταν βγήκε έξω, δεν βρήκε σημάδι από “επιδρομή”. Τότε ήταν που άκουσε ένα δυνατό “πρρουτ” και είδε έναν πολύχρωμο σίφουνα να καρφώνεται πάλι στο τζάμι. Αμέσως μετά, έκανε μεταβολή και πέταξε μακριά! Πουλί ήταν ο σίφουνας! Δεν πρόφτασε να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Τα έντονα χρώματα όμως ήταν αυτά που τον καθήλωσαν. Μέσα Σεπτέμβρη, η σχολική χρονιά μόλις είχε αρχίσει. Ο καιρός γλυκύτατος, αν και μύριζε ήδη Φθινόπωρο. Άρχισε πάλι τη μελέτη ο Μιχάλης. Δεν έδωσε συνέχεια στο παράξενο φτερούγισμα …
…Νωρίς το απομεσήμερο της επόμενης μέρας, ο ίδιος δυνατός χτύπος στο τζάμι. Τινάχτηκε επάνω ο Μιχάλης.. Ούτε κατάλαβε πότε βρέθηκε στην αυλή. Πάλι ακούστηκε το έντονο “πρρουτ”, πάλι ο πολύχρωμος σίφουνας καρφώθηκε στο τζάμι. Τον είδε να κινείται σαν ζαλισμένο για μερικά δευτερόλεπτα, να κάνει επί τόπου στροφή και να χάνεται στο βάθος, πάνω από τη λίμνη.
Αναστατώθηκε τώρα ο καθηγητής. Τι περίεργο πουλί ήταν αυτό! Γιατί τέτοια μανία, ή μήπως ήθελε να αυτοκτονήσει; Ανέβηκε στο σπίτι των γονιών. Πρώτη φορά άκουγαν αυτοί κάτι τέτοιο. Άρχισε τότε την έρευνα στο διαδίκτυο: Πουλιά της Ελλάδας, έψαξε. Το μάτι του έπεσε στις φωτογραφίες ενός πουλιού, σαν του επιδρομέα. Τι χρωματισμοί απίθανοι! Το ουράνιο τόξο του φάνηκε πολύ φτωχό για να τους περιγράψει. Κίτρινο, γαλάζιο, πράσινο, γκρίζο, μαύρο, καφέ ανοιχτό, πιο σκούρο…Ένα ράμφος οξύ και γαμψό! Μελισσοφάγος, η κοινή ονομασία του, της κατηγορίας των Μεροπιδών. Αποδημητικό, με προτίμηση θαμνώδεις περιοχές κοντά σε λίμνες και ποτάμια. Και φυσικά ιδιαίτερη αδυναμία στις μέλισσες για τροφή! Η απορία ωστόσο έμεινε ως προς το ένα σκέλος άλυτη. Γιατί έπεφτε με τόση δύναμη πάνω στο πελώριο τζάμι;
…. Όχι πως σήμερα ξέχασε γρήγορα το συμβάν. Η μελέτη παρ` όλα αυτά συνεχίστηκε. Αλλά το επόμενο απόγευμα, ο Μιχάλης δεν ασχολήθηκε καθόλου με τη Νεώτερη Ιστορία. Στήθηκε έξω στην αυλή και περίμενε με αδημονία τον μελισσοφάγο του. Στη καθορισμένη ώρα, πριν καλά- καλά προφτάσει να τον αντιληφθεί, άκουσε τον χτύπο στο τζάμι, παρατήρησε τη μεταστροφή και τη ζαλισμένη πτήση προς στο βάθος του ορίζοντα. Πλησίασε τότε ο Μιχάλης στο παράθυρο και έμεινε άφωνος! Ολόκληρη η γυάλινη επιφάνεια λειτουργούσε σαν πελώριο κάτοπτρο! Καθρέφτιζε την λίμνη, τον ουρανό, τον ήλιο που είχε ήδη πάρει την κατηφόρα για τα βουνά… Ο φουκαράς ο μελισσοφάγος, για ορίζοντα περνούσε το τζάμι, με φόρα πετούσε να γυρίσει στα λημέρια του πριν βραδιάσει..
Και λίγο πιο πέρα, στην άκρη της γειτονιάς, εκεί όπου τέλειωναν τα σπίτια, είχε τοποθετήσει ένας γείτονας, τα μελίσσια του!
Άραγε θα επαναλαμβανόταν η ίδια ιστορία και την επομένη; Πάλι αποπροσανατολισμός, το ίδιο “πρρουτ” στο τζάμι; Δεν μπορούσε να ησυχάσει στη σκέψη αυτή…
Τώρα πια, ο Μιχάλης δεν ήταν και τόσο σίγουρος ότι η Ιστορία των Νεώτερων Χρόνων ήταν το πιο ενδιαφέρον θέμα μελέτης γι αυτόν…
Κοντά στους μελισσοφάγους άρχισε να ψάχνει και για άλλα πουλιά της περιοχής. Τα υδρόβια πτηνά κάτω στην λίμνη έγιναν πόλος έλξης για παρατήρηση και θαυμασμό. Βαλτόπαπιες, λαγγόνες, κρυπτοτσικνιάδες, κύκνοι, αργυροπελεκάνοι. Μα πώς ήταν δυνατόν να μην είχε προσέξει τόσον καιρό όλον αυτόν τον ζωντανό φτερωτό κόσμο να κινείται έξω από το παράθυρό του;
Ο μελισσοφάγος δεν ξανάρθε. Μάλλον ξεκίνησε με όλους τους δικούς του για το μακρύ ταξίδι σε θερμότερα μέρη. Μία σειρά φωτογραφιών του πάντως, κοσμεί τώρα τον τοίχο του Μιχάλη, ακριβώς δίπλα στο παράθυρο.
