Υπάρχουνε στιγμές που νοιώθω ευγνωμοσύνη. Απέραντη, μεγάλη, ξέχειλη. Και παρ όλη την δυστοπία και την δυστυχία, την ανασφάλεια και την απελπισία που επίσης ξεχειλίζουν τριγύρω, λέω με σιγουριά πως κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα σε αυτό το μικρούτσικο κομμάτι ευτυχίας.
Πρόσεξε, λέω έχει δικαίωμα, όχι υποχρέωση και δεν θα δώσω και καμία σημασία (συμπληρώνω) σε σηκωμένα δάχτυλα που μπορούν να με κατηγορούν για λυρισμό, ακόμα και σ´αυτά που έχω μέσα στο κεφάλι μου.
Τα ροζ κυκλάμινα ας πούμε που ανθίζουν στο μπαλκόνι μου, μου θυμίζουν το χεράκι της μικρούλας Ίριδας που μου τα πρόσφερε ντροπαλά, «γιαγιά, πάρε» είπε• και μπήκε στο σπίτι το φως, όλα μετακινήθηκαν προς τα εκεί, τραπέζι χοροπήδησε, κουρτίνες θροΐσανε, βιβλία πέσανε στο πάτωμα, η καθολική συμμετοχή του σπιτιού σε αυτόν τον σεισμό που προσκάλεσε η είσοδος αυτού του ξαφνικού αλλά και πολύ φυσιολογικού είδους φωτός, ήταν εντυπωσιακή και καθόλου συνηθισμένη.
Γιαυτό σου λέω. Κάθε φορά που θέλει κάτι να ανατινάξει τον κόσμο σου-μια θάλασσα ας πούμε, ένα φθινόπωρο στα φύλλα, μία νιφάδα που πέφτει στο χώμα, ένα χέρι που πιάνει το δικό σου- μείνε εκεί. Και σιωπηλά αφουγκράσου τα κρακ που ακούγονται. Σπάζει ο κόσμος σε χίλια κομμάτια και η νύχτα τελειώνει εκεί…
